معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
ایدئولوژی توسعه ویلیام ایسترلی؛ جبّاریت کارشناسان: اقتصاددانان، دیکتاتورها و حقوق فراموش‌شده فقرا
اتووود سرویس خبر:   گروه ترجمه و تحقيقات اتووود
1393/12/12
مـنـــــــبـع : -
تعداد بازدید : 3083

پروفسور ویلیام ایسترلی استاد اقتصاد دانشگاه نیویورک و رئیس مؤسسه‌ی مطالعات توسعه در این دانشگاه است. آخرین کتاب منتشرشده‌ی او با عنوانِ “جبّاریت کارشناسان: اقتصاددانان، دیکتاتورها، و حقوق فراموش‌شده‌ی فقرا“ ردیه‌ای پرشور است بر راست‌کیشی خام‌دستانه‌ و جزم‌اندیشانه‌ی نئولیبرال‌های بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول و سازمان‌های دولتی و غیردولتی کمک‌رسان خارجی که حاملان و مروّجان “ایدئولوژی توسعه” اند.

کتاب ایسترلی مشحون است از مثال‌هایی که “توسعه‌گرایان” راه‌حل‌های خود را از بالا و با نادیده گرفتن حقوق و آزادی‌های آدم‌ها تحمیل کرده‌اند—همان آدم‌هایی که قرار بوده بهره‌مندان از توسعه باشند. ایسترلی که خود قریب دو دهه در بانک جهانی و دیگر سازمان‌های بین‌المللی توسعه کار کرده و در زمره‌ی همان “کارشناسان”ی بوده که اینک ایدئولوژی‌شان واعمال برآمده از آن ایدئولوژی را به نقد می‌کشد، در کتاب سال ۲۰۱۴ خود بی‌آنکه از عاقبت توسعه‌ی زورچپانِ آزادی‌ستیز در شگفت شود، ناکامی رقت‌انگیز آن را جا به جا نشان می‌دهد. ایسترلی استدلال می‌کند که “ایدئولوژی توسعه” که به مانند کمونیسم، فاشیسم و دیگر ایدئولوژی‌های پیش از آن، وعده‌ی راه‌حل‌هایی از پیش‌معلوم برای همه‌ی مشکلات جهان می‌دهد، اینک جای آنها را گرفته است. به باور او، این ایدئولوژی نه در خطرناک بودن متفاوت از آن دیگران است و نه در سرنوشت‌اش. باید همت کرد و آن را به همان‌جا روانه کرد که جایگاه شایسته‌ی او است—”موزه‌ی ایدئولوژی‌های مرده”.

شبح تاریکِ ایدئولوژی در جهان پرسه می‌زند. شبحی که تقریباً همان‌قدر مرگبار است که ایدئولوژی‌های از نفس‌افتاده‌ی قرن پیشین— کمونیسم، فاشیسم و سوسیالیسم— که چنان فلاکت‌بار درهم‌شکستند. شبحی که منبع خطرناک‌ترین روند‌های زمانه‌‌ی ما، از جمله بنیادگرایی مذهبی، است. این شبح ایدئولوژیِ پنجاه‌ساله‌ی توسعه‌گرایی (Developmentalism) است، و دارد پر وبال می‌گیرد.

توسعه‌گرایی نیز، همچون ایدئولوژی‌های دیگر، جوابی کامل و جامع برای جمله‌ی مشکلات جامعه وعده می‌دهد—از فقر و بیسوادی گرفته تا خشونت و حاکمان مستبد. این ایدئولوژی با ایدئولوژی‌های نظیرش در این ویژگی مشترک است که هم می‌گوید تنها یک جواب درست وجود دارد، و هم چندان توان مدارا با دگراندیشی ندارد. ایدئولوژی توسعه‌گرایی راه حل یگانه‌اش را برای همگان از یک نظریه‌ی عمومی استنتاج می‌کند که مدعی است برای همگان و در همه‌جا صادق است. نیازی نمی‌بیند مردمانِ محلّی را درگیرِ ماجرا کند، کسانی که هزینه‌هایِ توسعه را بر دوش خواهند کشید و قرار است از منافع‌اش بهره‌مند شوند. توسعه‌گرایی روشنفکران خود را دارد، که دسته‌ای هستند متشکل از متخصصان صندوق بین‌المللی پول، بانک‌ جهانی و سازمان ملل متحد.

