معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1726
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 16
منظر شهری   - 1598
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
طراحي داخلي   - 1172
اینستالیشن های شهری   - 15
نظریه معماری   - 1136
معماری خاورمیانه   - 15
سازه های شهری   - 1084
شهرهای در حرکت   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1076
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1070
معماری بایومورفیک   - 15
مرزهای معماری   - 1057
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نگاه نو به سكونت   - 923
معماری و دشت   - 13
المان شهری   - 869
معماری و غذا   - 13
نظریه شهری   - 839
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری و سیاست   - 806
معماری و جنگ   - 11
معماری مدرن   - 776
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
معماری پایدار   - 751
معماری خوانی   - 10
کلان سازه   - 734
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
روح مکان   - 678
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
آینده گرایی   - 674
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
معماری منظر   - 637
بی ینال ونیز   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 627
درس گفتارهای اتووود   - 10
آرمان شهرگرایی   - 593
معماری و انسان شناسی   - 10
طراحی صنعتی   - 582
فمینیسم   - 10
معماری تندیس گون   - 571
معماری آمریکای جنوبی   - 9
توسعه پایدار   - 570
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 560
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
معماری شمایل گون   - 559
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 548
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
معماریِ توسعه   - 525
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
باز زنده سازی   - 497
معماری تخت جمشید   - 8
هنر مدرنیستی   - 437
شهرسازی کوچک مقیاس   - 8
معماری یادمانی   - 393
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 391
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 386
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 376
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 365
جنتریفیکیشن   - 7
تراشه های کانسپچوال   - 359
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری پست مدرن   - 353
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 335
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 327
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 320
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 309
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 305
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 298
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 286
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 278
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
معماری انتقادی   - 277
طراحی و پناهجویان   - 7
اقتصادِ فضا   - 276
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ـ سینما   - 275
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
زنان و معماری   - 255
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 255
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
عکاسی   - 246
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 220
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 210
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 209
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 205
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری فضای داخلی   - 193
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
معماری و رسانه   - 190
معماری مصر   - 7
معماری ژاپن   - 181
منبع شناسی اتووود   - 7
مسکن روستایی   - 181
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 173
مسابقه ویلا 1400   - 6
معماری ایران   - 169
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
بلندمرتبه ها   - 140
معماری پساصنعتی   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 114
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
ویرانه ها   - 107
سایبورگ   - 5
معماری آسیا   - 106
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 101
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری چین   - 100
اکنی استودیو   - 5
معماری اروپا   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
معماری جنگلی   - 86
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
اکسپو   - 85
بلوپرینت   - 4
معماری پراجکتیو   - 81
اتووودْ آبزرور   - 4
گفت و گو با مرگ   - 81
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
اکسپوی دبی. 2020   - 4
فیلوکیتکت   - 79
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 77
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 75
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
معماری هند   - 70
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
بحران آب   - 66
سایبرنتیک   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
طراحی مُد   - 63
متاورس   - 4
معماری و نقاشی   - 61
مدرنیسم هیپی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
معماری و روانشناسی   - 59
معماری مدارس   - 3
معماری و رنگ   - 58
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
زاغه نشینی   - 57
سایبرفمینیسم   - 3
آنتروپوسین   - 56
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 55
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری بیابانی   - 55
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و ادبیات   - 55
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و آب   - 54
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
هنر روسیه   - 45
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
جنبش متابولیسم   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
معماری و گیم   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
باهاوس   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و سلامت   - 37
فیلم های اتووود   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
طراحی پارامتریک   - 35
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معماری آمریکا   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
معماری مجازی   - 31
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
پاویون های سرپنتین   - 29
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
معماری و کوه   - 27
نمایش های مد پرادا   - 2
طراحی جزییات   - 27
معماری و کودک   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
مطالعات پسااستعماری   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
معماری و ورزش   - 2
جشن نامه اتووود   - 21
معماری برزیل   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
معماری به مثابه منظر   - 1
معماری و آسمان   - 21
شهرسازی داخلی   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
دوازده متفکر فمینیست و معماری   - 1
فرهنگ نفت   - 19
ان اف تی   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
پداگوژی انتقادی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
ده پرسش از هشت معمار   - 1
پردیس ویترا   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
شهرْخوانی با اتووود   - 1
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زاها حدید   - 197
آراتا ایسوزاکی   - 17
زیگموند فروید   - 19
آرشیگرام   - 8
ژان بودریار   - 11
آرکی زوم   - 6
ژان نوول   - 22
آلبرت پوپ   - 4
ژاک دریدا   - 19
آلدو روسی   - 15
ژاک لوگوف   - 4
آلفرد هیچکاک   - 5
ژیل دلوز   - 34
آلوار آلتو   - 19
سائول باس   - 7
آلوارو سیزا   - 9
ساسکیا ساسن   - 9
آن تینگ   - 4
سالوادور دالی   - 2
آنتونی گائودی   - 28
سانا   - 5
آنتونی وایدلر   - 5
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونیو نگری   - 6
سدریک پرایس   - 3
آنسامبل استودیو   - 2
سو فوجیموتو   - 18
آنیش کاپور   - 8
سوپراستودیو   - 9
آی وِی وِی   - 34
سورِ فِهْن   - 6
آی/ تری   - 2
سوزان سانتاگ   - 10
اُ ام اِی   - 61
شاشونا زوبوف   - 4
اتوره سوتساس   - 8
شیبیک و کریستوف   - 2
ادریان لابوت هرناندز   - 5
شیگرو بان   - 34
ادوارد برتینسکی   - 2
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد سعید   - 19
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سوجا   - 10
فرانک گهری   - 50
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرانک لوید رایت   - 45
ادولف لوس   - 9
فرای اوتو   - 10
ارو سارینن   - 30
فردا کولاتان   - 2
اریک اوون موس   - 14
فردریک جیمسون   - 4
اریک هابسبام   - 2
فرشید موسوی   - 3
استن آلن   - 4
فمیهیکو ماکی   - 4
استیون هال   - 32
فیلیپ جنسن   - 7
اسلاوی ژیژک   - 18
گابریل کوکو شنل   - 2
اسنوهتا   - 7
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 8
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گرگ لین   - 7
اسوتلانا بویم   - 5
گونتا اشتلزل   - 1
اسکار نیمایر   - 39
لئوپلد بانچینی   - 2
اف او اِی   - 9
لئون کریر   - 2
ال لیسیتسکی   - 5
لبس وودز   - 26
الیس راستورن   - 112
لوئیس باراگان   - 2
اِم اِی دی   - 25
لوئیس مامفورد   - 1
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ لئو   - 3
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اویلر وو   - 9
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
ایال ویزمن   - 1
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 8
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 8
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 32
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -880
گالری   -97
زیرساخت های شهری   -479
هتل   -84
فرهنگی   -387
ورزشی   -70
پاویون   -307
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -256
ویلا   -28
تفریحی   -194
مجموعه های مسکونی   -10
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -159
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -116
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
پارودی؛ درباره‌ی ظرافت‌ها و پیچیدگی‌های یک مفهوم
اتووود سرویس خبر:   تيم اتووود
1399/04/23
مـنـــــــبـع : مجله کوکر. نوشته ای از ویکتوریا استارتِوانت با برگردانِ نوید پورمحمدرضا
تعداد بازدید : 1695

