معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
هنر گفت و گو ـ ناصر فکوهی؛ شهرنشینی، دموکراسی اقلیت‌هاست
اتووود سرویس خبر:   پوریا فرخی
1393/03/13
مـنـــــــبـع : روزنامه آرمان امروز شماره ۲۴۸۵
تعداد بازدید : 3322

محمدجواد صابری: وقتی با ناصر فکوهی درباره شهر، فضای شهری و انسان شهری گفت‌وگو می‌کنی، خیلی زود بحث‌ها به حوزه اندیشه وارد می‌شود. نویسنده کتاب "انسان‌شناسی شهری" که در وبگاه ایندیَن اکسپرس در کنار سیدجواد طباطبایی، بابک احمدی، موسی غنی‌نژاد و فاطمه صادقی جزو روشنفکران گفتمانی و در مقابل روشنفکران دهه‌های هفتاد و هشتاد دسته‌بندی شده است، در گفت‌وگوی مفصل با روزنامه آرمان، پیش‌نیاز شهرنشینی را دموکراسی سیاسی و اقتصادی عنوان می‌کند.

بر اساس آمار‌های منتشرشده بیش از 70 درصد جمعیت ایران در شهرها زندگی می‌کنند. نسبت جمعیت شهری و روستایی در چند دهه گذشته برعکس شده است. آیا این نشان‌دهنده این است که ما کشوری شهرنشین هستیم یا جامعه شهرنشین مختصات دیگری به‌جز ملاحظات جمعیتی و توسعه کمی دارد؟

گسترش شهرنشینی از لحاظ تاریخی یکی از مهم ترین و شاخص ترین پیامدهای انقلاب صنعتی و انقلاب‌های سیاسی دولت‌های ملی یا دولت – ملت‌ها بوده است. شهرها، هر چند پیش از این دولت‌ها و پیش از تولید انبوه صنعتی وجود داشتند اما، به هیچ رو گسترش بعدی را که با دموکراسی سیاسی و تولید دموکراتیزه شده و مصرف بالای حاصل صنعتی‌شدن امکان‌پذیر بود، نداشتند. از این‌رو دو مفهوم شهر نشین به معنی ساکن شهر که در ریشه‌شناسی زبانی همان «بورژواها» یا «بورگرها» هستند و شهروند سیاسی یعنی واحد و پایه سیاسی دولت مدرن اروپایی (citoyen / citizen) تقریبا همزمان با هم شکل گرفتند و رشد کردند. در معناشناسی این واژه‌ها نیز امروز هر چند ما ساکنان شهر را با شهروندان به‌معنای واحدهای سیاسی دموکراسی در پایه، اشتباه نمی‌گیریم اما، همپوشانی بسیار بالاست و شهروندی و فرهنگ شهروندی با فرهنگ شهرنشینی بسیار هم‌معنا هستند. اما در ایران از ابتدا این دو مفهوم که هر دو برون‌زا و مفاهیمی بودند که حاصل ورود مدرنیته اروپایی به ایران به‌شمار می‌آمدند، بد فهمیده شده و عملا به اجرا در نیامدند. البته ما از لحاظ سنتی و تاریخی دارای قدیمی‌ترین شهرهای جهان هستیم. با این وجود، زمانی که در دوران ناصری به تدریج به دلایلی که به اراده استبدادی شاه مربوط بود و نه خواست مردم، گروهی از عناصر و مشخصات اروپایی وارد ایران شدند، مردم به کلی با آنها بیگانه بودند. در دوره ناصرالدین شاه و پس از او سایر شاهان قاجار و سپس به‌ویژه از دوران پهلوی اول، مفهوم شهر جدید در ایران شکل گرفت و رشد کرد. بناها ساخته شدند و بسیاری از نهاد‌های مدرن شکل گرفتند؛ از دانشگاه و بیمارستان گرفته تا بانک و خیابان‌هایی برای تردد، از کارخانه‌ها گرفته تا روشنایی برق برای زنده کردن حیات شبانه در شهرها و ... اما معنای اینها آن نبود که نه "شهروند"ی زاده شده است و نه واقعا ما وارد روابط صنعتی و درک جدید در تولید زندگی مادی شده ایم. از لحاظ اقتصادی، دوران قاجار و پهلوی، جز وابستگی به خارج، چیزی برای ما نداشت. در دوره قاجار که سرزمین‌های ایران و امتیازات و حق اداره کشور و حاکمیت بر زندگی مردم یک به یک به قدرتمندان آن روزگار یعنی روسیه و انگلیس واگذار می‌شد تا برخی وقت‌ها حتی خرج سفر شاه به اروپا در بیاید و کشور در حدی از فلاکت و ورشکستگی بود که هر چند ایران (به دلایل سیاسی و ژئوپلیتیک) مستقیما به زیر استعمار نرفت اما، موقعیتی بدتر از استعمار داشت که در آن، شاه کشور نوکر دو قدرت شمالی و جنوبی بود. بنابراین آنچه باید قدرت اقتصادی سرمایه‌داری صنعتی می‌بود، عملا به وجود نیامد و خبری از "بورژوازی" هم نبود. در دوران پهلوی نخست نیز هر چند وضعیت مالی کمی بهتر شد و با سرمایه‌گذاری‌های قدرت‌های بزرگ که در حال خروج از منطق استعماری بودند گروهی از زیرساخت‌ها و روساخت‌ها در کشور ایجاد شد، باز هم ما از لحاظ اقتصادی قدرتی نداشتیم و سرمایه به حدی انباشت نشد که بتوان از ظهور یک بورژوازی سخن گفت. و قدرت اقتصادی کاملا در رابطه با وابستگی به قدرت سیاسی تعریف می‌شد که خود وابسته‌ای از تامین نیاز‌های ژئوپلیتیک قدرت‌های جهانی بود. بنابراین شهرها گسترش چندانی نداشتند و موقعیت مادی بهتر نشده بود جز در دوران پهلوی اول که در شمار کوچکی از شهرها، آن هم در قشر معدودی از جمعیت، گونه‌ای رفاه مادی شروع به ظاهر شدن کرد. اما در حوزه شهروندی سیاسی نیز، نه در دوره ناصری و نه در دوره پهلوی اول، ما به هیچ عنوان چیزی به نام دموکراسی سیاسی نداشتیم و این امر اصولا تا پایان دوران پهلوی مطرح نبود که "مردم" دخالتی در سیاست داشته باشند مگر در یک دوره ناپایدار دوازده ساله که سقوط رضا شاه را از کودتای 1332 جدا می‌کرد و دوران نهضت ملی شدن صنعت نفت نام گرفت و در طول آن ما با شروع نطفه‌هایی از دموکراسی رو به رو بودیم که به وسیله آمریکا و انگلستان نابود شد و دیکتاتوری نظامی پهلوی دوم بر کشور حاکم شد. بنابراین مساله حاکمیت شهروندی مطرح نبود.

