معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
مکان‌های مقدس
اتووود سرویس خبر:   تيم اتووود
1394/06/01
مـنـــــــبـع : نوشته ی دیوید شریعت‌مداری ؛ ترجمه حمید پرنیان
تعداد بازدید : 2781

در سال ۵۷۰ میلادی، سالی که محمد پیامبر به دنیا آمد، ابرهه (حاکم یمن) سپاهی به شمالِ شبه‌جزیره‌ی عربستان روانه کرد. چند سال پیش از این رویداد، ابرهه کلیسای عظیمی در صنعا [یمن] ساخته بود بدین امید که کعبه را – که زیارت‌گاه اعراب بود – از رونق بیاندازد. اما چون اعراب تمایلی به این کار نشان ندادند، وی سپاه حبشه را گرد آورد و بر آن شد تا مکه را به توبره کشد. ابرهه فیلِ جنگیِ غول‌آسایی تدارک دید تا آن زیارتگاه را پایمال سازد. منظور او کاملا روشن بود. می‌خواست اعراب را بترساند؛ وقتی سپاهِ ابرهه نزدیک شد، اعراب که توان رویارویی با سپاه ابرهه را نداشتند اما چون باور داشتند که خود خدا از خانه‌ی خود دفاع خواهد کرد، به خود او توکل کردند.

ابن اسحاق، زندگی‌نامه‌نویس محمد، این رویداد را چنین گزارش کرده است: وقتی فیل را که محمود نام داشت روانه‌ی مکه کردند، [عربی] نزد فیل آمد و گوشِ او را گرفت و گفت: “زانو بزن محمود یا یک‌راست برگرد همان جایی که ازش آمده‌ای، زیرا تو در سرزمینِ مقدسِ خداوند هستی!” گوشِ فیل را رها کرد و فیل زانو زد … سپاهیان فیل را کتک زدند تا برخیزد اما اثری نداشت؛ با میله‌های آهنی به سرش زدند و نیزه به شکم‌اش فرو کردند و ترساندندش؛ اما باز هم اثری نکرد و فیل از جای‌اش برنخاست. وقتی او را رو به یمن کردند، فیل بی‌درنگ برخاست و راه رفت. وقتی او را به سوی شمال و شرق چرخاندند، فیل به راه‌رفتن ادامه داد. اما همین‌که او را سمتِ مکه گرداندند، زانو زد و نشست.

کعبه که سال‌ها پیش از نزول قرآنْ محراب و زیارتگاه بود و گفته می‌شود که ابراهیم پیامبر این مکان مقدس را ساخته است، مسلمانان را بر آن داشت تا مسجد الحرام را حولِ آن بسازند. آن را مرکزِ جهان می‌دانستند که هر گوشه‌اش رو به یکی از چهار قطبِ اصلی است. آن را از سنگِ خارا ساخته‌اند و یک تکه‌سنگی به نام حجرالاسود در آن به کار رفته که اهمیتِ کیهانیِ عظیمی دارد؛ تکه‌ای از یک شهاب‌سنگ که فرشته‌ای آن را از دامنه‌ی کوهی نزد ابراهیم پیامبر آورد.

محمد پیامبرْ کعبه را از بت‌ها خالی کرد و آن را تبدیل به مکانی برای پیروان‌اش ساخت تا به سوی آن نماز کنند. از روی آیین‌هایی که هنوز هم جهتِ مراقبت و نگهداشتِ کعبه انجام می‌شود، می‌توان به مقدس‌بودنِ کعبه پی برد: روی کعبه را پرده‌ای انداخته‌اند که منقش به خوشنویسی است. تولید و تعویضِ این پرده که هر ساله انجام می‌شود، همواره با احترامِ زیاد همراه است. پیش‌تر سلطانِ عثمانی این پرده را اهدا می‌کرد، اما حالا با دستگاه‌های بافندگیِ خاصی در مکه و تحتِ نظارتِ خانواده‌ی سلطنتیِ سعودی بافته می‌شود.