پارودی تکنیکی خنده‌دار است که ادای یک متن قدیمی را با هدف ریشخند و تمسخر درمی‌آورد. برای مثال، در فیلم فرار بزرگ (۱۹۶۳)، کاراکتری که نقشش را استیو مکویین بازی می‌کند، مکرراً به زندان انفرادی انداخته می‌شود (که در فیلم به آن "هلفدونی" می‌گویند) و برای گذران وقت، یک توپ بیسبال را به سمت دیوار پرتاب می‌کند. در فیلم پارودیکِ فرار جوجه‌ای (۲۰۰۰)، یکی از جوجه‌ها به نام جینجر به حبس انفرادی درون یک جازغالی محکوم می‌شود و برای گذران وقت، سنگی را به سمت دیواره پرتاب می‌کند. زاویه‌ی دوربین، ژست کاراکتر، و صدای توپی که به دیوار برخورد می‌کند، همگی، عینِ صحنه‌‌های مشابهی در فرار بزرگ هستند. برای این‌که این لحظهْ کارکردی هم‌چون یک پارودی را برای مخاطب داشته باشد، تماشاگر می‌باید از پیشینه‌ی سینمایی آن آگاه باشد و بتواند از وجه تقلیدی آن سر دربیاورد (برای بسیاری از کودکانی که از تماشای فرار جوجه‌ای لذت می‌برند، یک جازغالی صرفاً یک جازغالی است). برای چنین تقلیدی، البته به تغییر یا یک مقدار تفاوتِ کمیک نیاز است: در این‌جا، این حقیقت که زندانیْ یک جوجه است و نه یک سرباز.

کلمه‌ی "پارودی" از نمایش یونان باستان می‌آید، و می‌توان آن را به "کنار" (para) "ترانه" (ode) تعبیر کرد، تقریباً بدین معنا که "این ترانه می‌باید در کنار آن یکی فهمیده شود". این توصیف مبین شکلی از نشانی و خطاب است تا یک ژانر به خودی خود. این اصطلاح می‌تواند برای توصیف کل یک فیلم استفاده شود، نظیر هواپیما! (۱۹۸۰) که پارودیِ فیلم‌های فاجعه است. به علاوه، این کلمه می‌تواند برای توصیف هر تکنیکی که با آن یک فیلم به فیلمی دیگر با هدف خلق تأثیری خنده‌دار ارجاع می‌دهد، اشاره کند. گرچه کمپانی هیولاها (۲۰۰۱) به خودی خود یک پارودی نیست، اما شامل نمایی اسلوموشن از ورود هیولاها به محیط کارخانه است که دست به پارودی نمایی مشابه از خروج فضانوردان از مرکز کنترل در جنس مناسب (۱۹۸۳) می‌زند.

فیلم‌های پارودیک می‌توانند فیلم‌هایی مشخص را دست بیندازند: برای مثال، سه عصر (۱۹۲۳) باستر کیتون پارودیِ تعصب (۱۹۱۶) دیوید وارک گریفیث است. پارودی‌ها می‌توانند بر خود فیلمسازان هم متمرکز شوند، نظیر اوج دلهره (۱۹۷۷) از مل بروکس که این کار را با آلفرد هیچکاک انجام می‌دهد. پارودی‌ها حتی‌ می‌توانند به سراغ فیلم‌ها، سبک‌ها، شیوه‌های فیلمسازی یک دوره بروند، نظیر فیلم صامت (۱۹۷۶) مل بروکس. اما با فاصله‌ی زیاد، محبوب‌ترین هدف پارودی‌ها، ژانرها هستند: شهوت در غبار (۱۹۸۵) ژانر وسترن را دست می‌اندازد؛ سلاح عریان: از پرونده‌های دسته‌ی پلیس (۱۹۸۸) سراغ درام‌های پلیسی می‌رود؛ این اسپینال تپ است (۱۹۸۴) با مستند شوخی می‌کند؛ عشق و مرگ (۱۹۷۵) پارودی درام‌های تاریخی است؛ مردان مُرده شال  نمی‌اندازند (۱۹۸۲) همین کار را با فیلم‌نوآرها انجام می‌دهد؛ پارک جنوبی: بزرگ‌تر، بلندتر، و برش‌نخورده (۱۹۹۹) هم پارودی موزیکال‌های هالیوودی است. ژانرها منبعی الهام‌بخش و غنی برای پارودی هستند، چرا که از یک طرف معرف مجموعه‌ای ثابت از هنجارها هستند که به آسانی می‌توان آن‌ها را بازتولید کرد و دست انداخت، و از طرف دیگر شامل طیفی گسترده از فیلم‌های اصلی و اولیه هستند که می‌توان از میانشان صحنه‌ها و کاراکترهایی آیکونیک بیرون کشید.