از سقوط رضاشاه تا کودتای 1332 وضعیت به چه منوال بود؟

اتفاق مهمی که با ملی شدن نفت و ورود درآمدهای نفتی به کشور افتاد این بود که دولت مرکزی که فاقد اعتبار سیاسی بود، نوعی سیاست پول درمانی را پیشه کرد بدین ترتیب که، درآمدهای نفتی را صرف بالا بردن مصرف‌گرایی در جامعه کند و برای این امر نیز سبک زندگی شهری را از طریق ایجاد گسترده قالب شهر به مثابه نوع زندگی مورد استناد در ایران گسترش دهد. این دورانی بود که تا انقلاب ادامه یافت و ما شاهد رشد گسترده شهر‌نشینی در ایران هستیم. اما این "شهروندان" نه واحد‌های پایه یک دموکراسی بودند و نه واحدهای پایه یک نظام سرمایه‌داری صنعتی بلکه، صرفا مصرف‌کنندگانی بودند که در شهرها زندگی می‌کردند و روز‌به‌روز تعدادشان همراه با آن ابهام و تنش‌ها و تضادهای هویتی‌شان بیشتر می‌شد. انقلاب اسلامی واکنشی به چنین موقعیت آنومیکی بود اما، تبعا بلافاصله با واکنشی دیگر در سطح بین‌المللی رو‌به‌رو شد که کشور را درون یک دوران از جنگ و سپس تلاش برای بازسازی فرو برد و پس از آن، آنچه برای ما باقی ماند قالب‌های شهری و تغییر سبک زندگی مردم بود که حالا دیگر نمی‌توانستند به دوران پیش از مصرف گرایی باز‌گردند و کمبود و گاه نبود مدنیت شهری به شدت بر تمام روابط تاثیر می‌گذارند؛ مدنیتی که باید آن را حاصل روندی طولانی از شکل‌گیری بورژوازی صنعتی و مبادلات و روابط دموکراتیک دانست. ما امروز در این موقعیت هستیم یعنی، در موقعیتی که پس از خروج از مشکلات و بحران اول انقلاب و جنگ تحمیلی بتوانیم تلاش کنیم که مفهومی شهروندی را با ایجاد یک نظام اقتصادی سالم و پیوسته به جهان و یک نظام سیاسی مبتنی بر مردم و شهروندی بنا کنیم. البته به دلیل وقوع انقلاب و جنگ و سپس مقاومت جهان به پذیرش نظام جدید و تحمیل فرآیندهای گوناگون تحریم و فشار، در این شرایط شاید بسیار مشکل باشد که بخواهیم شهروندی را به شیوه‌ای درست و مناسب ایجاد کنیم. با این وجود، راه دیگری نیز وجود ندارد. تنها زمانی می‌توانیم مناسبات سالم و پایدار شهری داشته باشیم که بتوانیم روابط اقتصادی و سیاسی سالم و مناسبی را ایجاد کنیم. و این تلاشی است که همه باید معطوف بدان باشیم با این شرط اساسی که بدانیم این کار نه در کوتاه‌مدت ممکن است و نه با رادیکالیسم‌های سیاسی.

