معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
محدودیت های یوتوپیا؛ چاینا میه ویل. قسمت دوم
اتووود سرویس خبر:   سروش خانی
1397/02/13
مـنـــــــبـع : http://salvage.zone
تعداد بازدید : 1757

آپوکالیپس و یوتوپیا: پایان همه چیز و افق امید. این دو همیشه غیرقابل انکار بوده اند. گاهی اوقات، چنانکه در نگرش لاکتانتیوس، رابطه تصورشده،حتی علت و معلول، کرونولوژیکال است. آپوکالیپس، پایان̊ بخشی به  دوران خرق حجاب، راه را بر دیگران هموار می سازد، زمان فراتر از آن، آغازی نو.

امری محقق شده است: در حال حاضر آپوکالیپس و یوتوپیا بیش از همیشه با هم تداخل دارند. امیل چُران اعلام کرده است: "دنیای امروز، با امر وحشتناک سازگار شده است، ما شاهد آلودگی یوتوپیا به آپوکالیپس هستیم ... دو ژانر ... یکی از آن ها که به نظر می رسید خیلی متفاوت از ما بود، با دیگری در هم آمیخت، همدیگر را از بین بردند، ژانر سومی را پدید آوردند." چنین مصالحه و سازگاری ای با امر وحشتناک، چنین درهم آمیختگی و تداخلی، در این تعهدات ژرف زیست محیطی برای جهان منکسر و سوخته بدست بشریت، واضح است.

این شرایط کاملا دیستوپیایی نیست: شکل سومی پدید آمده: -آپوکاتوپیا، یوتوپالیپس-  وهمهء چیزی ست که در اطراف ما رخ می دهد. ما توسط فرهنگ تباهی، رویاهای شهرهای درحال سقوط، جهانی بدون مردم که آنجا حیوانات در حال کاووش اند، احاطه شده ایم. کلیشه ها را می شناسیم .وین ها، وال استریت را اصلاح می کنند، به شرط تعلق وال استریت به آنها، به جای آنکه دور از دسترس باشد؛ بزرگی زباله ها، تپه های زباله؛ ویرانه های چند پل بزرگ شناخته شده که در حال حاضر شکسته شده اند، سکوی شیرجه ای بدفرجام به سوی امرتهی. و ...

به نظر می رسد که ما هنوز به دنبال چیزی بهتر و فراتر از ویرانه هستیم، لیکن قدرت نداریم. یا به نظر می رشد تلاش های هماهنگی جهت تاکید بر "ما" دوباره در حال انجام است، هر چند منفی- "ما"، مشکل هستیم. و بدین ترتیب، بی-"ما" یی ، راه حلی عالی است. مالیخولیا، دورو و تهی از صمیمیت است. یک اشتیاق، سرمایه گذاریِ مردودی در این هشدارهای مفروض، این فاجعه ها وجود دارد. آپوکالپیس ساز ها کسی را فریب نمی دهند. از مدتها قبل شِلی تصور روزی را کرد که "کلیسای وبی مینستر ایستاده است، خرابه های بی شکل و بی نام، در میان یک باتلاق خالی از سکنه"، اینها  چشم انداز های زیبایی بوده اند.

ما با دهانی باز از طریق تصاویر منطقه چرنوبیل، جزیرهء رها شده گونکانجیما در ژاپن، از ویرانه های دیترویت، از طریق ده ها مکان  رها شدهء به شدت وحشت انگیز، مسیر را پیموده ایم. این نباید یک گناه  موقعیت  محور بشمار آید. وحشت ما بر حسب تراژدی ها و جنایات پشت برخی از این تصاویر، واقعی است: همزیستی با هم، به جای محو و طرد کردن، نفس بریده از ترس. ما چیزی را انتخاب نمی کنیم که نفس مان را به شماره بیاندازد. همچنین تصاویری که ما را دربند خود می سازند، به طور کاهنده ای به سیاست خاصی نمی رسند. اما مطمئنا زیبایی غیر اخلاقی آپوکاتوپیا های ما می تواند با چیزهای وحشیانه و زیان بار، جفت و جور شود: انزجاری طرد گرایانه.

