شهر صومعه­سرا مانند بسیاری از شهری­های استان گیلان از حالت روستایی توسعه پیدا کرده است. برخلاف روستا­های مرکز و غرب کشور، بلوک­های زیستی به صورت پراکنده و در بسیاری از موارد بدون جهت­گیری خاصی توزیع می­شوند. به همین دلیل شهر صومعه­سرا از برهم قرارگیری دو لایه­ی پراکندگی  و نظم حاصل از شهرسازی و راه­سازی جدید به وجود آمده است. لایه دوم که جدید تر است مجبور است خود را با آشفتگی لایه اول تطبیق دهد. همین امر باعث می­شود مرزهای بسیاری از جداره­های شهر دارای عقب نشینی­ها و جهت­گیری­های متنوع باشند. با توجه به این وضعیت سعی شد عامل های مشترک بین بناهای جداره­ی خیابان محل طراحی شناسایی شوند و سپس تقویت شوند. این رویکرد دوگانه ای را به وجود می آورد: جدا شدن از بافت و متعلق بودن به آن.

 با مشاهده­ی جداره­­ی خیابان محل طراحی می­توان دریافت که اغلب خانه­های متعلق به دهه­های شصت و هفتاد در درون، دارای مرزهای متنوع در فضای سه­بعدی هستند که در نما ردی از خود به جای گذاشته­اند. به طور مثال فضاهای متنوع به لحاظ عملکرد، نمودهای سازه­ای، بازشوها و... هر کدام می­تواند بازتابی در نما داشته باشد. (در این پروژه نما در تعامل جداره­ی خیابان است.) با توجه به این موارد سعی شد این مرزها در پروژه شناسایی شوند و با استفاده از کنتراست از هم تفکیک شوند تا کاربران خوانشی عمیق­تر از ارتباطات فضایی پروژه داشته باشند. با توجه به این رویکرد، شاخص شدن مرزها از نمای رو به کوچه شروع شد، به معماری داخلی رسید و سپس تا نمای رو به حیاط ادامه پیدا کرد.

در این پروژه پالت مصالح و استفاده از دیتیل، وسیله­ای برای ارتقای اتمسفر فضای داخلی است. به طور مثال پله­ها طوری طراحی شدند تا کاربران با دیدن آن لحظه ای درنگ کنند و سعی کنند تا از ساز و کار آن مطلع شوند.

مبحث بودجه، یکی از مهم ترین چالش­های این پروژه بود که استفاده از ملات ماسه بادی و سیمان در سطوح قابل توجه­ای از پروژه تا حد زیادی سبب صرفه جویی مالی برای کارفرما شد و در نتیجه وی توان مالی بازسازی کل پروژه را پیدا کرد.