چه چیزی یک ساختمان را مقدس می‌سازد، چنان مقدس که گزارش شده طلسم‌اش حتا حیوان‌ها را نیز می‌گیرد؟ چه‌طور می‌شود که چیزی صرفا مادی (سنگ یا آجر) چنان قدرتِ خاصی پیدا می‌کنند که الهام‌بخشِ عشق‌های فوق‌العاده و وفاداری‌ها و اراده‌های راسخ برای جنگیدن می‌شود؟

به این بستگی دارد که مقدس را چه‌طور معنی کنیم. از نظر امیل دورکیم، بنیانگذارِ جامعه‌شناسیِ مدرن، مقدس‌بودن فقط همراه با قرینه‌اش (نامقدس و خوار) وجود دارد. دورکیم در “صورت‌های بدوی زندگی دینی” (۱۹۱۲) می‌نویسد مقدس “آن‌چیزی است که نامقدس نباید آن را لمس کند، و اگر لمس کند نمی‌تواند از مجازات‌اش بگریزد”. کفشْ نامقدس است، و بنابراین نباید با کفِ مسجد که مکانِ مقدسی است تماس داشته باشد. خنده نیز نامقدس است، و بنابراین خندیدن در مقابلِ محراب یا یادبود کشته‌شدگانِ جنگیْ مکروه است. با این همه اما هیچ‌چیزی ذاتا نامقدس نیست. عرف تعیین‌کننده‌ی آن است. و همین‌طور در موردِ مقدس‌بودن. دورکیم ادامه می‌دهد “چیزهای مقدس را نباید صرفا اشخاصی دانست که خدایان یا ارواح نامیده می‌شوند. سنگ، درخت، رودخانه، سنگ‌ریزه، تکه‌چوب، خانه، واژه، هر چیزی می‌تواند مقدس باشد”.

از دید انسان‌شناسِ فرانسوی-امریکایی، اسکات اتران که سال‌ها درباره‌ی انگیزه‌های افراط‌گرایانِ مذهبی مطالعه کرده است، مقدس هر چیزی است که متجسمِ “آرمانِ متعالی – مفهومِ لایتجزا و انتزاعی و مطلقِ کیستیِ من یا ما – است که به زندگیِ انسان معنا می‌بخشد”. اسکات اتران در گفتگو با من گفت مقدسْ افزوده یا تزئین و گل‌کاریِ فرهنگ نیست. از دید وی، “مقدس همان چیزی است که ما را از غارها بیرون آورد و تمدن‌های وسیع را ممکن ساخت و تاریخ را به پیش راند”. ساختمان‌های مذهبی مانند کعبه مملو از پاسخ‌هایی هستند به پرسش‌هایی که اتران درباره‌ی هویت می‌پرسد. مکان‌های مقدس جایی برای معجزه‌ها و شهادت‌ها هستند یا مکان‌هایی برای نذر و تبرک، و بنابراین می‌توانند ما را به ذاتِ یک سنت نزدیک‌تر سازند.

نویسنده و گردشگرِ انگلستانی، کولین تابران در کتاب “اورشلیم” (۱۹۶۹) که پژوهشِ وی درباره‌ی مقدس‌ترین شهرها است، به جنبه‌ی دیگری از امر مقدس می‌پردازد: “انسان عمیقا عاشقِ مکانی است که به باورِ او الوهیت بر آن قدم نهاده است. عبادت‌کردن و گرامی‌داشتنِ آن تکه زمین و لمس‌کردنِ سنگ‌های آن، حسِ همبستگیِ موقتی به وی می‌دهد، و به خاطر همین شوق و همتِ او است که مکان‌های مقدس تکثیر می‌شوند”. امید به این همبستگی زمانی در ما تقویت می‌شود که بدانیم دیگران پیش از ما در این‌جا ایستاده‌اند و عبادت کرده‌اند و سرود خوانده‌اند و سجده کرده‌اند. عزیزترین ساختمان‌ها همان‌هایی هستند قدمتِ بیش‌تری دارند و عبادت‌های زیادی در آن‌جا روی داده و بنابراین مرده و زنده‌شان نیز پشتوانه‌ای برای ایمانِ ما هستند و هویتِ ما را تصدیق می‌کنند. اگر، همان‌طور که دورکیم می‌نویسد، “نیرو و نفوذِ مذهبی فرقی با نیرو و نفوذِ جمعی و بی‌نامِ قبیله ندارد”، پس مکان‌هایی که قبیله بیش‌تر از دیگر مکان‌ها در آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌کند، نیرومندترین هاله‌ی مقدس‌بودن را در خود تولید می‌کنند.