نمیتوانیم چنین امر فرهنگی که علائم آسیب را نشان می دهد به صورت دیاگنوستیکی(تشخیصی) بخوانیم. با موجی از فیلم های سیل آسا، انباشتن، مانند آوارهای تحت شعاعِ فرشته تاریخِ  والتر بنیامین، از متون مربوط به انباشت ویرانه ها، چه کار دیگری می توانیم انجام دهیم؟

علائم آسیب در جهان وجود دارد. یک بلع، با این حال هزینه انجام کار بالا ست و همیشه به یک صورت نیست، اما برای نشان دادن تغییر جهت فرهنگی لازم نیست که یک ژیژک باشیم، در حالی که در فیلم حاشیه اقیانوس آرامِ گی‌یرمو دل تورو، ادریس البا نعره می کشد، "امروز ما آپوکالیپس ها را فسخ می کنیم." شاید ما پر از پایان های  خود بوده باشیم، و با این مسیر  نوع دیگری از پسایند ها را بوجود آوریم -آپوکالیپسی که شکست می خورد. ما عقب هستیم، با امیدی تازه و نیرومند.

تغییر جهتی  مشابه؛ در مهندسی ژئوماتیک قابل رویت است. ایده های یک داستان عامه پسند و خاطرات عجیب و غریب. در حال حاضر، طرح هایی با مقیاس سیاره ای، قصد دارند اسید را به سمت استراتوسفر برای تبدیل مولکول های آینه ای جهت منعکس سازی تابش اسپری کنند، از بین بردن CO2 از اتمسفر، برای آوردن آب های دریا بُنی جهت خنک شدن اقیانوس ها، که توسط برندگان نوبل نوشته شده است و در نیویورکر و مجله تکنولوژی اِم آی تی مورد بحث قرار گرفته است. امیدی تازه، تمایل به اقدام و دستیابی به نتایج جدید، بازگشت نمایندگی های انسان محور، آستین بالا زدن، حل کردن مشکل. با علم.

با این حال، این هک سیاره ای، کاملا فرضی و بحث انگیز است و با توجه به کارهای اخیر در مرکز هلمهولتز آلمان، با بزرگ مقیاس ترین طرح های احتمالی بطور کامل برای توقف هرج و مرج اقلیمی، به شدت ناکافی به شمار می آید. با توجه به استانداردهای منطقی، غیر عقلانی است که چنین طرح هایی منطقی تر از تصویب اقدامات اجتماعی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بشمار می رود که در حال حاضر کاملا امکان پذیر است. لیکن تحول نظام سیاسی ما ضروری است.

یک کلیشه چپ گرا بطور رسمی اظهار می دارد، این روزها ساده تر آن است که پایان جهان را تصور کنیم تا پایان سرمایه داری را:  آندریاس مالم نویسنده کتاب "سرمایه فسیلی" و استاد اکولوژی انسانی در دانشگاه لوندِ سوئد اشاره می کند، با گرایش مهندسی ژئوماتیک ، تصور دگرگونی ژرفنگرانهء کل سیاره نسبت به تحول اقتصاد سیاسی ما آسان تر است. چیزی که ابتدا به عنوان یک نوپرومتئونیسم (زمین در خدمت سود و منفعت انسانی) به نظر می رسد، نسبتا نوعی کاپیتالیسیون است، تسلیم و سرسپردگی به وضعیت موجود. در اینجا؛ یوتوپیا،  تبرئه ء  قدرت تثبیت شده است، خطوط قرمزی که نمی شود از آن عبور کرد.

در واقع امید به چه قیمتی؟

...

هفتاد درصد کارکنان کارخانهٔ متروکه آمریکایی یونیون کارباید در بهوپال ِ هند، برای امتناع از شکستن دستورالعمل های ایمنی محکوم به پرداخت جریمه شده بودند. میزان کارکنان ناکافی بود، قرائتها نیمی از موارد ذکر شده را در نظر گرفتند. هیچکدام از شش سیستم ایمنی به طور کامل کار نکرده بودند. اتحادیه صنفی اعتراض کرد و نادیده گرفته شد.