پارودی اغلب با هجو  satireدر پیوند است، شکلی از کمدی که بر نقد اجتماعی تأکید دارد. در حالی‌که هدف پارودیْ متن یا مجموعه‌ای از متن‌ها است، هجو بیشتر با جامعه‌ای سروکار دارد که این متن‌ها را تولید می‌کند. از آن‌جا که ژانرها، ستاره‌ها، و سنت‌های سینماییْ بیان‌گرِ ارزش‌های اجتماعی هستند، این دو شکل از کمدی همپوشانی‌های زیادی با یکدیگر دارند. برای مثال، در فیلم [بازی] وسطی (۲۰۰۴) که پارودی فیلم‌های ورزشی است، فینال مسابقات وسطی از شبکه‌ی ESPN8 پخش می‌شود، و گوینده با این مقدمه گزارش تورنومنت لاس‌وگاس را آغاز می‌کند: "شهرْ میزبان رویداد ورزشی‌‌ای است که از جام جهانی، مسابقات سالانه‌ی بیس‌بال، و جنگ جهانی دوم هم بزرگ‌تر است". بدین ترتیب، زبان دست به پارودی قواعد برنامه‌های تلویزیونی‌ای می‌زند که اغلب در فیلم‌های ورزشی نیز تکرار می‌شوند و به دنبال بیش از حد بزرگ کردن یک رویداد ورزشی هستند. بنابراین، قرارداد ژانری (در قالب مقدمه‌‌ای پُرآب‌وتاب) بیان‌گرِ یک ارزش اجتماعی (اهمیت ورزش) است. فیلم با پارودیِ زبان مبالغه‌آمیز این مقدمه‌ی پُرآب‌وتاب، پرسپکتیوی هجوآمیز را در خصوص مشغله‌ی ذهنی آمریکایی‌ها نسبت به مسابقات قهرمانی اتخاذ می‌کند.

پارودی در سینمای کلاسیک هالیوود

ادبیات، ترانه، و صحنه‌ی تئاتر همگی به سنتی غنی از پارودی می‌نازیدند، آن هم مدت‌ها پیش از آن‌که سینما ابداع شود، بنابراین جای تعجب نیست که به محض رشد و تکامل سنت‌های سینمایی قابل اعتنا، این مدیوم‌ها همگی به سوژه‌ی کاریکاتور بدل گردیدند. کارمن از سسیل ب. دمیل در اکتبر سال ۱۹۱۵ اکران شد، و در دسامبر همان سال هجویه‌ای بر کارمن چارلی چاپلین به روی پرده رفت. در خلال دهه‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۲۰، پارودی به‌عنوان شکلی غالب در فیلم‌های کوتاه کمیک جا اُفتاد. بن تورپسن با آن چشمان چپول و عجیب‌وغریبش دلیل اصلی خنده در فیلم کوتاه جیغ عربستان (۱۹۲۳) بود، یک نمایش پارودی از شیخ (۱۹۲۱)، درام رمانتیک و عامه‌پسندِ رودلف والنتینوی جذاب. استن لورل در اجراهای تکی‌اش نظیر دکتر پیکل و آقای پراید (۱۹۲۵) و هجویه‌ی وسترن غربِ هات داگ (1924) به شکلی موثر از پارودی بهره بُرد؛ آثاری که به نوعی پیش‌درآمدی بودند بر پارودی‌های وسترن لورل و هاردی در دهه‌ی ۱۹۳۰ نظیر کوهستان (۱۹۳۴) و به سوی غرب  (۱۹۳۷).

در میان متبحرترین پارودی‌سازهای عصر صامت باید به باستر کیتون اشاره کرد، کسی که فیلم‌هایش از متن مبدأ در قالب یک ساختار عام بهره می‌بُردند، در حالی‌که کمدی، خود، از درون طنز فیزیکی و خلاقانه‌ی کیتون، که اغلب در تنش با چارچوب روایی بود، بیرون می‌جهید. هجویه‌ی وسترن کیتون، برو به غرب (۱۹۲۵)، ماجرای جذب یک بچه‌ شهری در زندگی روستایی و علاقه‌اش به یک گوساله‌ی ماده به نام "براون آیز [چشم قهوه‌ای]" است که از یک کشتارگاه نجاتش داده. در فیلم، صحنه‌ای وجود دارد که در آن کابوی‌ها مشغول به بازی پوکر، این کلیشه‌ی وسترن، هستند، و یکی از آن‌ها اسلحه‌ای را به سمت کیتون می‌گیرد و جمله‌ای معروف از فیلم ویرجینیایی (۱۹۲۳) را با خشم تکرار می‌کند: "وقتی من را صدا می‌زنی، لبخند بزن". از آن‌جایی که کیتون (این صورت‌سنگیِ بزرگ) بیش از هر چیز به نخندیدن یا کُلاً بی‌حس و عاطفه بودن شهره است، [در این لحظه] به آرامی و به کمک دو انگشتشْ گوشه‌های دهانش را بالا می‌کشد؛ ژستی که تقلیدی است از کاراکتر لیلیان گیش در شکوفه‌های پژمردهی (۱۹۱۹) دیوید وارک گریفیث، که می‌کوشید به زور برای پدر بددهنش لبخند بزند. لایه‌های چندگانه‌ی پارودی و خود‌ـ‌ارجاعی در این لحظه نشان از استفاده‌ی کیتون از سنت‌ها و تاریخ سینما برای هرچه غنی‌تر کردن کمدی‌اش از طریق بازتفسیرِ پارودیک دارد.