ساختمان‌هایی که به معنای اصلی مذهبی نیستند اما کارکردِ اجتماعی دارند یا با اشخاصی ربط یافته‌اند یا به خاطر زیبایی و سمبلیسمِ مشترک‌شان مطرح هستند (مانند یادبودگاه‌ها، مکان‌های تولد، موزه‌ها، خیابان‌ها، کاخ‌ها، بیمارستان‌ها، نمایشخانه‌ها، آسمان‌خراش‌ها) نیز می‌توانند احساساتِ قویِ عبادی‌گونه برافروزند.

به ساختمانی فکر کنید که برای شما ویژه است. چه چیزی را فرامی‌خواند؟ سعی کنید درباره‌ی این احساسْ خوب تامل کنید. آیا حسِ رضایت و خوشی و عظمت است؟ آیا به زمانِ خاصی مربوط می‌شود؟ وقتی خودم این آزمایش را انجام می‌دادم، به برج‌های سده‌ی سیزدهمیِ کلیسایی فکر می‌کردم که نزدیکی‌های مدرسه‌ی ما بود. این برج‌ها از سنگ آهک ساخته شده و به رنگِ عسل بودند؛ پیچک‌ها نیمی از دیواره را پوشانده بودند و می‌توانستی شکاف‌هایی که مخصوصِ تیراندازی بود را بر آن‌ها ببینی. ورودیِ برجِ غربی، یک درِ چوبیِ قدیمی داشت. ورودیِ برجِ شرقی نیز به پله‌های تاریک و نموری باز می‌شد. من و دوستان‌‌ام به یک‌دیگر می‌گفتیم که کدام‌مان جرات می‌کند قدم به آستانه‌ی آن برج بگذارد، اما همگی می‌دانستیم که این کار ممنوع است و سوای آن، خوف‌آور؛ خانه‌ی ارواحِ شوالیه‌ها و دوشیزه‌ها. به این برج‌ها که فکر می‌کنم، یادِ دورانِ کودکیِ خودم می‌افتم که بیرون از خانه شادمان بازی می‌کردم و درباره‌ی فرهنگی که در آن بزرگ شدم چیزها یاد می‌گرفتم.

این خاطرات هم زورمند هستند و هم فوق‌العاده پیچیده؛ و هر بار که از خاطرم می‌گذرند، فعالیتِ مرکزِ مغزم یا همان سیستمِ کناره‌ای به‌شدت افزایش می‌یابد. بخشی از مرکزِ مغز که بادام‌شکل است و آمیگدال نامیده می‌شود، خاطراتِ خودزندگی‌نوشتی را در خود ذخیره می‌کند که اهمیتِ خاصی برای نفس [یا خویشتن] دارند؛ و این خاطرات را با عواطفی مانند خوشی و ترس و اندوه آمیخته می‌سازد. این خاطرات در هر دوره‌ای از زندگیْ به سطح می‌آیند و هیپوتالاموس را بیدار می‌سازند که این نیز به نوبه‌ی خود سیستمِ عصبیِ خودکار را برمی‌انگیزاند و در نتیجه تپشِ قلب و میزانِ عرق‌کردن شدت می‌یابد و مردمک‌ها گشاد می‌شوند. اگر خاطراتْ خوش‌آیند باشند، دوپامین آزاد می‌شود؛ که انتقال‌دهنده‌ی عصبی‌ای است که با پاداش پیوند خورده است. در نتیجه ممکن است مجددا به این خاطرات رجوع کنم یا برانگیخته شوم که دوباره و چندباره به بازدیدِ آن مکان بروم.