شهرنشینی و انسان شهرنشین چه ویژگی‌هایی دارد و اگر شهرنشینی را نوعی نشانه توسعه قلمداد کنیم، چه نوع شهرنشینی مد نظر است؟ 

شهرنشینی در معنایی که ما از قرن بیستم می‌شناسیم و با شهروندی یعنی نظام‌های دموکراتیک همراه است به‌معنای آن است که جمعیت‌های نسبتا زیادی بتوانند در تراکم‌های نسبتا بالایی با یکدیگر زندگی کنند به‌صورتی که، مزاحم یکدیگر نشده و نظم عمومی و آسایش یکدیگر را از میان نبرند. برای این امر، نیاز بدان وجود دارد که شیوه‌های شهرنشینی و قوانین آن در افراد درونی شده و در زندگی روزمره بدان‌ها احترام بگذارند و به نوعی آنها را در خود درونی کنند. شهرنشینی یعنی احترام به حقوق دیگری در یک موقعیت فضایی که به دلیل تراکم بالای فیزیکی لزوما این احترام گذاشتن را نمی‌توان انتظار داشت. وقتی به‌عنوان مثال ما در یک بافت غیرمتراکم مثل یک روستا زندگی می‌کنیم که فاصله خانه‌ها با یکدیگر زیاد هستند، مسئله‌ای مثل صدا یا شکل ظاهری یک خانه نمی‌تواند آنقدر شدید باعث مزاحمت برای همسایگان شود درحالی که، در یک بافت شهری متراکم، همسایگان ممکن است دائما به دلایل کوچک و کم‌اهمیتی مثل سروصدا، شیوه زندگی روزمره ، رفت و آمدها و ... از یکدیگر آزرده شوند مگر آنکه، با درونی کردن شیوه زندگی شهری دائما به این امر توجه کنند که باید حق همسایگان خود را رعایت کرده و مزاحم آنها نشوند. یا مثالی دیگر: در یک بافت با تراکم کم، شیوه‌های رانندگی چندان تاثیری بر زندگی افراد مختلف ندارد زیرا، کمتر با هم در کوچه و خیابان روستایی رو به رو می‌شوند اما، در یک شهر شلوغ همه باید به شدت از قوانین تبعیت کنند تا مزاحمتی برای یکدیگر ایجاد نکنند. اما تمام این مدنیت‌ها تنها با همان دو شرط اولیه قابل انجام هستند:یعنی یکی دموکراسی اقتصادی و یکی دموکراسی سیاسی. تصور اینکه بتوان بدون این دو نوع دموکراسی به شهروندی رسید کاملا خام است و باید توجه داشت که هر اندازه در این دو نوع دموکراسی جلوتر رویم شهروندی نیز محکم‌تر و عمیق‌تر می‌شود.