عصر ناطق تمهیدات تازه‌ای را برای پارودی به همراه آورد، و مجدداً این فیلم کوتاه بود که راه را نشان ‌داد، با فیگورهایی نظیر لورل و هاردی، سه کله‌پوک، و خصوصاً ابوت و کاستلو که در کمدی‌های کوتاهشان فیلم‌های مشهور و عامه‌پسند را دست می‌انداختند. ابوت و کاستلو مجموعه‌ای از فیلم‌های پارودی‌ بلند را ساختند که در آن‌ها با فرانکشتاین در سال ۱۹۴۸، با مرد نامرئی در سال ۱۹۵۱، با دکتر جکیل و آقای هاید در سال ۱۹۵۳، و با مومیایی در سال ۱۹۵۵ ملاقات می‌کردند. انیمیشن‌ها هم استفاده‌ی دست‌ودل‌بازانه‌ای از پارودی کرده‌اند، مانند زمانی که شخصیت کارتونیِ بتی بوپ از دیو فلشرِ انیمیشن‌ساز در غلطش را تصحیح کرد شبیه به ما وست [بازیگر زن] از آب درآمد، یا تکس آوریِ انیمشین‌ساز در اراذل با لب و لوچه‌ی زشت از خصوصیات تصاویر گانگستری استفاده کرد. چاک جونز هم در این میان شامه‌ قوی‌ای برای پارودی در انیمشین داشت (با کارهایی نظیر رابیت هود (1949)، اسکارلت پامپرنیکل (1950)، و ترانسیلوانیا ۵۰۰۰-۶ (1963))

رویکرد معمول به پارودی در عصر استودیویی این‌طور بود که غریبه یا کاراکتری ساده‌لوح را به درون فیلمی پرتاب می‌کردند که در آن دیگر کاراکترها نقش خودشان را بیش‌وکم عادی و درست بازی می‌کردند، و بدین ترتیب متن مبدأ به بستری برای شیرین‌کاری‌های کمیک بدل می‌‌شد. فیلم‌های پارودی باب هوپ (۱۹۰۳-۲۰۰۳) شامل هجویه‌ی نوآر موخرماییِ محبوب من (۱۹۴۷) و هجویه‌ی وسترن رنگ‌پریده (۱۹۴۸) و پسر رنگ‌پریده (۱۹۵۲) بازیگر کمدی را به‌عنوان بزدلی تیره‌بخت و گرفتار آمده در میان خطوط داستانی ژانری بکار می‌گیرند. در رنگ‌پریده، برای مثال، هوپ نقش یک دندان‌پزشک به نام پِین‌لس پیتر پاتر را بازی می‌کند که بر خلاف خواست قلبی‌اش، به درون نبردی مسلحانه با سرخپوست‌ها و یاغی‌ها کشیده می‌شود. کمدی فیلم از درون تضاد میان قهرمانان نمونه‌ای وسترن ‌ـ‌شجاع، قوی، و کاردان‌ـ و پاتر عصبی و نیش‌وکنایه‌زن حاصل می‌شود؛ او که درباره‌ی تفنگ‌هایش می‌گوید‌: «امیدوارم این‌ها پُر بشوند. من هم همین‌‌طور». در این معنا، قواعد ژانری اساساً دست‌نخورده باقی می‌مانند، در حالی‌که کاراکتری که قادر به تبعیت از این قواعد نیست، محرک اصلی کمدی فیلم می‌شود.

پارودی در عصر تلویزیون

نظر به این‌که پارودی در فیلم‌های کوتاه عصر استودیویی بیش از هر جا رونق یافت، جای تعجب نیست که در تلویزیون، این برنامه‌های کمدی‌ آیتمی  sketch comedy بودند که در خلق قطعات کوتاه ریشخندآمیز از فیلم‌های عامه‌پسند گوی سبقت را از دیگر برنامه‌ها ربودند. نخستین مصادیق شامل برنامه‌های سید سزار نظیر نمایشِ نمایش‌های شما (۱۹۵۰-۱۹۵۴) و بعدتر نمایش کارول برنت (۱۹۶۷-۱۹۷۸) بودند که پارودی‌های درخشانی از فیلم‌های هالیوودی آشنا را ارائه می‌دادند. به دنبال این برنامه‌ها، شنبه ‌شب زنده (۱۹۷۵-)، سکند سیتی تلویزیون (۱۹۷۶-۱۹۸۱)، و بین رنگ‌های زنده (۱۹۹۰-۱۹۹۴) نیز از راه رسیدند. نمایش‌های آیتمی هم‌چون زمینه‌ای آموزشی برای بازیگران و نویسندگان کمدی، هم‌چنان پارودی را به‌عنوان عنصری کلیدی بکار می‌گیرند و اغلب از ستاره‌ها برای حضور در برنامه دعوت می‌کنند تا کارهای مشهور خودشان را دست بیندازند. این ماجرا به فرایندی سرعت بخشیده است که بر مبنای آن و به‌واسطه‌ی تقلید، فرم‌های عامه‌پسند هر چه بیشتر درهم‌می‌شکنند و به سخره گرفته می‌شوند، و پارودی هم هر چه بیشتر و بیشتر در فیلم‌های کمدی اخیر بکار گرفته می‌شود؛ کمدی‌هایی که تقریباً همگی با اوراق کردن یک یا چند متن دیگر به دنبال خلق تأثیرات کمیک هستند.