علمِ نوینِ زیباشناسیِ عصبی (که به لطفِ پیشرفت‌هایی در فن‌آوریِ اسکن‌کردن ممکن شده است) درباره‌ی نحوه‌ی روبه‌روشدن و پرداختنِ مغز به فرمِ نابْ اطلاعاتِ زیادی فراهم می‌کند. بار دیگر باید تاکید کرد که سیستمِ کناره‌ایِ مغز [در این روند] اهمیتِ بسیار زیادی دارد. و. س. راموچَندران (عصب‌شناس در دانشگاه کالیفرنیا) و ویلیامز هیرستین (فیلسوف در کالجِ المهرست) می‌گویند که ما ذاتا عادت داریم چیزها را در کلیت و یکپارچگی‌شان بشناسیم؛ برای همین است که نقش‌ها یا طرح‌های معماریکی که بتوان در ذهن به یک کلیتِ منسجم درآوردشان، زیبا هستند. راموچندران و هیرستین در “علمِ هنر” (۱۹۹۹) می‌نویسند که به احتمالِ بسیار زیاد این ترجیح در قالبِ راهبردِ “شکست‌دادنِ استتار” تکامل یافته است. بازشناسیِ الگوهای گروه‌بندی‌شده (برای مثال، وقتی حیوانی لای علف‌ها حرکت می‌کند و صورتِ بُریده‌بُریده‌ای از بدنِ آن را مشاهده می‌کنیم) ما را قادر ساخته است که شکارچی یا شکار را رصد کنیم. اما همین [فرضیه] را می‌توان در استنباطِ ارتباطِ بین گنبدهای مختلفِ تاج‌محل یا [ارتباط بین] برج‌های ساگرادا فامیلیا در بارسلون نیز به کار بست.

ما نسبت به تقارن نیز سوگیری داریم، چون چینشِ تقارنیِ نماها نیز احتمالا موجودِ زنده (شکارچی یا جفت) را خاطرنشان می‌سازد؛ راموچندران و هیرستین به چیزی اشاره می‌کنند که “اَبَر-برانگیخت‌گر” می‌نامندش. این مولفه، کیفیاتِ ذاتیِ چیزها را شناخت‌پذیر و سپس کِش‌دار می‌سازد: به زبان دیگر، کاریکاتوری [از کیفیاتِ ذاتیِ چیزها] می‌سازد. این [ابر-برانگیخت‌گر] می‌تواند شکلِ اغراق‌شده‌ی بدنِ زنانه در مجسمه‌های چولا باشد یا رنگ‌های شدت‌یافته‌ی نقاشی‌های ون گوگ. وقتی ما با این شکل‌ها و طرح‌ها روبه‌رو می‌شویم، فعالیتِ کناره‌ای مغز افزایش می‌یابد؛ شناختی است که باعث می‌شود دستگاهِ عصبیِ خودکار به فعالیت‌اش ادامه دهد.

در حالی که این سوگیری‌های زیباشناختی در تار و پودِ مغز ما ریشه دوانده، هر جامعه‌ای اما طرح‌واره‌ی جمعیِ خودش را دارد که [این طرح‌واره] می‌تواند در طراحیِ ساختمان‌ها پیاده شود. در ایتالیا، دولتِ فاشیست مدافعِ سبک‌های معماری‌ای بود که پاکی و مدرنیت و انضباط را بازنمایی می‌کردند. جهانِ جدید نیز با ساختمان‌هایی نظیر Palazzo della Civilta Italiana در رُم مجسم می‌شود که تمامِ تکیه‌های زیباشناختی را کنار می‌گذارد تا پروژه‌ی سیاسی‌ای را که قرار است نمادش باشد تعالی بخشد. در واقع، Palazzo یک نسخه‌ی ابر-برانگیخت‌گری از کولوسئوم است که به شکلِ مکعب درآمده و طاق‌هاش چنان ریتم دارند که متوجه‌نشدن‌اش ناممکن است.

شدتِ زیباشناختی در رژیمِ نازیِ آلمان نیز به کار بسته می‌شد. عظمت و تقارن و ابر-برانگیختگی در مکان‌های مقدسِ رایشِ سوم نیز جاری و ساری بود؛ محل کنگره‌ی حزبِ رایش با سرسرای نیم‌دایره‌ای‌اش؛ برنامه‌ی ساختِ گنبدِ غول‌آسای فلکسهاله نیز در برلین ریخته شد: این ساختمان‌ها برای آن طراحی شده‌اند تا حسِ هیبت و خوف را در مغز ایجاد کنند.

