پاویون "موزه‌ی هیچ"
انتهای پیاده‌راه پانزده خرداد - بازار تهران
تمرینی برای ایجاد ساختار و رابطه‌ای افقی بین سه رویکرد متفاوت به معماری؛ پروژه‌ای که در تلاش است تا این سه رویکرد را در کنار هم قرار داده و به نتیجه واحدی برسد.
تصویر:
در فضاهای آکادمیک و حرفه‌ای معماری، اولویت زیادی برای طراحی بر اساس روند‌های منطقی و دیاگرام وجود دارد و در این بین تصاویری که در ناخودآگاه معمار (به عنوان مولف) وجود دارد و دلالت بر فردیت وی دارد تا حدود زیادی مهجور مانده. در این پروژه تصاویر پا به پای دیاگرام در شکلگیری نتیجه نهایی نقش ایفا می‌کنند؛ و برای تولید المان‌های هیچ حضور پررنگی دارند.
فرم:
در تولید فرم این پروژه تلاش شده تا از فرم موسیقی به فرم معماری رسید که به این منظور، از بخش آغازین تصنیف مرغ سحر (درآمد ماهور) استفاده شده، که در این روند ارزش زمانی نت‌ها به مسافت و فرکانس نت‌ها به رنگ نظیر شده‌اند و فواصل بین المان‌های هیچ را شکل داده‌اند.
برنامه:
در پروژه‌ی پیش رو، برنامه، مرزی باریک بین آرمان‌شهر و ویران‌شهر ترسیم می‌کند. با نگاهی ایده‌آل‌گرایانه پروژه با ارائه فضایی برای بی‌خانمان‌ها و دست‌فروش‌ها سعی در بهبود وضعیت کلی منطقه دارد و در راستای ایجاد امکاناتی (هرچند محدود) برای قشری از جامعه حرکت می‌کند. حال آنکه در نگاهی واقع گرایانه با توجه به شرایط موجود (مانند اعتیاد بی‌خانمان‌ها) فضاهای در نظر گرفته‌شده به مقصود خود نخواهند رسید و در نهایت تصویری ترسناک از مشکلات زندگی قشر فرودست را به نمایش می‌گذارد.