در تاریخ 3 دسامبر 1984، بیست و هفت تُن متیل ایزوسیانات با فشار از کارخانه خارج شد. ابر مسموم ناشی از نشت گاز سمی صنعتی بر فراز شهر به حرکت در آمد. در این شب بین 8000 تا 10،000 نفر کشته شده، 25 هزار نفر در معرض مرگ قرار گرفته و  نیم میلیون نفر زخمی شدند، حدود 70،000 نفر به طور دائم و ترسناکی در خطر قرار گرفتند. نقص های مادرزادی در این منطقه بسیار زیاد است. آبهای زیرزمینی هنوز سموم زیادی را در سطحی بالاتر از سطح ایمنی دارند.

در ابتدا، دولت هند خواستار جبران خسارت 3/3 میلیارد دلاری بود ، اتحادیه 50 میلیون دلار صرف مبارزه کرد. پس از فاجعه رسوایی بزرگی بر سر موضوع مصونیت قضایی مدیران شرکت یونیون کارباید مطرح شد و هیچ مسئولیتی متوجه مدیران آن نگردید، گویا فاجعه طبیعی و غیرقابل پیش بینی بوده است و مدیران شرکت نمی‌توانسته‌اند هیچ اقدامی برای جلوگیری از بروز آن انجام دهند. در فوریه ۱۹۸۹ دیوان عالی هند طرف آمریکایی را به پرداخت ۴۷۰ میلیون دلار محکوم کرد، که ۵۰ میلیون دلار آن را دفتر یونیون کارباید در هند و ۴۱۵ میلیون دلار آن را دفتر اصلی شرکت در آمریکا می‌بایست پرداخت کنند. از این مبلغ ۲۵۰ میلیون دلار آن را شرکت‌های بیمه پرداخت کردند. بازماندگان قربانیان این فاجعه تنها  300 تا 500 دلار دریافت کردند. به گفته کتی هانت، افسر امور عمومی کارباید-داو به سال 2002، "500 دلار برای هند بسیار خوب است."

"یونیون کارباید در بهوپال اکنون کارخانه‌ای متروکه است اما هنوز حدود ۲۵ تن مواد سمی در محل باقی‌مانده‌است و شرکت یونیون کاربایدِ مادر از زیر تمیزکاری محل فاجعه شانه خالی می‌کند. افراد زیادی برای حقوق قربانیان این فاجعه شیمیایی تلاش می‌کنند." از ویکی پدیا.

چرا این واقعیت های وحشتناک و آشنا را بازگو می کنم؟ نه تنها به این دلیل که، وارن اندرسون، مدیر اجرایی سابق یونیون کارباید، به خوبی شناخته شده است، و هزگز به دستگاه قضاوت هند تحویل داده نشد ، گرچه حکم دستگیری او صادر شده بود. نه به این دلیل که کارباید وکمپانی مواد شیمیایی داو که آن را در سال 2001 خرید، تمام مسئولیت را رد می کنند و از تمیز کردن منطقه یا واکنش به احضاریه دادگاه هند اجتناب می ورزند. دلیل دیگری وجود دارد.

در سال 1989، وال استریت ژورنال گزارش داد مدیران آمریکایی در مورد اولین آزمون محوری مسئولیت شرکتی ایالات متحده جهت حوادث در کشورهای در حال توسعه بسیار نگران بودند. در نهایت، در اکتبر 1991، لحظه مهم این بحث فرا رسید: دادگاه عالی هند، پیشنهاد کارباید را پذیرفت و تمامی شکایات عمده علیه آن را رد کرد، در نتیجه، حمایتی قانونی را به  شرکت ارائه داد و قیمت سهام آن بلافاصله بالا رفت. چرا که وال استریت می دانست اولویت هایش حاکم شده اند. که، این شرایط امن بود.

یک درهم آمیختگی در دنیای واقعیِ متشکل از آپوکالیپس و یوتوپیا.  آپوکالیپس، برای هزاران نفر که در مشکلات خود غرق شدند. و در حال حاضر قوت قلبی برای برای شرکت ها، که برخلاف سود، فقرا، واقعاً قابل چشم پوشی و دور ریختنی بودند؟ یوتوپیایی روزمره.

این یکی دیگر از محدودیت های یوتوپیا است: "ما"، نه "همه" دریوتوپیا زندگی می کنیم؛ اما فقط "ما" نیستیم که می بایست زندگی کنیم.

بنابراین ما در آپوکالیپس نیز زندگی می کنیم.