بسی مایه‌ی دلسردی است که ایدئولوژی توسعه‌گرایی اینک چنین قدرقدرت است، زیرا شکست تمام ایدئولوژی‌های پیشین می‌توانست زمینه را برای بنیان‌ نهادن ضدایدئولوژی—یعنی آزادی افراد و جوامع به تعیین سرنوشت خود—فراهم کند. لیکن، از زمان فروپاشی کمونیسم، غرب موفق شده است که شکست ایدئولوژی را از میان آرواره‌های پیروزی بقاپد، و این موفقیت در نجات ایدئولوژی چه نتایج فاجعه‌باری که نداشته. ایدئولوژی توسعه دارد جرقه‌ی یک واکنش متقابل خطرناک را می‌زند. زمانی منظور از “یگانه جواب درست” چیزی نبود جز “بازار‌های آزاد”، و این جواب یگانه برای جهان فقیر این‌گونه تعریف شد: عمل کردن به هرآن‌چیزی که صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی به شما می‌گوید. اما در آفریقا، آسیای میانه، آمریکای لاتین، خاورمیانه، و روسیه آن واکنش متقابلی که سر برآورده، نزاعی بوده است با بازارهای آزاد. چنین شد که یکی از بهترین اندیشه‌های اقتصادی زمانه‌ی ما، ایده‌ی درخشان بازارهای آزاد، به یکی از بدترین شیوه‌ها‌ی ممکن به این‌گونه معرفی شد: زورچپان کردن آموزه‌هاییِ سفت‌وسخت توسط بیگانگانی غیرمنتخب بر بیگانه‌هراسانی بی‌رغبت.

این پس زدن بازارهای آزاد آن‌قدر پرنیرو بوده، که دیگر ایدئولوژی‌های شکست‌خورده هم دارند در سراسر این مناطق طرفدارانی جدید پیدا می‌کنند. برای نمونه، در نیکاراگوئه، تعدیل‌های ساختاری صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی به چنان شکست فاحشی انجامیدند که امروز رژیم رقت‌انگیز ساندنیستایِ دهه‌ی هشتاد در مقایسه با آن، چیز خوبی به‌نظر میرسد. دانیل اورتگا، رهبرشان، دوباره بر سر قدرت آمده است. اقدامات صندوق بین‌المللی پول در طول بحران اقتصادی سال ۲۰۰۱ آرژانتین چنان تأثیری داشت که نیم دهه پس از آن، هوگو چاوز، رهبر ضدلیبرال ونزوئلا را با آغوشی باز در بوینس‌آیرس پذیرا شدند. رهنمودهای خام‌دستانه‌ی بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول در بولیوی زمینه را مهیا ساخت تا اِوو مورالسِ نئوسوسیالیست به رئیس‌جمهوری برسد. نتیجه‌ی ناامیدکننده‌ی هشت وام برای تعدیل ساختاری زیمبابوه و هشت میلیارد دلار کمک خارجی در طول دهه‌های هشتاد و نود به رابرت موگابه کمک کرد تا اقدام به ضدحمله‌ای بدسگالانه علیه دموکراسی بزند. اجرای آن “شوک درمانی” تجویزشده توسط صندوق بین‌المللی-بانک جهانی-جفری ساکس برای اتحاد شوروی سابق، یک نوستالژی جان‌سخت برای کمونیسم درست کرده است. در خاورمیانه، ۱۵۴ میلیارد دلار کمک خارجی بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۱، ۴۵ وام برای تعدیل ساختاری، و توصیه‌های [حضرات] “کارشناسان” نرخ رشد سرانه‌ی تولید ناخالص داخلی را به صفر رسانده و این نیز زمینه‌ای مساعد برای بنیادگرایی اسلامی فراهم آورد. این پس ‌زندنِ “جهانی‌سازی از بالا” به هر گوشه و کناری از جهان راه یافته است. و اینک دارد گام‌های معقول و معتدل به سوی گردش هر چه آزادتر کالاها، ایده‌ها، سرمایه، و مردم را تهدید به نابودی می‌کند.

