ایستگاه‌های مترو فضاهایی هستند برای عبور، که مستقیماً با احساس انسان درگیر می‌باشند. زیرا کاربران به علت حضور در تونل و حرکت یکنواخت قطار دچار حس خمودگی می‌شند و اولین مکانی که وظیفه‌ی رفع خستگی رو به عهده دارند، ایستگاه‌ها هستند. فضاهایی که باید در انسان انگیزه کافی برای حرکت ایجاد کنند. برای ایجاد انگیزه در این طرح با توجه به این‌که در پارک لاله با مساحتی حدود 14 هکتار احداث می‌شد، فضایی مانند گودال باغچه طراحی شد که انسان‌ها بلافاصله در فضای باز قرار بگیرند. تغییر تدریجی سکانس‌های فضایی از فضای بسته به فضای باز، حس امیدوار کننده‌ای برای خروج از ایستگاه ایجاد می‌کنه و بر عکس یعنی حرکت از فضای باز به بسته در این طرح حس ورود به مکانی امن را برای کاربران به وجود میاره. پر و خالی اساس این ایده را شکل می‌ده. طوری که انسان‌ها پس از خارج شدن از قطار در فضای بسته و پیمودن یک رامپ وسیع، وارد فضای باز میشند که این فضای باز، باغ مطبق فرورفته‌ای است در پارک. دیوارهای روبروی این باغ فرو رفته از آیینه است که فضای داخل گودال باغچه را به صورت ذهنی به شکل یه باغ بی‌انتها نشان بده. استفاده از سایه‌بان برای باغ مطبق علاوه بر این‌که آدرس‌یابی ایستگاه فرورفته را آسان می‌کنه، فضای نیمه محصور و مطبوعی برای گودال باغچه به وجود میاره.