مل بروکس، نویسنده‌ی تلویزیونی که در گذشته استند‌ـ‌آپ کمدین هم بود، دست به خلق دوباره‌ی پارودی برای عصری جدید زد؛ دقیقاً زمانی که زین‌های شعله‌ور (که فیلمنامه‌اش را با چندین نفر از جمله ریچارد پرایر نوشت) و فرانکشتاین جوانِ او، هر دو در سال ۱۹۷۴، اکران شدند. بروکس و هم‌نسلانش آن تاکتیک نسل پیشین را مبنی بر روانه کردن فیگوری کمیک در میان چارچوب‌های متعارف و ژانری کنار گذاشتند. بروکس در هجویه‌ی وسترن‌اش، زین‌های شعله‌ور، اساساً ساختار رنگ‌پریدهی هوپ را واژگون کرد. دو قهرمان این فیلم، شِریف بارت و واکو کید، قهرمانانی کاردان و معقول هستند که در میانه‌ی شهری وسترن مملو از کاریکاتورهای وسترن (فرمانداری احمق و شهوت‌ران، مردمانی نژادپرست، تبهکاری مخوف، و خواننده‌ی تُک‌زبانی میکده‌ی شهر) گرفتار آمده‌اند. بدین ترتیب، بروکس خود وسترن را به سخره می‌گیرد، آن هم به شیوه‌ای که پارودی‌های قبلی به‌ندرت به آن نزدیک شده یا در آن موفقیتی کسب کرده بودند.

بعد از فیلم‌های موفق مل بروکس، شماری از دیگر کارگردانان هم فیلم‌های پارودی‌ مهم و عامه‌پسندی را در اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰ ساختند. تیم جیم ایبراهمز و دیوید و جری زوکر فیلمنامه‌ی اثر کالت و [حالا دیگر] کلاسیکِ فیلمِ سرخ‌شده در کنتاکی (۱۹۷۷) را نوشتند و کمی بعد فیلم موفق هواپیما! (۱۹۸۰) را ساختند؛ فیلمی که متکی بود بر شوخی‌ها و شیرین‌کاری‌هایی که با سرعتی سرسام‌آور شلیک می‌شدند و اغلب مکالمات جدی‌‌ـ‌نمای‌ جاری در پیش‌زمینه را با شوخی‌های مسخره و مضحک جاری در پس‌زمینه نقطه‌گذاری می‌کرد. تیم راب راینر و کریستوفر گِست در سال ۱۹۸۴ ماکیومنتریِ [مستند ساختگی] پیشگام این اسپینال تپ است را ساختند که تلفیقی بود از تکنیک‌های رئالیستی سینما‌ـ‌وریته با داستان عجیب‌وغریب یک گروه راک بریتانیاییِ پا به سن گذاشته. این فیلم‌های به‌غایت خنده‌دار، در کنار یکدیگر، جان تازه‌ای به کمدی‌ آمریکایی دادند و به تثبیت سنت‌های تازه و عمیقاً موثری در سال‌های بعد یاری رساندند.

فیلم‌های پارودی تجاری از دهه‌ی ۱۹۸۰ به بعد بیش از هر چیز با حس آنارشی‌ تعریف می‌شوند: این‌که هر چیزی می‌تواند اتفاق بیفتد، یا هر چیزی ممکن است در هر لحظه وارد قاب شود. گرچه ژانر هم‌چنان چارچوبی عام برای اغلب پارودی‌های معاصر فراهم می‌آورد، اما دیالوگ‌ها، صحنه‌ها، و سکانس‌ها به جای اشاره به یک متن مبدأ، عمدتاً به فیلمی دیگر یا جنبه‌ای بی‌ربط از فرهنگ همگانی ارجاع می‌دهند. برای مثال، در فیلم ترسناک ۲ (۲۰۰۱)، یکی از کاراکترها سعی می‌کند کاراکتری دیگر را آرام کند و به او می‌گوید: "سیندی، این فقط مقداری استخوان است. می‌خواهی از دست کالیستا فلاکهارت فرار کنی؟". اطلاعاتی که تماشاگر نیاز دارد تا از این ارجاع سر دربیاورد، نه از درون ژانر ترسناک که فیلم آن را دست می‌اندازد، که از دل یک مجموعه تلویزیونی بیرون می‌آید. در کله‌گنده‌ها! قسمت دوم (۱۹۹۳)، گروهی از چتربازها از هواپیما بیرون می‌پرند، و هر یک هنگام سقوط فریاد می‌زنند "جرونیمو!" [نام یکی از رهبران برجسته‌ی سرخپوست در آمریکا]. به‌ناگهان، فرمانده‌ای سرخپوست از هواپیما بیرون می‌پرد، در حالی‌که فریاد می‌زند "من!". پارودی معاصر شکلی از درهم و الله‌بختکی بودن را در خود پرورش داده و واجد یک روحِ روایی و سبکی برآمده از آنارشی شده است. این دیگر نامعمول نیست که متن مبدأ تنها وظیفه‌ی ترسیم خطوط کلی روایت را داشته باشد، در حالی‌که شوخی‌ها از دل دیگر منابع موجود در فرهنگ عامه سر برآورند.

فیلم‌های پارودی این‌قدر محبوبیت یافته و متعارف شده‌اند که دنباله‌هایی را به همراه داشته باشند:  دو قسمت کله‌گنده‌ها، سه قسمت سلاح عریان، سه قسمت آستین پوئرز، و چهار قسمت فیلم ترسناک. درست بر خلاف رویکرد برنامه‌های تلویزیونی در دست انداختن فیلم‌های کلاسیک، فیلم‌ها نیز در سال‌های اخیر دست به پارودی نمایش‌های تلویزیونی قدیمی زده‌اند. این فیلم‌ها اغلب از سوی منتقدین پس زده می‌شوند، به شکلی که غلبه‌ی پارودی در کمدی‌های معاصر نشانه‌ای شمرده می‌شود از این‌که فیلمسازان از ایده‌های تازه تهی شده‌اند و استودیوها به این فیلم‌ها به چشم یک سرمایه‌گذاری مطمئن نگاه می‌کنند.