...

زمین: تعیین می شود؛ یوتوپیا؟ آپوکالیپس؟ بدتر از این امیدوار یا ناامید بودن است؟ فقط یک پاسخ در جواب این پرسش وجود دارد: بله بدتر ازامیدوار یا ناامید بودن است.

امید بد و ناامیدی بد، متقابلا بنیادی است. سرمایه داری در هر حال شما را گیر می اندازد. "ما" می توانیم مشکل  ی را که "ما" خود ساخته ایم، رفع نماییم. و هنگامی که "ما"، مهندسان ژئوماتیک، شکست می خوریم، "ما" می توانیم از طریق آن زندگی کنیم، وجدان ماندگار بدِ ما نجوا می کند، افردی که معتقد اند فاجعه احتمالا در آینده رخ می دهد، آمادگی فعال برای آن را، به طور معمول، توسط ذخیره مواد غذایی، مهمات و سایر منابع از طریق احتکار آماده می سازند.

خوش بینی بهتر است؟ و راهی مناسب برای از دست دادن امید؟ این بستگی دارد که چه کسی امیدوار است، برای چه، برای آنها - و در برابر آنها .  باید بیآموزیم کاملا امید وار باشیم.

ما با مطالباتی جهت پیشنهادات بوروکراتیک خودمان راضی نخواهیم شد. در واقع، نقص مدل ها در نظر گرفته نمی شود، اما انتقاد رادیکال روزمره حتی در فقدان  یک آلترناتیو، وجود دارد. می توانیم ادامه دهیم: اگر با جدیت به  یوتوپیا به نگاه کنیم، به مثابه یک تجدید وضعیت کلی، مقیاس آن بدین معنی است که ما نمی توانیم از این جنبه ء کلی آن را در نظر بگیریم. این روندِ ساختنِ آن است که به ما این امکان را می دهد.  وفاداری یوتوپیایی است که امکان دارد  امتناع  ما را از توضیح آن، یا هر نقشه راهی پایه ریزی نماید.

باید تا جایی که می توانیم به اندازه یوتوپیا، سخت گیر باشیم. همراه با بشریت تحقق یافته، باید جزایر پرواز کننده، محله های خود سازنده مانند فیلم کورالاین و اتومبیل های فتوسنتز کننده ِ تولید شده از مغز استخوان تقسیم شده زیستی (بیوسپلایسد) را تصور کنیم. کوه های بزرگ آب نباتی راکی. چون ما هرگز آن رویا ها برای طرح ها را درک نمی کنیم ، نه فقط از جنبه پوچی و گزافه نمایی های محض.

چه یوتوپیاهایی، رورس چاک های جدید هستند. ما نگرانی ها و ایده هایمان را دور می ریزیم، و سپس در رویا، کاغذ را باز می کنیم، تا می زنیم، دوباره آن را باز می کنیم و الگوهای شگفت انگیزی را نشان می دهیم. ممکن است تا حدی هدفمند تغییرات مورد نظرمان را اعمال نماییم، اما آنچه که می سازیم فراتر از برنامه ریزی دقیق است. یوتوپیاهای  ما باید لذت بخش و تحسین برانگیز باشد: آنها از نگرانی های ما ساخته شده و در مورد حال حاضر ما، پیشایوتوپیاگرایی ما می گویند. آنها باید تفسیر کننده باشند. و بنابریان اینها همان دشمنان ما هستند.

درک کردن آنچه که  در برابر آن ایستاده ایم، به معنای احترام به آن است. زمین در مراحل اولیه بحران قرار ندارد، زیرا افشا سازان، احمق یا غیر منطقی هستند یا اشتباه میکنند و یا اطلاعات کافی ندارند. باید با فوریت ی که می توانیم مبارزه کنیم و بر مباحث غلبه نماییم، با "ما" مبارزه کنیم، اما نباید خودمان را گول بزنیم: هرچند که خود فریبی، گناه، یا اشک های گاه به گاه یک مدیر عامل، در یک دنیای سودآور، برای وضعیت فعلی موسسات ما منطقی است تا اینکه کاری انجام دهند. افراد و حتی گاهی برخی از سازمانها ممکن است در مواردی خاص مقاومت کنند، اما تنها با رد منطق این سیستم. چیزیکه  البته سیستم خود نمی تواند انجام دهد.