در مطالعات مربوط به جامعه شناسی توسعه تفاوت‌هایی میان مدرنیزاسیون و مدرنیسم قائل هستند. اگر بر این امر تاکید کنیم که مدرنیزاسیون به جنبه‌های کمی و مدرنیسم به جنبه‌های کیفی اشاره دارد آیا می‌توانیم این موضوع را به شهرنشینی نیز تسری بدهیم و مثلا بگوییم شهرنشینی ما در بهترین حالت مدرنیزاسیون است و نه مدرنیسم؟

نخست باید به یک امر توجه کنیم. خود واژه "مدرن" معنایی جز موقعیت کنونی و فضای موجود نداشته است اما، از آنجا که انقلاب‌های صنعتی و دموکراتیک ابتدا در اروپا اتفاق افتادند، اغلب نقاط دیگر جهان مدرنیسم و مدرنیزاسیون را در معنای اروپایی آن تجربه کردند که اغلب هم آسیب زده بود و هم آسیب‌زا. درکی هم که عموما از این واژگان وجود دارد به معانی این واژگان در فرهنگ اروپای قرن نوزدهم اشاره دارد. این یک واقعیت است که مدرنیزاسیون را باید نوسازی ترجمه کنیم که تغییر نظام‌های مادی و کالبدی و فضایی و البته رابطه با زمان را معنی می‌دهد و مدرنیسم را فلسفه و دیدگاه‌هایی که در اروپا از رنسانس تا انقلاب صنعتی از این روند دفاع می‌کرد. برون‌زا بودن مدرنیته در ایران و فراهم نبودن بستر برای ورود یا شکل گیری اندیشه‌های مدرن سبب شد که مدرنیسم ایرانی از ابتدا شکل آسیب‌زده و آسیب‌زا داشته باشد. بدین معنا که چون مفهوم شهروندی دموکراتیک به وجود نیامده و درونی نشده بود و بورژوازی نیز نتوانسته بود به‌مثابه نظامی اقتصادی در روابط مبادله اجتماعی شکل بگیرد، روند مدرنیته نمی‌توانست چاره‌ای داشته باشد جر آنکه، به سوی نوعی «صوری شدن» برود. البته می‌توان گفت که روند اروپایی شدن جهان که بعدها در روند جهانی شدن قرار گرفت، تقریبا در همه کشورهایی که بعدها به آنها نام جهان سوم داده شد، این آسیب زدگی را ایجاد کرده بود زیرا، مدرنیته اروپایی نمی‌توانست با فرهنگ‌های بومی خوانایی داشته باشد. اما بنابر مورد این مدرنیته‌ها مسائل و مشکلات خود را داشتند و گاه بسیار متفاوت بودند. من در اینجا نمی‌توانم به تمام موارد آسیب‌زایی روند مدرنیزاسیون جهان بر اساس مدل اروپایی اشاره کنم اما، در مورد خاص ایران باید گفت که در آمد نفتی از دهه 1340 به بعد با تزریق گسترده مالی به نظام اقتصادی و اجتماعی ایران سبب شد که این مدرنیته همانگونه که گفتید بیش از پیش شکل صوری بگیرد و در «نوسازی» تعریف شود. این نوسازی ممکن بود زیرا، عمدتا بر پایه واردکردن ابعاد اداری مدرنیته اروپایی و بهتر بگوییم «خرید» نوعی مادیت بود که پول نفت برای ما ممکن می‌کرد. بدین ترتیب بود که شهرهای ما ساخته شدند، درون آنها پر از عمارات و بناهای شیک شدند، حتی بعدها سبک زندگی آپارتمان نشینی رایج شد، بیمارستان‌ها و دانشگاه‌ها، مدارس و رستوران‌ها و خیابان‌هایی پر از انواع و اقسام خودرو‌ها شکل گرفتند اما، هیچ کدام از این «مظاهر» مدرنیته بدان معنا نبود که فرهنگ بومی توانسته باشد با آنها رابطه‌ای فرهنگی ایجاد کند. این دقیقا مصداقی بود بر آنچه در علوم اجتماعی ما «واپسماندگی فرهنگی» (cultural lag) می‌نامیم یعنی، جدا شدن و فاصله گرفتن بیش از پیش موقعیت‌های مادی از موقعیت‌های غیرمادی در یک جامعه که می‌تواند تا حد خطرناکی پیش رفته و یک جامعه را با ناهنجاری گسترده و تعمیم یافته رو‌به‌رو کند همان چیزی که، دورکیم بدان نام آنومی می‌دهد. از این نقطه‌نظر انقلاب اسلامی 1357 را باید نوعی واکنش اجتماعی برای جلوگیری از تخریب کل نظام اجتماعی به حساب آورد که خود را با خطر از دست رفتن کامل رو‌به‌رو کرده بود زیرا، فاصله فرهنگی را به بالاترین حد رسانده بود. البته انقلاب طبعا و نمی‌تواند در کوتاه یا میان مدت، مشکلات را به‌صورت معجزه آسا حل کند.شهرنشینی باز هم آسیب‌زده و آسیب‌زا باقی می‌ماند زیرا، پس از انقلاب نیز برخی مساله مدرنیته و پیشرفت را در بعد فناورانه و مادی این مفهوم خلاصه کردند. از یکسو کسانی که از سنت‌ها ریشه می‌گرفتند و تصورشان این بود که مدرنیته‌ای مادی و نشات گرفته از یک سیستم بیرونی (غربی) را می‌توان با فرهنگ بومی سازش داد و برای این کار کافی است که فرهنگ بومی خود را حفظ یا ابقا کنیم و مدرنیته مادی بیرونی را با آن آشتی دهیم؛ و از سوی دیگر کسانی که درست برعکس، تصورشان این بود که مدرنیته مادی بیرونی امری جهان‌شمول است و اگر بتوان آن را جا انداخت ، فرهنگ بومی خود را خواهد ساخت. هر دو گروه در واقع با ایده‌ها خود به فرهنگ آسیب زدند و شهرهای ما را به پهنه‌هایی تبدیل کردند که هر چند از لحاظ مادی به ظاهر پیشرفته به نظر می‌رسند یا دست‌کم به آن سو در حرکتند اما، مردم و فرهنگ بومی را با آنها سر سازش نیست و به همین دلیل در زندگی روزمره مردم همواره با مشکلاتی رو به رو هستند که زندگی‌شان را بسیار سخت می‌کند اما، به جای آنکه این مشکلات را ریشه‌یابی کنند، صرفا مساله مدیریت را (که البته اهمیت بسیار زیادی دارد) مقصر نبود آسایش برای خود می‌دانند و توجهی به تناقض اساسی که به آن اشاره شد ندارند