پولیت‌بوروی توسعه‌گرایان

ایدئولوژی توسعه تنها به معنای این نیست که کارشناسانی می‌آیند و برای شما بازار آزادتان را طراحی می‌کنند؛ بلکه به معنی کارشناسان و متخصصانی است که می‌آیند و برای حل‌وفصل تمام مشکلات فقرا برنامه‌ای جامع و فنی طرح‌ریزی می‌کنند. این متخصصان فقر را صرفاً مشکلی تکنولوژیک می‌بینند، که باید با مهندسی و علوم طبیعی حلش کرد، و در عین‌حال علوم اجتماعی پیچیده و پر پیچ‌وخمی نظیر اقتصاد، سیاست و جامعه‌شناسی را نادیده گرفت. ساکس، اقتصاددان سلبریتیِ دانشگاه کلمبیا، یکی از صاحبان و متولیان اصلی این ایدئولوژی است. او اینک دارد نظریه‌هایش درباره‌ی شوک‌درمانی یک‌شبه را دوباره‌سازی می‌کند، نظریه‌هایی که در روسیه مفتضحانه شکست خوردند، و می‌کوشد آن‌ها را به وعده‌هایی برای کاهش یک‌شبه‌ی فقر جهانی تبدیل کند. او گفته است، “مشکلات آفریقا با تکنولوژی‌هایی کاربردی که ثمربخشی‌شان به اثبات رسیده، قابل‌حل است.” طرح خود او برای این کار شامل صدها مداخله‌ی کارشناسانه برای حل تمام مشکلات ریز و درشت فقراست—از حاصل‌خیز کردن زمین‌ها با گیاهان تقویت‌کننده‌ی خاک، آموزش تغذیه با شیر مادر، و دوچرخه گرفته تا سیستم‌های انرژی خورشیدی، لباس‌های متحد‌الشکل برای یتیم‌های والدین مبتلا به ایدز، و توربین‌های بادی. گذشته از این می‌توان به مداخله‌های حساس تحت عنوان “مشاوره و خدمات اطلاعاتی به مردان در مورد سلامتی تناسلی” نیز اشاره کرد. به گفته‌ی ساکس “تمام این‌ها را یک تیم متحد و مؤثر سازمان ملل در کشورهای مربوطه انجام خواهد داد، که اقدامات آژانس‌های ویژه‌ی سازمان ملل، صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی را هماهنگ و یک‌جا مجتمع می‌کند.”

بدین‌سان توجه‌ ستودنی کشورهای ثروتمند به مصائب دنیای فقیر منجر به فربه‌کردن بروکراسی سازمان‌های کمک‌رسان بین‌المللی شده که متولی خودگماشته‌ی مذهب توسعه است. مانند دیگر ایدئولوژی‌ها، این تفکر نیز اهداف جمعی‌ای همچون کاهش ملی فقر، رشد ملی اقتصادی، و اهداف توسعه‌‌ی جهانی هزاره‌ را بر آمال و آرزوهای افراد ارجح می‌دارد. مرتبه‌ی بروکرات‌هایی که چارچوب‌های کاهش فقر را می‌نویسند، از مرتبه‌ی افرادی که در عمل مثلاً با راه‌اندازی یک کسب‌وکار فقر را کاهش می‌دهند، بالاتر است. همچون مارکسیسم که در آن اولویت بر انقلاب جهانی و انترناسیونالیسم سوسیالیستی بود، در ایدئولوژی توسعه نیز تأکید به جای اینکه بر استقلال جوامع در انتخاب مسیر خود باشد، بر اهداف جهانی است. توسعه‌گرایی انتزاعات جزم‌اندیشانه‌ای همچون “سیاست‌های بازار-دوستانه”، “محیط مناسب سرمایه‌گذاری” و “جهانی‌سازی فقرستیز” را به آزادی آدم‌ها اولویت می‌دهد.

