خارج از شهر، در بستر جنگل خانه ای را تجسم می کردیم. قلم و کاغذ برداشتیم و راه افتادیم. غروب که می شد جنگل تاریک و سرد بود اما حسی از سکوت را با صدای جیرجیرک های پنهان وجودمان را گُر می گرفت. می خواستیم شب را بر روی بدنه ساختمان بیاوریم و خورشید را در روز گرم و مطبوع مهمان خانه کنیم. این وسط درختانی بودند که با روزنه هایشان می خواستند آواز برگ ها را سر دهند و ما خوشحال بودیم.

غروب که می شد در قسمتی از جنگل کنار هیزم کوچکی می نشستیم و مشغول چای خوردن بودیم. در لای علف های سبز و خشک، دست هایمان زمین را لمس می کرد و تلالویی از قرمز پائیزی بر روی زمین نقش می بست. تصمیم گرفتیم شیشه بلندی را تا انتهای زمین بیاوریم و با تورفتگی، سایه ای را در داخل ایجاد کنیم.

چای آماده شد و بخار کتری و دود زغال به آرامی بالا می رفت؛ می خواستیم شعله ها را در پایین و دود را در بالا ببینیم تا ترکیبی باشد از احساسات روح جنگل و ساختمانی تیره با صدای من و او.