می‌شود این نکته را مورد تاکید قرار داد که توسعه شهرنشینی برای توزیع عادلانه تر و دموکراتیک‌تر امکانات است. این امکانات در شهرهای ما چقدر دموکراتیک هستند؟

دقیقا چنین است اما، چنین امری اتفاق نیفتاد زیرا، برای آنکه چنین امری اتفاق بیفتد ابتدا باید ما صنعتی می‌شدیم که در آن مردم قدر کار و ارزش آن را خوب بدانند و کارآفرینی را در نخستین رده دغدغه‌هایشان قرار دهند و نه پول آفرینی و ثروتمند شدن را. این در واقع یک چرخه است که هر اندازه در یک جامعه ثروت به صورت بهتری یعنی عقلانی‌تری تولید، انباشت و توزیع شود، می‌توان انتظار داشت که شرایط به وجود آمدن به‌ویژه درونی شدن نظام‌های دموکراتیک در مردم بیشتر شود. وقتی فاصله طبقاتی زیاد می‌شود، وقتی رفتارهای مادی‌گرا و مصرف‌گرا و به نمایش گذاشتن ثروت و فخر فروختن به ثروت‌ها و ارزیایی‌های مادی تبدیل به ارزش می‌شود، نمی‌توان انتظار داشت که ما بتوانیم حرف از درونی شدن دموکراسی، احترام به حقوق دیگران و... بزنیم. شهرنشینی جدید برای آنکه بتواند به حیات خود ادامه بدهد، لزوما باید یک شهرنشینی و شهروندی دموکراتیک و انسانی باشد. این حتی امروز، امری بدیهی برای تمام کشورهای دموکراتیک با پیشینه بسیار طولانی نیز هست و اینکه می‌بینیم امروز کشورهای قدرتمند غرب با پیشینه‌های دویست ساله انقلاب دموکراتیک دچار بحران مشروعیت قدرت سیاسی شده‌اند دقیقا به این دلیل است که با افتادن در راه نولیبرالیسم و از میان رفتن دموکراسی اجتماعی و اقتصادی شرایط تداوم شهروندی و شهرنشینی را در خود از میان می‌برند و مستقیم به سوی آنومی‌های اجتماعی می‌روند.