توسعه‌گرایی و مارکسیسم در خصیصه‌ی دیگری نیز مشترک هستند و آن این‌که رؤیای علمی بودن دارند. یافتن یک “راه‌حل صحیح” یگانه برای فقر مسأله‌ای علمی شمرده می‌شود که باید به دست متخصصان و کارشناسان حل گردد. آن‌ها همواره از این مطمئن هستند که جواب مسأله را می‌دانند، هر نظر مخالفی را به‌شدت رد می‌کنند، و بعداً هر گاه اقتضا کند، جواب‌هایشان را تغییر می‌دهند. در روانپزشکی، به این عارضه‌ی اختلال شخصیتی مرزی می‌گویند. در نظر کارشناسان و متخصصان توسعهْ این عارضه‌ نوعی سبک زندگی است. جواب همیشه‌صحیح‌شان برای زودون فقر در کشورهای فقیر اول این بود: سرمایه‌گذاری داخلی از محل کمک‌های خارجی برای صنعتی‌سازی کشورهای فقیر، بعد تغییر کرد به اصلاحاتِ بازاردوستانه در سیاست‌‌گذاری‌های دولتی، بعد از آن تبدیل شد به نهاد‌سازی و مبارزه با فساد، سپس تغییر پیدا کرد به جهانی‌شدن، و بعد شد استراتژی کاهش فقر برای رسیدن به اهداف توسعه‌ی هزاره.

یک دلیلِ این‌که جواب‌ها مدام در حال تغییر اند این است که در واقعیت کشورهای دارایِ رشدِ سریع اقتصادی، از طرقِ متنوع پیچیده و درهم‌وبرهمی به‌سمتِ توسعه پیش می‌روند، و کشورهایی که نرخ رشد بسیار بالایی دارند پیوسته و هر دهه تغییر می‌کنند. آیا می‌توانست توسعه گوناگون‌تر باشد از این راه‌های توسعه‌‌ی متفاوتی که کشورهایِ موفق در توسعه‌ همچون چین و شیلی، بوتسوانا، و سنگاپور، تایوان و ترکیه، یا هنگ‌کنگ و ویتنام طی کرده‌اند؟ داستان کشورهای بسیاری که سعی کردند از این ستاره‌های نوظهور تقلید کنند و ناکام ماندند، چیست؟ در مورد ستاره‌های پیشین و کشورهای سابقاً موفقی مثل ساحل عاج، که یکی از سریع‌ترین توسعه‌های دهه‌های ۶۰ و ۷۰ را تجربه کرد، و سرانجامش جز این نشد که در گرداب جنگ داخلی درغلتد، چطور؟ مکزیک چطور، که تا ۱۹۸۰ رشد سریعی را تجربه کرد و از آن زمان تا کنون رشد کندی داشته، علی‌‌رغم اینکه به استقبال اصلاحات پیشنهادیِ کارشناسانِ توسعه رفته بود؟

کارشناسانی که در پولیت‌بورویِ توسعه‌گرایی نشسته‌اند، خاطرِ خودشان را با این سؤالات نمی‌رنجانند. تمام جواب‌های پیشین درست بودند؛ تنها فاقد یک “شرط لازم” دیگر بودند، که خب کارشناسان می‌آیند و آن را هم به فهرست پیش‌شرط‌هایشان اضافه می‌کنند. توسعه، مانند همه‌ی ایدئولوژی‌ها، هم‌زمان که برای پیش‌بینی راه‌حلِ کارآمد در جهان غیرانتزاعی و پر از پیچ‌وخم زیاده انعطاف‌ناپذیر است، آن‌قدر انعطاف‌پذیر است که تا ابد، به مدد رویدادهای جهان واقعی، از ابطال‌پذیری جان سالم به در برد. کلیسای اعظم توسعه، یعنی بانک جهانی، با صدور گزاره‌‌هایی نظیر اینکه “سیاست‌های متفاوت می‌توانند به نتایج یکسان برسند، و سیاست‌های یکسان ممکن است نتایج متفاوت به دنبال داشته باشند، بسته به اینکه زمینه‌های سازمانی و نهادی و استراتژی‌های زیربنایی رشد کشور چه باشد”، همیشه تضمین می‌کند که هیچ اشتباهی در کارش راه ندارد. البته که این طور است، پس شما هنوز به کارشناسانی نیاز دارید که از ‌زمینه‌ها و استراتژی‌های توسعه سر دربیاورند.