طرح‌واره‌های مشترک همیشه هم چنین قلنبه و سرراست نیستند. ادبیات و خاطرات و فولکلور و اسطوره‌ها همگی به ما کمک می‌کنند تا احساساتِ نیرومندی به رویدادهایی داشته باشیم که هیچ‌گاه تجربه‌ی دست‌اولی از آن [تجربه]ها نخواهیم داشت. همان‌طور که دیوید لونتال در بررسیِ نافذش از نگرش‌هایی به دانشِ تاریخی، “گذشته یک کشورِ بیگانه است” (۱۹۸۵) می‌آورد: “نوستالژی، تمناهای ما برای روزهای از-دست-رفته‌ی کودکی را تعالی می‌بخشد، گذشته‌های خیالی‌ای را می‌پذیرد که هیچ‌کدام از مومنان یا دیگر انسان‌ها هرگز تجربه‌شان نتوانند کرد”. همین حافظه‌ی جمعی است که مرا وامی‌دارد تا ساختمانِ کرایسلر را بدین خاطر تحسین کنم که روحِ نیویورکِ دهه‌ی ۱۹۲۰ را در خود تجسم بخشیده است، یا وقتی استون‌هنج [یادمانی پیشاتاریخی در انگلستان] را جلوی خویش می‌بینمْ با انسانِ پیشاتاریخی حسِ پیوستگی پیدا کنم.

این نوع از همبستگیِ جمعی و فرهنگی با دنیایی که ورای دسترسِ ما است اما در تخیلِ ما زنده و پدیدار، در حوزه‌ی سکولار نیز تقریبا با [همین حسِ همبستگی در] دینْ یکی است. برای مثال، رویدادهای کربلا (کشته‌شدنِ نوه پیامبر) و مسجدی که به حسین بن علی اختصاص یافته، چنان در ذهنِ میلیون‌ها شیعه حک شده که حسِ تکریم را برمی‌انگیزد: نمایِ دورِ این مسجد، صحنه‌هایی از آن نبرد کربلا را در نظر زنده می‌سازد. در تابستان ۲۰۱۴ که جنگجویانِ دولتِ اسلامیِ شام و عراق (ISIS) موصل در شمالِ عراق را تسخیر کردند، بلافاصله دست به کار شدند تا حرم‌ها و یادبودهای “کفرآمیز” را ویران کنند. تهدیدِ آن‌ها برای پیش‌روی به کربلا اما چنان تاثیرِ شدیدی داشت که به ورای مرزهای عراق کشیده شد. سید بلال (سخنگوی انجمن حیدریه، که سازمانی شیعی در هند است) در ماه ژوئن به دیلی تلگراف گفت “در صورتِ حمله‌ی ISIS، ما نیاز به یک میلیون داوطلب داریم تا زنجیره‌ای انسانی پیرامونِ حرم‌های مقدسِ کربلا و نجف ایجاد کنند”.

امروزه در خاورمیانه، نمادهای فرهنگی همان‌قدر در خطر هستند که نمادهای مذهبی. در سوریه، جنگِ خونینِ شهری دارد ساختمان‌ها و بناهای بی‌شماری را ویران می‌کند؛ شاید معروف‌ترین‌شان بازارِ حلب باشد که در ۲۰۱۲ ویران شد. این بازار، چندین سده حضوری ماندگار در قلبِ زندگیِ شهری داشت؛ که البته مدام تغییر می‌کند و ترمیم می‌شود و پیراسته می‌شود و فراموش می‌شود و دوباره احیا می‌شود: اما دانشِ دست‌اولی از این بازار می‌تواند نسل‌های شهر حلب را پیوسته به نیاکان‌شان متصل سازد. شاید چرند به نظر برسد که در بحبوحه‌ی این همه رنج و عذابی که انسان متحمل می‌شود، برای سنگ‌ها و ساختمان‌ها دل سوزاند و اشک ریخت. اما ساختمان‌های قدیمی و برجسته، که همبستگی‌های فردی و جمعی ایجاد می‌کنند، می‌توانند قدرتِ بیکرانی داشته باشند. و اهمیت پیدا می‌کند که چه بر سرِ آن‌ها می‌آید.

