سقف مرتفع شیشه ای موزه ی هنر معاصر رم توسط اودیل دک طراحی شده که به عنوان محلی برای تفریح، هنر اواخر قرن 19 را به هنر رمزآمیز امروزی متصل می کند. طرح او مانند تاجی بر ساختمان سابق است؛ کارخانه ی قدیمی آبجو پرونی با سقفی تراس دار که به بازدیدکنندگان این امکان را می دهد که شهر را از زاویه ای جدید ببینند.

رنگ غالب موزه سیاه است؛ رنگ مورد علاقه ی دک. در بخش رستوران، سطوح سیاه سایه روشن هایی را ایجاد می کنند که توسط نوری که از لامپ های آویزان فلش مانند، که از بالا می تابد و لامپ های رومیزی متعادل می شود. هر دو مدل توسط "لوس پلن" تولید شده و توسط ادیل دک به طور اختصاصی برای این موزه طراحی شده اند.

ولی موزه ی هنر معاصر جدید، نه تنها این تصور را ایجاد می کند که سال های زیادی از وجودش می گذرد، بلکه از همه مهم تر، این فضای شهری معاصر جدید می تواند یک سیستم چند وجهی از تجربیات مکانی باشد که به چیزی فراتر از سیستم نمایشی مدرن و هنر معاصر دسترسی داشته باشد. تصمیم برای نگهداشتن موزه به عنوان یک ارگانیسم غیر پایدار، یک شبکه ی فعال از نقاط دید، راهرو ها، مسیر ها و بالکن های ریلی، این موزه را به عنوان یک فضای درون گرای شهری که به بازدیدکنندگان حس اکتشاف را القا می کند، شناخته می شود.

راهروی بلند معلق که به سقف می رسد، به عنوان یک سکو برای تماشا کردن سالن بزرگ نمایشگاه از بالا به کار می رود. این ساختمان جدید یک فضای 10000 متر مربعی را برای هنر ( نمایشگاه، رویداد ها، ویدئو پروژکشن) و فضایی برای تفریح و مطالعه(رستوران، کافه، کتاب فروشی، اتاق مطالعه، سالن سخنرانی) اضافه کرده است.