مقاومت بیهوده است

بااین‌همه شاید ریاکارانه و مزورانه‌ترین نظریه‌ی مکتب توسعه نظریه‌ی ساده‌ی “ناگزیری تاریخی” باشد. کارشناسان به ما می‌گویند، جوامع فقیر فقط فقیر نیستند، بلکه “در حال توسعه” ‌اند تا اینکه به آخرین مرحله‌ی تاریخ که همان “توسعه” باشد، برسند که در آن فقر محو می‌شود. بنا به این تاریخ‌نگاری، پایان دادن به گرسنگی، استبداد، و جنگ مثل یک دستگاه توستر مجانی در یک آگهی بلند تلویزیونی وارد می‌شود. کارشناسان توسعه تمام جوامع را بر خطی مستقیم داوری می‌کنند، یعنی خطِ درآمد سرانه، که بر رویِ آن کشورهای توسعه‌یافته‌تر به کشورهای توسعه‌نیافته تصویر آینده‌ی ایشان را نشان می‌دهند. و این کارشناسان هر کسی را که در برابر این “ناگزیری‌ها” در مسیر توسعه مقاومت کند، به باد تمسخر می‌گیرند.

یکی از توسعه‌گرایان برجسته‌ی امروز، ستون‌نویس نیویورک تایمز، تامس فریدمن، به سختی می‌تواند تمسخرش را نسبت به کسانی که در برابر پیشروی تاریخ، یا “هم‌سطح‌شدن جهان” مقاومت می‌کنند، پنهان کند. فریدمن نوشته است، “وقتی مکزیک باشید و آوازه‌تان در این باشد که کشوری صنعتی با دستمزدهایی پایین هستید، در حالی که بعضی از مردم‌تان دارند مجسمه‌های قدیس حامی‌تان را از چین وارد می‌کنند، زیرا می‌تواند آن‌ها را تولید و از اقیانوسِ آرام بگذراند و با این حال از تولید شما بسیار ارزان‌تر تمام شود….پس گرفتار یک مشکل هستید. تنها راه برای مکزیک پیشرفت این است که استراتژی اصلاحات را برگزیند… هرچه مکزیک بیشتر صرفاً به همین‌جا نشستن بسنده کند، بیشتر زیرِ پایِ خارجی‌ها پای‌مال خواهد شد.” به نظر می‌رسد، فریدمن سرمستانه بی‌خبر است که مکزیکِ فقیر و بیچاره، که گرچه بسیار از خدا [خدای کلیسای توسعه] دور است، اما به تحلیل‌گرانِ آمریکایی بس نزدیک است، تا همین حالا هم بسیار بیشتر از چین تقلا کرده تا “استراتژی اصلاحات” کارشناسان را به اجرا درآورد.

اعتماد به‌نفس توسعه‌گرایانی چون فریدمن چنان قدرتمند است که خودشان را حتی به کسانی که استراتژی‌های‌شان را پذیرفته‌اند هم تحمیل می‌کنند. برای مثال، امسال، غنا پنجاهمین سالگرد استقلالش را، به عنوان اولین کشور سیاهپوست آفریقایی که استقلال یافته است، جشن گرفت. هدیه‌دهندگان کمک‌های بین‌المللی به غنا، از زبانِ بانکِ جهانی، به این دولت ظاهراً مستقل چنین گفتند: “ما شرکای شما اینجا هستیم تا به شما اعلام کنیم متعهد ایم تمام تلاش‌مان را برای آسان کردن اداره‌ی کشورتان انجام دهیم.” یکی از کارهایی که آن‌ها برای آسان‌تر کردن زندگی‌تان انجام می‌دهند این است که کشورتان را برای‌تان اداره ‌کنند. متأسفانه، ایدئولوژی توسعه سابقه‌ی غمباری در کمک به هر کشوری دارد که بخواهد واقعاً توسعه یابد. مناطقی که این ایدئولوژی بیشترین نفوذ را در آنجا داشته؛ یعنی آمریکای لاتین و آفریقا، بدترین سابقه را در توسعه به‌جا نهاده‌اند. لاتینی‌ها و آفریقایی‌های بداقبال را واداشته‌اند تا فرمول‌های منسوخ‌شده‌ی دیروز را برای موفقیت دنبال کنند، حال آنکه اتفاقاً آنانی که به توسعه‌گرایان وقعی ننهادند، توانستند مسیرهای خودشان را برای موفقیت پیدا کنند. ملت‌هایی که در چهل سال اخیر از همه موفق‌تر بوده‌اند، چنان در مسیرهای مختلف به روش‌های خود عمل کرده‌اند که سخت بتوان گفت “جواب صحیح” را از ایدئولوژی توسعه درآورده اند. در واقع، آن‌ها اغلب هر آنچه را کارشناسان همواره گفته‌اند، نقض کرده‌اند. مثلاً ببرهای شرق آسیا، در دهه‌ی ۶۰ جهت‌گیری تولید برای بازار خارج را برگزیدند، حال آنکه آن موقع کارشناسان به عقل خودشان صنعتی‌سازی برای بازارهای داخلی را توصیه می‌کردند. رشد سریع چین در بیست‌وپنج‌ سال اخیر در حالی تحقق یافت که نه فرزند خلف “اجماع واشینگتن“ در دهه‌ی هشتاد بود و نه نسبتی با نهادگرایی و دموکراسی‌سازی و مبارزه با فسادِ دهه‌ی نود داشت.

