با طراحی ساختمان مانانتیالز(1958، مکزیک)، فرم های تجربی فِلیکس کندلا، به اثر هنری ساختاریی تبدیل شد که کارآمد، زیبا و با دوام بود . با وجود چهار هایپر متقاطع، پوسته سقفی سبک، فضای غذاخوری مهیجی را خلق کرد . این ساختمان به همان اندازه که درغالب اعتبار جهانی کندلا به حساب می آید، یک ساختار پوسته ای زیبا بود که طراح توانست با آن،به دنیا ترکیب استادانه هنرمندی و ذوق تکنیکی خود را معرفی کند .

در جریان جنگ، کندلا در زندان بود ولی فرصت مهاجرت به مکزیک به عنوان فردی تبعیدی به او داده شد . در آنجا، بتن، بیش از پیش یک مصالح ساختمانی محبوب بود که مدرنیزاسیون و روند پیشرفت جامعه را به نمایش می گذاشت و برای مردمی که به دنبال انقلاب سیاسی خودشان بودند همچون گسست و فاصله ای از گذشته محسوب می شد .

کندلا ساخت این ساختار پوسته ای سبک را نه برای کارفرمایان بلکه برای انجام تجربه ای تمام عیار آغاز کرد . با اینکه، او چندین فرم استوانه ای شکل را پیش از این طراحی و ساخته بود، این بار با هذلولی پارابولید یا هایپر ها کار کرد . با اجتناب از گرایش به اعتماد عمیقی به هندسه های پیچیده بود که کندلا توانست فرم هایش را به شکلی تولید کند که فشارها بتوانند با معادلات ساده ای تعیین شوند . فرم کندلا به نام " چترها "، از فصل مشترک چهار هایپر افقی ساخته شده است که راهی مطمئن به منظور پوشش فضاهای بزرگی همچون بازارها و انبارها است . کاندلا با اجرای آزمایشگاه کاسمیک رِیز، هایپرها را به منظور اضافه کردن استحکام و کم کردن مصالح سنگین مصرفی به کار گرفت و تحسین و اعتباری جهانی به دست آورد .

این سقف در واقع، چیدمانی مدور از چهار هایپرِ منحنی مانند است که در محل تلاقی دو طاق هشت وجهی پایان می پذیرد . این پلان متقارن به شکلی شعاعی تا بیشترین قطری برابر 139 فوت ( برابر42.36 متر ) طراحی شده است . این محل های تلاقی با فاصله معینی برابر 106 فوت ( برابر 32.3 متر ) میان عناصر کمکی سقف قرار دارند . با آرایش در این محیط به منظور شکل دادن یک پارابولیک شیب دار و برآمده بود که این کالبد توانست به شکلی هم زمان، در هر نوسان احتمالی ساختمان بالا و پایین برود . این نیروی لبه های ناشی از نقاط برآمده در خلاف جهت نیروهای ناشی از محل تلاقی طاق ها عمل می کند و همین ویژگی فشارهای خارجی را کاهش می دهد .

فشارهای وارده بر بزرگترین پوسته این ساختمان، در امتداد نقاط برخورد فرم هایی به نام " محل های تلاقی طاق ها (groin)" قرار گرفته اند . این نواحی را ساختِ میله های وی شکلی از جنس استیل تقویت شده این چنین قطور کرده است که به صورتی مخفی کار گذاشته شده اند . باقیمانده این ساختار به منظور هدایت تاثیرات جابه جایی و دمای پیش بینی شده، دارای استحکامی ساده هستند ولی عملیات اصلی در فصل مشترک فشارهای ساختمان کاملا طراحی و اجرا شده است .

ساختمان مانانتیالز همچنان به عنوان یک رستوران به فعالیت خود ادامه می دهد ولی محیط زیبای پیرامونی در زمان ساخت بنا تغییر کرده است با عناصری همچون ساختمان های الحاقی و دیوارهای بلوکی این ساختمان ها و همچنین اصلاحاتی تدریجی همچون کاربرد سطوح عایق قرمز رنگ و تکیه گاه های روشنایی ملایمی برای فرم کنونی ساختمان را شامل می شود . با اینکه، این پوسته به شکلی ساختاری هنوز دست نخورده باقی مانده است و حضوری باشکوه در ایکسوچیمیلکو (مکزیک) دارد .

گرچه، این ساختمان اولین سازه تلاقی طاق های کندلا نیست ولی اولین پروژه ای است که این توجه بین المللی را به خود جلب کرده است . این فرم ساختمان مانانتیالز، در کار بعدی کندلا در اسپانیا دوباره پدیدار شد . طراحان دیگر مناطق اطراف، هم همچون پَتسدام و استاتگارت بارها از آن تقلید کردند و این اثر کندلا همچنان، به تاثیر گذاری بر طراحان معاصری همچون سانتیاگو کالاتراوا ادامه می دهد .