مارک فرید، در “سوگواری برای خانه‌ی گمشده” (۱۹۶۳)، که تاثیرِ پاک‌سازیِ شهرِ بوستون در میانه‌ی سده‌ی بیستم را بر خانواده‌های آن شهر بررسی می‌کند، می‌نویسد: از نظرِ اکثریت، کاملا به‌جا است که واکنشِ آن‌ها را غم و حزن دانست. این واکنش‌ها در قالبِ احساسِ فقدان و تمنای ماندگاریِ وضعیت و لحنِ افسرده و … حسِ نومیدی، نمودِ گه‌گاهیِ خشمی مستقیم و جابه‌جاشده، و گرایش‌هایی برای آرمان‌سازیِ مکانِ از-دست-رفته تجلی می‌یابد. این واکنش‌ها در افراطی‌ترین شکل‌شان، اندوه و غمی شدید و عمیق و منکوب‌کننده هستند.

جوامعِ مختلف نسبت به فقدانِ ساختمان‌هایی که مقدس هستند، به شیوه‌های مختلفی واکنش نشان می‌دهند. در طول جنگ جهانیِ دوم، نیروی سلطنتی هوایی و نیروی هواییِ ایالاتِ متحده، بخش‌های گسترده‌ای از لندن و بیرمنگام و لیورپول و پلیموث و هامبورگ و درسدن و فرانکفورت و دوسلدورف و یوکوهاما و کاگوشیما و صد البته هیروشیما و ناگازاکی را ویران کردند. صدها ساختمانِ معروفِ ملی و بین‌المللی، همراه با میلیون‌ها خانه (که ویرانی‌شان فقط برای صاحبانِ آن خانه‌ها معنای عمیقی دارد)، با خاک یکسان شدند. بسیاری از این بناها صدها سال پا-بر-جا بودند. همه‌جا صحبت از بازسازیِ این بناها بود. در یکی از نمونه‌ها (کاونتری) تصمیم بر آن شد که کلیسایی کاملا نو بسازند تا خرابه‌ی کلیسای قبلیْ به‌عنوان یادبود بماند.

جدی‌ترین بازسازی‌ها در شهرهایی مثل ورشو انجام گرفت؛ ساکنینِ این شهر به‌طور جد و از روی خشم تصمیم گرفتند تا دقیقا کپی‌ای از شکلِ قبلیِ شهر را بازسازی کنند. مدیرِ موزه‌ی ملیِ لهستان در کنفرانسی بین‌المللی در ۱۹۶۳ گفت “این وظیفه‌ی ما است که شهر را احیا کنیم. ما شهرِ جدیدی نمی‌خواهیم. … ما ورشویِ زمانه‌ی خود را می‌خواستیم و مصمم هستیم تا سنتِ باستانی‌اش در آینده نیز ادامه یابد”. گویی اگر آن‌ها عینِ شهرِ قبلی را بازسازی کنند، روحِ مقدسِ شهر می‌تواند واردِ ساختمان‌های جدید شود.

در برلین، هیتلر و اسپیر بلندپروازی‌های معماریک‌شان را پر و بال می‌دادند تا پایتختِ غیرمذهبیِ هزارساله‌ی رایش را بسازند؛ شهری که ویران شد و موردِ تحقیر قرار گرفت و بعدها به دو نیمه تقسیم شد. ایده‌ی آن‌ها این بود تا آلمانی‌ها را وادار کنند که با گذشته‌ی اخیرشان روبه‌رو شوند، اما شهرِ دو-نیم‌شده فقط توانست تقابلِ سرمایه‌داری و کمونیسم (این دو رقیب) را آن هم نه در گذشته که در زمانِ حال ایجاد کند. در برلینِ شرقی، از این رسالتْ با جان و دل استقبال شد و هر چه مقدس بودْ سکولار شد و برعکس. ایدئولوژیِ این دولت، بناهای تاریخی و کاخ‌ها و کلیساهایی که مظهرِ پادشاهی و مذهب بودند را به بی‌درنگ به مکان‌های صنعتی تبدیل کرد. و شهری که اقامت‌گاهِ دودمانِ هوهن‌تسولرن بود و در طولِ جنگ آسیب‌های جدی دیده بود، توسط دولتِ آلمانِ شرقی به‌کل ویران شد تا “سمبلِ وحشتناکِ غرورِ ملی” از بین برود. در ۱۹۷۶ اما این کاخ تبدیل به کاخِ جمهوری یا همان کاخِ مردم شد.