چه‌طور می‌توان جاذبه‌ی ایدئولوژی توسعه را به‌رغم سابقه‌ی غمبار دستاوردهایش توضیح داد؟ ایدئولوژی‌ها اغلب در واکنش به وضعیت‌های مصیبت‌باری که مردم در آن سخت به دنبال راه‌حل های جامع و فوری هستند، ظهور می‌کنند. عدم برابری ناشی از انقلاب صنعتی مارکسیسم را پرورد و ارتجاع روسیه باعث رویش لنینیسم شد. شکست آلمان و تخریب روحیه‌ی آلمانی‌ها پس از جنگ جهانی اول نازیسم را به‌دنیا آورد. مشقت‌های اقتصادی که با تهدید هویت همراه شد بنیادگرایی مسیحی و اسلامی را به‌وجود آورد. به‌همین ترتیب، ایدئولوژی توسعه برای کسانی جذابیت دارد که خواهان راه‌حلی سرراست و کامل برای مصیبت‌ فقر و نابرابری جهانی هستند. این ایدئولوژی پاسخی است به پرسش معروف “چه باید کرد؟” که از عنوان جزوه‌ی لنین در ۱۹۰۲ گرفته شده است. این ایدئولوژی بر نتایج اجتماعی‌ جمعی‌ای تأکید دارد که باید از طریق اقدام جمعی از بالا به پایین توسط طبقه‌ی روشنفکران، پیشگامان انقلابی، و کارشناسانِ توسعه بدان رسید. هما‌ن‌گونه که ساکس هم توضیح می‌دهد، “من به تدریج از پژوهش‌های علمی و بر پایه‌ی مشورت‌هایی که داده‌ام، دریافتم که قدرتی عظیم در دستان نسل ما برای پایان بخشیدن به رنج‌های گرانِ فقرِ مفرط وجود دارد… هرچند کتاب‌های درسی مقدماتی اقتصادی فردگرایی و بازارهای تمرکززدایی‌شده را موعظه می‌کنند، امنیت و شکوفایی ما دست‌کم به همان میزان به تصمیم‌گیری‌های جمعی بستگی دارد.”

باز کردن غل‌وزنجیز از دست‌پای فقرا

معدود اند کسانی که می‌دانند متوسط سطح درآمد آفریقایی‌های امروز با متوسط سطح درآمد آمریکایی‌های سالِ ۱۷۷۶ برابر است. با‌این‌همه، ایالات متحده نیز، مانند کشورهای توسعه‌یافته‌ی امروز، آنقدر خو‌ش‌اقبال بود که قبل از گرفتار شدن به دامِ توسعه‌گرایان از چنگال فقر بگریزد. به قول اولین معاون مدیرکل صندوق بین‌المللی پول، آن کروگر، توسعه در کشورهای ثروتمند “همین‌طوری رخ داد”. جورج واشینگتن مجبور نبود با شرکای خارجیِ کمک‌رسان سروکله ‌بزند، و ساختارهای کشور را به تعدیل‌های آن‌ها بسپارد، و اسناد استراتژِی فقرزدایی را برای تقدیم به ایشان تهیه کند. آبراهام لینکلن در ستایش حکومت مردم کمک‌کنندگان خارجی، به دست مردم کمک‌کنندگان خارجی، و برای مردمکمک‌کنندگان خارجی سخنی نگفت. کشورهای توسعه‌یافته‌ی امروز آزاد اند که با روش‌های کاربردی خودشان برای نیل به پاسخگویی بیشتر دولت و بازارهای آزادتر دست به تجربه بزنند. فردگرایی و بازارهای تمرکززدایی‌شده به قدر کافی برای خلقِ پنی‌سیلین، تهویه‌ی مطبوع، ذرت پربازده، و اتومبیل خوب بودند—بگذریم از استانداردهای بهتر زندگی، مرگ‌و میر کمتر، و آی‌پاد.

