معماری مدرنیستی به طور متداول به سودمندگرا بودن و بیشتر از همه بدون مفهوم بودن معروف است.آن چنان که می تواند در هر زمینه و بستری قرار داده شود و هنوز پا برجا به اصول علمی و نیازهای عملی بماند . اما ساختمان مجلس ملی بنگلادش لویی کان در داکا یک مثال خارق العاده معماری قرن نقل شده به عنوان یک بخش معماری بوی بنگالی می باشد . ساختمان مجلس ملی در سال 1982 به عنوان یکی از برجسته ترین کارهای هندی کان قرار می گیرد. اما همچنین به عنوان یک اثر تاریخی سمبلی برای حکومت بنگلادش به شمار می رود .
ساختمان انجمن ملی در سال 1959 توسط حکومت پاکستان به عنوان یک توسعه برای اداره مرکزی پارلمانی شان به طور مفهومی و عقیده ای تصور شد . آن اجرا نشد تا سال 1962 که لویی کان برای طراحی اداره مرکزی حکومتی گماشته شد . اما در مارس 1971 ساخت عمارت متوقف شد ، هنگامیکه بنگلادش از پاکستان اعلام استقلال کرد. به طور ابتکاری کان قصد به ساخت یک ساختمان عظیم تاریخی را داشته بود . اما پس از اینکه بنگلادش به طور رسمی از فرمانروایی پاکستانی در دسامبر 1971 شکست خورده پروژه از مرزهای کالبدی خود فراتر رفت و بیشتر به سمبلی از دموکراسی و غرور و مباهات برای بنگالی تبدیل شد . ساختمان سرانجام در سال 1982 با بیش از دو برابر برآورد ابتدایی یعنی 32 میلیون دلار هزینه به اتمام رسید. همانگونه که عصر و دوره ساختمان مجلس ملی گیرا و با شکوه است طراحی لویی کان همچنین بیشترین جنبه فریبنده پروژه را داراست .
پروژه بر قوامی عمیقاً بنیادی و ریشه ای که در مفهوم پردازی اش ریشه دارد ، شهروندگرا و درگیر با بوم بنگال می باشد . طراحی کان برای مصالح ساده محلی که به آسانی موجود بوند و می توانستند در روش های تشخیصی و واضع مشابه اجرا و پیاده شوند . که در مقابل آب و هوای بیابانی خشن و ناملایم درست کردن یک ساختمان مدرن را نسبت به یک زمینه غیر مدرن و قدیمی متفاوت به طور دیگر حفاظت خواهد کرد .
مصاحبه خواندنی پال کامستاک باکارتر وایزمن در مورد لویی کان را می توانید در [اینجا] مشاهده فرمایید، نوشتاری با برگردانی از محمد فتحی