فرم معماری، چگونه می‌تواند به واسطه‌ی شناخت تاریخ درونی معماری، به گونه‌ای آلترناتیو تولید شود؟
اگر 'پاویون بارسلونای' میس فن‌در روهه را یک پاکت خالی از اتاق، با پلان آزاد و یک‌پارچگی افقی؛ و 'خانه‌ی اِن' فوجیموتو که از اتاق‌هایی درون‌ِهم، با هویت مستقل و فضاهای بینابینی جسمیت یافته را در نظر بگیریم؛
"این‌دو" در این پروژه سعی در آفرینش فضایی دیگر داشته است که در عین قرار‌گیری اشیا درون هم و ایجاد فضاهای بینابینی؛ یک‌پارچه‌گی افقی فضا را حفظ کرده و همچون یک پلان آزاد عمل کند.
در این پروژه کوشیده ایم با انطباق و روی هم انداختن دیاگرام این دو پروژه از تاریخ معماری، صورتی دیگر از سازمان‌دهی فضایی را به وجود آورده و با تعمق در مناسبات درونی و فرمالیسم معماری، این پرسشِ کلی را مطرح کنیم که:
یک اثر معماری، چگونه می‌تواند موجب پیش‌برد آگاهی و دانش دیسیپلینی معماری شود؟