نقطه‌ی مقابل ایدئولوژی چیزی نیست جز آزادی؛ و آزادی یعنی توانایی جوامع به آزاد بودن از غل‌وزنجیر کنترل خارجی. تنها “راه‌حل” برای کاهش فقر چیزی نیست جز این‌که آزاد بشوید از این‌که در گوش‌تان بخوانند “راه‌حل این است”. موفقیت برای جوامع آزاد و انسان‌های آزاد چیزی تضمین‌شده نیست. آن‌ها دست به انتخاب‌های بد می‌زنند. اما حداقل هزینه‌ی اشتباهات‌شان را می‌دهند، و از آن درس می‌گیرند. این کاملاً در مقابل توسعه‌گرایی‌ای می‌نشیند که از هر گونه پاسخگویی بری است. این فرآیند درس‌گرفتن از اشتباهات همان چیزی است که گنجینه‌هایی از عقل سلیم به‌وجود آورده که به نوبه‌ی خود علم اقتصاد رایج امروز را ساخته است. نقطه‌ی مقابل ایدئولوژی توسعه رها کردنِ اوضاع به ‌حال خود نیست، بلکه استفاده‌ی عمل‌گرایانه‌ی انسان‌ها، بنگاه‌ها، دولت‌ها و جوامع است از ایده‌های اقتصادی‌ای که از آزمون زمان سربلند بیرون آمده‌اند—ایده‌هایی مشتمل بر منفعت تخصص‌یابی، مزیت نسبی، منفعت متقابل در تجارت، قیمت‌های تسویه‌کننده‌ی بازار، سبک‌سنگین شدن کفه‌ی ترازو بین منافعِ گوناگون، محدودیت‌های بودجه. این‌گونه است که مسیرهای موفقیتِ متفاوت و مخصوص‌به‌خود کشف شده و پیموده می‌شوند.

تاریخ گواه است بر خیر و فایده‌ی عظیمی که در وجود می‌‌آید، آنجا که هزینه‌‌‌ی انتخاب‌های آدم‌ها بر دوش خود ایشان است، و انتخاب‌هایشان نیز از قید تحمیل دیگران آزاد. آن آدم‌ها از این جمله شامل است بر سیاستمداران، و کوشش‌‌گران و تجارت‌پیشگان محلی که با تردید و با آزمون و خطا و با پای خود قدم در راه آزادی بیش‌تر می‌گذارند، نه به تحمیل تناقض‌آمیز آزادی انتخاب به ایشان توسط باورمندان به ایدئولوژی توسعه. آن‌ها که از قرن بیستم بهترین درس‌ها را آموخته‌اند، ایدئولوگ‌هایی نیستند که می‌پرسند “چه باید کرد؟”، بلکه کسانی هستند که می‌پرسند “مردم چگونه می‌توانند در یافتن راه‌حل‌های خودشان آزادتر باشند؟” ایدئولوژی توسعه را باید در محفظه‌های شیشه‌ای گذاشت و روانه‌ی “موزه‌ی ایدئولوژی‌های مرده” کرد، درست در انتهایِ تالار کمونیسم، سوسیالیسم و فاشیسم. زمان آن رسیده است که دریابیم تلاش برای تحمیل یک ایدئولوژی توسعه‌ی سفت‌وسخت و انعطاف‌ناپذیر بر جهان فقیر مفتضحانه شکست خورده است. خوشبختانه، بسیاری از جوامع فقیر دارند به‌هرترتیب مسیر خاص‌شان به سوی آزادی و شکوفایی بیشتر را به دست خود می‌سازند و می‌پیمایند. آری انقلاب راستین چنین روی می‌دهد.



حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group