به‌عنوان استثنائی قابل‌ملاحظه بر این روند، می‌توان به شمار زیادی از ماکیومنتری‌های به‌دقت ساخته‌وپرداخته شده و اغلب ظریف و نکته‌سنجی اشاره کرد که البته موفقیت چندانی در سینماهای آمریکا کسب نکرده‌اند. وودی آلن اجمالاً از این فرم در فیلم پول را بردار و فرار کن (۱۹۶۹) استفاده کرد، و با بهره‌گیری از صدای یک راوی جدی، قسمی تضاد را با لودگی‌های ناشی از خوشگذرانی‌های تبهکارانه‌ی کاراکترش ایجاد کرد. اما آلن همه‌فن‌حریف با فیلم کاملاً متفاوت زلیگ (۱۹۸۳) بود که توانست نگاهی نو به پارودی مستند داشته باشد: تصویری از یک مرد پریشان‌احوال در دهه‌ی پرهیاهوی ۱۹۲۰. فیلم با قسمی دقتِ تکنیکیِ مثال‌زدنی، شکل و شمایل فیلم‌های کوتاه و فیلم‌های خبری قدیمی را بازمی‌آفریند. فیلم هرگز از این ادعا کوتاه نمی‌آید که لئونارد زلیگ یک شخصیت تاریخی واقعی است، و برای اثبات ادعایش پای نویسندگان شاخصی نظیر سوزان سانتاگ و سال بلو را هم وسط می‌کشد تا به شکلی کاملاً جدی از اهمیت فرهنگی زلیگ صحبت کنند. وارث مهم این سنتْ کریستوفر گِست است که ماکیومنتری‌های اخیرش نظیر در انتظار گافمن (۱۹۹۶)، بهترین در نمایش (۲۰۰۰) و باد کوبنده (۲۰۰۳) به نحوی عاشقانه، شکل و شمایل مستندهای سینما‌ـ‌وریته را بازآفرینی می‌کنند. دوربین روی دست و بازی‌های بداهه‌‌طور، آن هم توسط گروهی از بازیگران مستعد، حسی از سادگی و صمیمیت را می‌آفرینند؛ شبیه به مستندی که برشی از زندگی است. اما این فیلم‌ها شرح‌حالِ کاراکترهایی هستند مشغول به کارهایی عجیب‌وغریب (به ترتیب این سه فیلم: مسابقات استعدادیابی، مسابقه‌ی سگ‌ها، و آوازخوانی فولک)؛ آن‌ها اغلب این مشغولیت‌ها را آنقدر جدی می‌گیرند که رفتار‌شان به‌عنوان آدم‌هایی به‌ظاهر عادی، عمیقاً غریب و غیرعادی به نظر می‌رسد.

پارودی و وضعیت پست‌مدرن

گرچه پارودی واجد ریشه‌های باستانی است، اما نقش مرکزی‌ای را در فرم‌های کمیک برآمده از وضعیت پست‌مدرنِ آغشته به آیرونی ایفا می‌کند، زیرا که پارودی پای مقولاتی هم‌چون خود‌ـ‌ارجاعی و نقل‌قول را پیش می‌کشد. فردریک جیمسون، منتقد ادبی مارکسیست، بر این باور است که پست‌مدرنیته آن شکل متعارف از پارودی را با روندی جایگزین کرده که به حق می‌باید آن را پاستیش نامید. در حالی‌که پارودی متضمن قاعده و هنجاری است که بر ضد آن، تقلید می‌باید تعبیر شود، پاستیش فرمی از تقلید است منتزع از هرگونه پیشینه‌ی موثق، و عاری از هرگونه گرایش هجوآمیز. پاستیش با ملحوظ داشتن نسخه‌ی اصل صرفاً به‌عنوان یک سبک و تهی از هرگونه زمینه و زمانه‌ای، قسمی بازی منحصراً پست‌مدرنِ گفتمانیِ ناب است. برای مثال، می‌توان به شماری از فیلم‌ها اشاره کرد که در طول این سال‌ها دست به پارودی صحنه‌ای از از این‌جا تا ابدیت (۱۹۵۳) زده‌اند، آن‌جایی که زوجی بر روی شن‌های ساحل دراز می‌کشند و امواج از رویشان رد می‌شود. تعداد این فیلم‌ها آن‌قدر زیاد است که دیگر لازم به تماشای نسخه‌ی اصلی برای سر درآوردن از آن ارجاع نیست. در حقیقت، هیچ‌یک از سه کارگردان هواپیما! فیلم را ندیده بودند زمانی که داشتند آن را در کار خود دست می‌انداختند. در یک بستر پست‌مدرن، پاستیش گذشته را به مجموعه‌ای از آیکون‌های تهی بدل می‌سازد، و به شکل فزاینده‌ای آن را از حس و معنای واقعی تاریخ تهی می‌کند.

