در طراحی پاویون تابستانی برای گالری سرپنتین سال 2004، ام وی آر دی وی این سوال را مطرح کرد که چه چیزی را می توان به سری ابژه های زیبایی که توسط معماران در محوطه ی گالری سرپنتاین طراحی شده اضافه کرد، تا به جای تمرکز روی ارتباط، بر استقلال تمرکز کند؟ هدف، طراحی پاویونی بود که نه تنها در اختیار گالری باشد بلکه از طریق پارک نیز قابل دسترسی باشد و این کار با گسترش هر دوی آنها امکان پذیر بود.

همه ی پاویون های قبلی سرپنتین روی چمن های روبروی گالری واقع شده بودند، ولی چه اتفاقی می افتاد اگر گالری جذب پاویون می شد؟ آیا ممکن بود که بتوان بین این دو یک اتصال ایجاد کرد، تا هنر درون گالری را به چالش بکشد و مفهومی جدید به آن بدهد؟

این کانسپت قصد دارد رابطه ای قوی بین پاویون و گالری ایجاد کند، پس پاویون سازه جدا نمی شود بلکه قسمتی الحاقی به گالری است. با قرار دادن ساختمان فعلی گالری در پاویون، این بنا به یک فضای رازآمیز منتقل شده است.

گالری سرپنتین در یک محوطه ی حصارکشی شده واقع شده است که مانند یک جزیره در یک فضای عمومی بزرگتر عمل می کند. با بسط دادن چمن زار بر روی گالری، آن را به محیط اطراف وصل می کند. طرح، یک تپه ی بازسازی شده را به پارک اضافه می کند، که به یک قله که از دور قابل رویت است تبدیل می شود و امکان دیدن مناظر دور از دسترس را فراهم می کند.

در جایی که پارک و تپه به هم می رسند، در امتداد و کناره ی تپه، پایین و اطراف آن مسیر های جدید و پلکان ساخته شده است. همچنین این مسیر ها دسترسی به داخل را از طریق یک شکاف ممکن می کنند.

فضای داخلی می تواند به عنوان یک "لابی" سه بعدی بزرگ دیده شود که بازدیدکنندگان می توانند در آن بنشینند. تامین نور این فضا از طریق یک سوراخ در سطح تپه و بالای قله انجام می شود که به عنوان تهویه نیز کاربرد دارد.