به نظر می‌رسد در شهرهای کشور از جمله شهر تهران امکانات و فضاها برای استفاده همه به یکسان در اختیار گذاشته نمی‌شود. علاوه بر اینکه ساختار فیزیکی شهر به‌گونه‌ای است که گروه‌هایی مانند سالمندان، معلولان، کودکان، زنان باردار و ... نمی‌توانند از آن استفاده کنند، به لحاظ اجتماعی نیز مکان‌های مردانه و زنانه یا حتی زمان‌های مردانه و زنانه وجود دارد. برای مثال زنان کمتر می‌توانند از امکانات شب تهران استفاده کنند. چرا؟

شکی در این مسائلی که می‌گویید نیست و برای همه آنها باید چاره اندیشید. اصولا شهروندی و شهرنشینی در نظام‌های پیشرفته دموکراتیک، به معنی دموکراسی اقلیت‌هاست و از این طریق می‌توان فهمید که یک دولت چقدر پیشرفته است و چقدر در آن شرایط برای تداوم شهروندی سالم فراهم است و امروز همه در حوزه توسعه می‌دانند که وقتی ما می‌خواهیم موقعیت توسعه‌یافتگی یا توسعه‌نایافتگی را اندازه بگیریم نباید به سراغ وضعیت قدرتمندترین افراد برویم بلکه باید ببینیم ضعیف ترین افراد در آن چه وضعیتی دارند (فقرا، کودکان، زنان بی‌سرپرست، افراد مسن، افراد ناتوان جسمانی، افرادی که بیمار شده‌اند یا تصادف کرده و بیکار شده‌اند و...) اگر در جامعه‌ای چنین افرادی وضعیت نسبتا مناسبی داشتند و جامعه آنها را به حال خود رها نکرده بود، بدون شک می‌توان انتظار داشت که دیگران نیز وضعیت نسبتا خوبی داشته باشند و جامعه بتواند از نوعی توسعه پایدار و از یک شهرنشینی و شهروندی مطلوب و پایدار برخوردار باشد در غیر این صورت، می‌توان مطمئن بود در شهری که افراد ضعیف در آن در امان نیستند و حمایت نمی‌شوند، هیچ کس حتی ثروتمندترین افراد نیز نمی‌توانند از امنیت برخوردار باشند زیرا، هر کاری بکنند آسیب‌های اجتماعی به آنها ضربه خواهد زد. هر اندازه هم پول داشته باشند باید خود را همواره در خطر بدانند و امنیت و آسایش هرگز نمی‌تواند به شکل پایدار برایشان فراهم باشد. این در دنیا نیز کاملا مشهود است. ببینید آیا ما در شهرهای آمریکا که نظام تامین‌اجتماعی تقریبا وجود ندارد اما، ثروت در بی نهایت بالاست امنیت بیشتری داریم یا در شهرهای شمالی اروپا که در آنها شهرنشینی براساس ایجاد رفاه همگانی و تامین‌اجتماعی بالا برای همه شهروندان سامان یافته است؟ بدون شک در گروه دوم. ما امروز در تهران و سایر شهرهایمان متاسفانه به دلیل پولی شدن سیستم شهری به شدت درحال حرکت به سوی سیاست‌های نولیبرالی هستیم که رفاه مادی و شکل ظاهری اغلب بسیار چشمگیری را ایجاد می‌کنند اما، این کار را به‌رغم و در تضاد با وضعیت تامین اجتماعی همگانی انجام می‌دهند و در نتیجه شهر را دائما شکننده‌تر و ایجاد شهروند و شهروندی پایدار را دائما ناممکن‌ می‌کنند.

در سال‌های اخیر مدام بر وجود مکان‌هایی برای گفت‌وگو در شهرها تاکید شده است با این وجود، به نظر می‌رسد هر چه گذشته است نه تنها مکان‌های گفت‌وگوی قدیمی(سنتی) کمتر شده‌اند که موفقیتی در ایجاد مکان‌ها و همچنین امکانات جدید حاصل نشده است. غیر گفت‌وگویی بودن شهرهای کشور چه پیامدهایی دارد و اگر چنین چیزی نوعی مشکل است باید چه کار کرد؟