اما با اتحادِ دو برلین در ۱۹۹۰، محورِ مقدس-نامقدس دوباره تغییر کرد. کاخِ مردم محکوم و خراب شد، تا اندازه‌ای به این خاطر که آلوده به پنبه‌ی نسوز بود و – البته نمی‌توان به این فکر نکرد که – نوعی تسویه‌ی حساب با گذشته هم بود. مجلسِ فدرال اخیرا رای داده تا کاخ‌شهرِ برلین (یا دست‌کم سه نمای آن) را جوری بازسازی کنند که عقربه‌های ساعت به سال ۱۸۴۵ بازگردد. این بازسازیِ عظیم دست‌کم ۸۰۰ میلیون یورو هزینه برخواهد داشت، و اروپا آن‌قدر سنگ‌برِ حرفه‌ای ندارد تا بتواند این پروژه را در زمان و بودجه‌ی مشخص به پایان برساند. گرچه این پروژه به‌شدت نامحبوب است، اما گفته می‌شود که بسیاری از برلینی‌ها با پس‌دادنِ تکه‌هایی که از این کاخ برداشته و نگه داشته بودند، می‌توانند به بازسازیِ این بنا کمک کنند. آیا این بناهای متعلق به دوره‌ی پیشا-فاشیسم (دوره‌ای که برلین هنوز بمباران نشده بود)، بناهای مقدس به شمار می‌رفتند؟

پرسش‌های قدیمی‌ای هست که ساختمان‌ها می‌توانند پاسخی برای آن‌ها فراهم کنند: من کیستم؟ شما کیستید؟ برای انسانِ مذهبی، پاسخ‌ها از پیش آماده است. مومنان وقتی دورِ کعبه طواف می‌کنند و رایحه‌ی عود را در کلیسایِ مزارِ مقدس در اورشلیم استنشاق می‌کنند، معنای نمادهایی که این ساختمان‌ها در خود دارند را به‌قطع می‌دانند: نمادهایی مانند ایمان و هویت و زندگیِ جاودانِ روح. خارج از حوزه‌ی مذاهبِ بزرگ و باستانی، زمینِ زیرِ پای ما [برای پاسخ‌دادن به آن پرسش‌ها] لغزنده است اما امرِ مقدس هم‌چنان هست. وقتی بدانیم که اقامت‌گاهِ انسانی با داشتنِ بناهای مقدس است که از طبیعت [وحشی] جدا می‌شود، دیگر شگفت‌آور نخواهد بود که بگوییم امرِ مقدسْ در دنیای مادی (دنیای ساختارها) ساکن است.

اتران می‌نویسد “فضاها و مکان‌های مقدس، اساس و راهنمای تمدنِ ما یا هر فرهنگ و تمدنِ مانایی هستند”. حتی آن فرهنگ‌ها و تمدن‌هایی که نپاییدند نیز تکه‌هایی از خود را بر جا گذشته‌اند. چه چیزی این ساختمان‌ها را ویژه می‌کند؟ همبستگیِ فردی، سوگیری‌های شناختی و نمادگراییِ جمعی، تک‌تک یا مجموعا بارِ عاطفی‌ای ایجاد می‌کنند که می‌توانند شدتِ عظیمی داشته باشد. آن را روحِ مکان می‌نامند، و تنفس در این مکان می‌تواند کِیف‌آور باشد.

معبد هندو در چنای


قره کلیسا (ارومیه)




حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group