در میان منتقدانی که با اتکاء به کار جیمسون بحث خود را پیش بُرده‌اند، دَن هریز معتقد است که شمار زیادی از فیلم‌های پارودیِ تجاریِ دو، سه دهه‌ی گذشته که هر چه بیشتر و بیشتر یکدست نیز شده‌اند، گزندگی پارودی را از آن گرفته‌اند، و هر چه بیشتر آن را به فرمی خوش‌خیال و سترون از کمدی، در قیاس با گذشته، بدل کرده‌اند. هریز فهرستی سودمند مشتمل بر شش تمهید مختلف را پیشنهاد داده که از طریق آن، پارودی معاصر تأثیر خود را می‌گذارد؛ گرچه او معتقد است که این تمهیدات، در نهایت، پارودی را از آن عملکرد تخطی‌گرایانه‌اش تهی کرده‌اند و چیزی را که زمانی اصیل و مخرب بود، به مقوله‌ای قابل‌پیش‌بینی و ناتوان بدل کرده‌اند. این شش تمهید عبارتند از:

-          بازگویی و تکرار Reiteration: فرایندی است که به‌واسطه‌ی آن، پارودی پیوندش را با متن مبدأ تثبیت می‌کند، و برای مثال، با بهره‌گیری از اسب‌ها وسترن را احضار می‌کند و با دوربین روی دست مستند را فرامی‌خواند. پارودی‌ها اغلب در بازتولید عناصر آیکونیکِ ژانرِ مبدأ دقت زیادی به خرج می‌دهند.

-          وارونه‌سازی Inversion: استفاده از عناصر متن مبدأ به شیوه‌ای آیرونیک، به نحوی که معنایی متضاد با معنای مورد نظر متن اصلی رسانده شود. فیلم آدم‌خوار: یک موزیکال (۱۹۹۶) قاعده‌ای مرسوم در موزیکال‌های فولک هالیوودی را فرامی‌خواند: کل اجتماع در پایان گردهم می‌آیند تا قطعه‌ای سرخوش و شاد را اجرا کنند، اما معنای مطلوب چنین پایانی با ترانه‌ای که می‌خوانند، به‌کل وارونه می‌شود: "حرام‌زاده را آویزان کنید، از آن بالا آویزان کنید"؛ گونه‌ای کنارهم‌نشینیِ آیرونیکِ هارمونی شاد با خونخواریِ گروتسک.

-          آدرس غلط دادن Misdirection: فرایندی که به‌واسطه‌ی آن قواعد و رسومِ متن مبدأ بکار گرفته می‌شوند تا مجموعه‌ای از انتظارات در تماشاگر ایجاد شود و بعد این انتظارات در ادامه، از طریق پارودی وارونه یا دگرگون شوند. در فیلم ترسناک ۳ (۲۰۰۳)، کاراکتری که نقشش را جورج کارلین بازی می‌کند، به شیوه‌ای ملودراماتیک و آشنا، گذشته‌ی غم‌انگیزش را تعریف می‌کند: "من و همسرم یک بچه می‌خواستیم، اما همسرم نمی‌توانست باردار شود"، سپس زمانی که تماشاگر به دام می‌افتد و انتظار یک داستان سانتی‌مانتال را می‌کشد، او شاه‌بیتش را رو می‌کند: "من هم نمی‌توانستم".

-          لفظ‌باوری    Literalization: تکنیکی که رویکردی ساده‌لوحانه را نسبت به متن مبدأ اختیار می‌کند، تو گویی متن فقط به‌صورت تحت‌اللفظی قابل خواندن است و نه از لنز عرف و قرارداد. این فرایند می‌تواند در عناصر روایی بکار گرفته شود؛ مثلاً در رابین هود: مردان با لباس تنگ (۱۹۹۳)، زمانی که رابین بر سر جمعیت فریاد می‌زند که "گوش‌تان را به من بدهید"، جمعیت گوش‌های واقعی‌شان را به سمت او پرتاب می‌کنند. لفظ‌باوری هم‌چنان می‌تواند به پارودی یکی از تکنیک‌های متعارف سینمایی بینجامد: برای مثال، نمایی در فیلم ترسناک وجود دارد که در آن دوربین زنی را که جیغ می‌کشد دنبال می‌کند تا این‌که دست‌آخر در یک نمای تنگ و بسته، لنز به سر بازیگر اصابت می‌کند و زن فریاد می‌زند "آخ"؛ این صحنه به‌ناگهان و به‌صورت تحت‌اللفظیْ حضور دوربین در فیلم را عیان می‌کند.

-          شمول نامربوط  Extraneous inclusion: استفاده از عناصری نامرتبط به یک تصویر ژانری متعارف، به منظور ارائه‌ی هر چه غریب‌تر آن تصویر. برای مثال در کله‌گنده‌ها، قهرمان در یک قرارگاه سرخپوستی پناه می‌گیرد، در حالی‌که تصاویر‌ سینمایی آشنا نظیر بوفالو و مهره‌ و پوست گوزن، او را همراهی می‌کنند. این تصویر، سپس، جلوه‌ای غریب می‌یابد، درست به‌واسطه‌ی گنجاندن نامربوط زنگ بر در کلبه‌ی سرخپوستی و پاپوش‌های خرگوشی صورتی برای قهرمان.

-          اغراق Exaggeration: انتخاب بخشی از متن مبدأ و جلوه‌ای بی‌معنی و مسخره به آن بخشیدن، آن هم از طریق تأکید بیش‌ازحد. این تکنیک می‌تواند در رابطه با اشیاء ساده کاربرد داشته باشد، نظیر کلاهخود عظیم‌الجثه‌ای که کاراکتر دارک هلمت (ریک مورانیس) در گلوله‌های فضایی (۱۹۸۷) بر سر می‌گذارد. هم‌چنین می‌توان این تکنیک را در ارتباط با قواعد سبکی و روایی هم بکار بُرد، مثلاً در سلاح عریان، می‌توان ارجاع به آن عمل محتاطانه‌ی هالیوودی در برش زدن از صحنه‌های جنسی به تصاویر نمادینی از پرده‌هایی که در باد تکان تکان می‌خورند یا مواد آتش‌زایی که منفجر می‌شوند را مشاهده کرد. مونتاژ تصاویر در این صحنه‌ی عاشقانه (گل‌هایی که باز می‌شوند، قطاری که وارد تونل می‌شود، بمب اتمی که در هیبت یک قارچ اتمی منفجر می‌شود) هم معنی‌دارتر و هم ژرف‌تر از آن چیزی است که قواعد ژانر اجازه می‌دهند.