هر گونه مبادله از جمله گفت‌و‌گو، شرطی است اساسی برای بقای نظام شهری و بهبود آن و به ویژه به وجود آوردن نظام‌های شهر پایدار اما، برای این کار باید شرایط پیش گفته تامین شود. اینکه ما پارک‌های بزرگ بسازیم یا فضاهایی برای ورزش ایجاد کنیم که حتی رایگان باشند، در شهری که نتوانسته‌ایم آلودگی هوا را به دلیل نبود درک شهروندی کاهش دهیم، تقریبا هیچ فایده‌ای ندارد. اینکه ما فضای گفت‌وگو داشته باشیم درحالی که، فضای فرهنگی برای گفت‌وگو وجود نداشته باشد، نوعی تفکر مادی‌گرا و کالبدی به موضوع شهر است. با ایجاد فضای مادی نمی‌توان جامعه را تغییر داد. این مثل آن است که ما تصور کنیم اگر یک اتومبیل بخریم، رانندگی را خود به خود می‌آموزیم. البته ممکن است کسی در یک شرایط فرضی بخواهد پشت فرمان چنین اتومبیلی که خریده بنشیند و از روی شنیده‌ها و دیده‌ها آن را به راه اندازد اما، تا زمانی که رانندگی یاد بگیرد و بر این کار اشراف بیابد خودش و شاید ده‌ها نفر دیگر را می‌کشد و زخمی می‌کند و این موقعیت شهرنشینی در اکثر کشورهای جهان سوم است که باید به صورت جدی درباره آن اندیشید و کلید اصلی مسئله همانگونه که گفتم عقلانیت فرهنگی بومی است که باید در چارچوب عقلانیت فرهنگی جهانی و نه بیرون از آن شکل بگیرد.

مختصات شهرها در ایران و ملاحظاتی که از نظر ساختار شهری، معماری و فضاهای اجتماعی هست نهایتا چه تاثیری در هویت امروزی انسان ایرانی داشته است؟

برای زندگی کردن باید بتوان مبادله فکری، مادی، فرهنگی و اجتماعی انجام داد و برای آنکه چنین مبادله‌ای ممکن شود، باید هویت داشت. از این‌رو هویت ضرورتی زیستی و فرهنگی است و نه فقط ضرورتی فرهنگی. برای آنکه در جهان امروز ما از هویت برخوردار باشیم، چاره‌ای نداریم که این هویت را در چارچوب زیستگاه‌های غالب تعریف کنیم یعنی، شهرها و به همین دلیل شهر باید چارچوب هویتی ما را بسازد. معماری و شهرسازی ابزارهایی هستند که برای این کار در دست داریم اما، ابزار به خودی خود نمی‌تواند فکر کند و به هویت شکل بدهد. ابزار باید در خدمت فرهنگ قرار بگیرد. اما فرهنگ نیز برای آنکه هویت تولید کند ابتدا باید «خود» و «دیگری» را بشناسد و بداند که چه چیزهایی باید و می‌تواند میان اینها در چه شرایطی از روزمرگی و سبک زندگی مبادله شود. همه اینها مسائل اساسی فرهنگی امروز شهرهای ما و همه جهان هستند و ما از این مسائل به سادگی می‌گذریم و برای راه‌حل به راه‌حل‌های مادی و فیزیکی و از آن بدتر به راه‌حل‌های الزام‌آور متوسل می‌شویم که نه‌تنها بدون شک و تردید هیچ ثمره‌ای ندارند بلکه، خود به سرعت مشکلات جدیدی را ایجاد می‌کنند. باید از این دیدگاه غلطی که در مادیت فناورانه نوعی معجزه می‌بیند خارج شویم و به سوی فرهنگ بازگردیم که تنها محوری است که می‌تواند شهرهای آینده را در انسجام و انسانیت و عدالت و عقلانیت بسازد و حفظ کند.



حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

اتووود کلاسیک ـ فولی های پارک دِلاویلت ـ برنارد چومی
شهری برای انسانیت ؛ پروژه نورمالم جنوبی - استکهلم
گیوم لگرو و نقاشی دستان غول آسایِ همْ گرهِ انسانی روی مجمع الجزایر کوچک معلق نوکوئه
کتابخانه اتووود ـ بحران شهری جدید ـ ریچارد فلوریدا؛ ریشه یابی در فضاهای بازتابی
پل حسن 2 در مراكش از شركت فرانسوي مارك ميمران ؛ نامزد دريافت جايزه آقاخان 2013
درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group