مبارزه برای عدالت زیست محیطی به معنای مبارزه با سیستم موجود است، زیرا سود عظیمی در بی عدالتی وجود دارد. این نبرد همیشه بر تغییرات فاجعه بار آب و هوایی یا سلب مالکیت زمین تأثیر نخواهد گذاشت: در نئولیبرالیسم، حتی مبارزات محلی برای لحظات موقت  و کوتاه مدت زندگی سبز شهری در نهایت مبارزه با قدرت محسوب می شود. تظاهراتی که دولت ترکیه را در سال 2013 تکان داد، با برنامه ای دولتی برای تخریب پارک گزی، یکی از آخرین فضاهای سبز در شهر آغاز گردید.

به جای اینکه با هم بودن را ترویج کنیم، با درک و پذیرش با هم نبودن های مان  بهتر مبارزه می کنیم. واقعیت این است که سپهر های متفاوتی وجود دارد. به قول معروف، ما به نقطه اوج نزدیک می شویم. به جای امید به انسجام، بهترین امیدِ ما تعارض است. هدف ما، جنبه ای از یوتوپیاگرایی ما، باید استراتژی تنش باشد.

بدبینی بد به اندازه خوش بینی بد وجود دارد. علیه تسلیم خست آمیز، جیمز لاو گرو می گوید، دلایل علمی معتبری وجود دارد که نشان می دهد؛ ما هنوز _به هیچ وجه_ در هیچ نقطه ای از بازگشت قرار نداریم. باید به سوی نقطه اوج دیگری جهت  تغییر اجتماعی غیر قابل برگشت سوق یابیم، و این نیاز به بدبینی ای متفاوت دارد، نگاهی نافذ و پایدار بر چگونگی چیزهای بد.

بدبینی در میان کنشگرایان نکوهش شده است. اما  کنشگرایی بدون بدبيني که اين سختگیری را تحريک مي کند، فقط احساسات گرایی است.

امید وجود دارد.  اما برای این که واقعی باشد، و بُرنده، و به حربه ای بدل شود، نمی توانیم به طور پیش فرض به آن بپردازیم. باید آن را بیازماییم ، موضوع آن را در معرض خطرات ناامیدی مناسبی قرار دهیم. ما به یوتوپیا احتیاج داریم، لیکن وقتی سعی داریم به آن فکر کنیم، در این جهان، بدون خشم، بدون آشوب، گزافکاری ای  است که نمی توانیم از عهده آن برآییم. نمی توانیم بدون نفرت به یوتوپیا فکر کنیم.

حتی پایان جهان ما بسیار مهمل به نظر می آید. بیایید به آپوکالیپس یک ملت پایان دهیم. ،اینجا درعوض؛ یوتوپیای آنتینومیایی وجود دارد. امیدی که امید کسانی که در قدرت هستند را از بین می برد.

این منتقدانِ ظاهراً معقول هستند که عمیقا غیر واقعی ترین بشمار می آیند. همانطور که جوئِل کُوِل می گوید: "ما می توانیم انباشت سرمایه و یکپارچگی زیست محیطی را داشته باشیم، اما نمی توانیم هر دوی آنها را با هم داشته باشیم ".

در سال 2003، ویلیام استاو̊روپولوس، مدیر عامل شرکت داو -بدون مسئولیت پذیری در قبال فاجعه شیمیایی بهوپال -، گفت: "داشتن مسئولیت پذیری محیط زیستی باعث حسن نیت تجاری می شود."

و این، در معنای تنزل دهنده ای، پوچ ترین یوتوپیا  است.

قسمت اول را از اینجا بخوانید.



حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

زیباشناسی پیکره تراشانه و پدیدارشناسانه مستراح
میشل فوکو؛ جرمی بنتام و پانوپتیسیزم روح و روان مدرن
کتابخانه اتووود ـ لاس وگاس در آینه عقب: شهر در تئوری، عکاسی و فیلم
طرح پیشنهادی سازه های شناور از کنله آدِیمی ؛ ساخت مدرسه ای پایدار در نیجریه
یوتوپیا، چگونه جهان را شکل داد؟ ـ قسمت اول
درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group