پارودی را اغلب ابزاری می‌دانند که به مخاطب کمک می‌کند تا نسبت به قواعد منجمد و دستورالعمل‌های ایدئولوژیکِ ژانرهای مختلف آگاه باشد. به زعم هریز، رسمیت‌ یافتن روبه‌رشدِ پارودی از قدرتش برای آزاد کردن مخاطب از چنگ دام‌های ایدئولوژیک ژانری می‌کاهد. می‌توان پرسش بلاغی او را تکرار کرد: "آیا ما واقعاً پس از تماشای یک ساعت و نیم گلوله‌های فضایی، آزاد می‌شویم؟ در رابطه با این سوال، هنوز توافقی حاصل نشده است".

یک مورد پارودیک: مل بروکس

مل بروکس کار خود را با استند‌ـ‌آپ کمدی در کت‌اسکیل در شمال ایالت نیویورک آغاز کرد، و همان‌جا بود که با سید سزار، مجری برنامه‌ی تلویزیونی نمایش نمایش‌های شما (۱۹۵۰-۱۹۵۴)، آشنا شد. بروکس بااستعداد بلافاصله به کار نویسندگی برای تلویزیون مشغول شد، جایی که اغلب برای سزار قطعات هجوآمیزی می‌نوشت که ژانرهای معروف آن زمان را دست می‌انداختند. او ابتدا به‌خاطر برنامه‌ی مرد دوهزارساله در سال ۲۰۰۰ معروف شد؛ مصاحبه‌ای هجوآمیز که با کارل راینر روی صحنه اجرا می‌کرد، و هم بر روی یک صفحه‌ی پرفروش و هم در تلویزیون ضبط و پخش شد. در سال ۱۹۶۴، کار خود را با خلق مشترک مجموعه‌ی تلویزیونیِ محبوبِ باهوش باش (۱۹۶۵-۱۹۷۰) همراه با باک هنری ادامه داد؛ یک پارودی از ژانر فیلم‌های جاسوسی که پُر بود از گجت‌های عجیب‌وغریبِ سبکِ جیمز باند نظیر آن "تلفن کفشی" مشهور [کفش‌هایی که تلفن هم بودند (کف‌شان مجهز به دم‌ودستگاه تلفن بود) و جاسوس‌های داستانیِ نمایش‌های تلویزیونی اغلب از آن‌ها استفاده می‌کردند].

پس از این دوره‌ی تلویزیونی شاخص، بروکس نخستین فیلم بلندش، تهیه‌کنندگان، را در سال ۱۹۶۸ نوشت و کارگردانی کرد. فیلم، به شدت، با محدودیت‌های پارودی ور می‌ورد، زمانی که کاراکترهای اصلیْ یک موزیکال گروتسک برادوی با نام "اوقات بهاری هیتلر" را به روی صحنه می‌برند، با این امید که نمایش شکست بخورد. نمایش که آکنده است از موسیقی و همسرایان جوان پُرانرژی‌ای که درباره‌ی لذت‌های رایش سوم می‌خوانند، به شکل غیرمنتظره‌ای موفق می‌شود، چرا که مخاطبان آن را به‌عنوان یک پارودی درخشان در نظر می‌گیرند تا یک رمانسِ افتضاح. فیلم‌های بعدی بروکس از علاقه و شیفتگی به چیزهای گروتسک و ابزورد بیرون می‌آیند و بر همنشینیِ میان کلیشه‌های جدی برآمده از متن مبدأ و گستاخی‌های بچه‌گانه‌ی طنز بروکس متکی هستند. در فرانکشتاین جوان (۱۹۷۴)، دکتر فرانکشتاین جوان و عصاقورت‌داده با هیولای بیش‌‌وکم زبان‌آوری که خلق کرده، آواز می‌خواند، در حالی‌که با کفش‌های مخصوص رقص پا نیز می‌رقصد. در فیلم صامت (۱۹۷۶)، تنها جمله‌ای که به زبان می‌آید، توسط مارسل مارسو، بازیگر مشهور پانتومیم است. در گلوله‌های فضایی (۱۹۸۷)، پیشوا یوگورت لحظاتی از ماموریت اسرارآمیزش تایم‌اوت می‌گیرد تا توضیح دهد چطور پول ساخت فیلم از طریق تبلیغ و بازاریابی فراهم شده است: ظرف ناهارِ گلوله‌های فضایی، برشتوک صبحانه‌ی گلوله‌های فضایی، شعله‌افکنِ  گلوله‌های فضایی.

چنین لحظاتی سبب شده‌اند که بروکس هم طرفداران پرشوری پیدا کند و هم خرده‌گیرانِ بی‌رحمی، خصوصاً زمانی که شوخی‌های او در خلال دو دهه‌ی ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ بیشتر و بیشتر تکرار شدند و گسترش یافتند. او در این میان تجارب ناموفق تجاری‌ای را هم برای گسترش کارش از سر گذراند، معروف‌تر از همه در بازسازی بودن یا نبودن (۱۹۸۳) ارنست لوبیچ، که در آن با همسرش آن بنکرافت هم‌بازی شد، و در کمدی معضلات اجتماعیِ بوی گند زندگی (۱۹۹۱). گرچه بروکس پس از موفقیت نسبی دراکولا: مرده و با آن [مرگ] حال می‌کند در سال ۱۹۹۵ دیگر هیچ فیلمی کارگردانی نکرد، اما نسخه‌ی موزیکال برادوی تهیه‌کنندگان در سال ۲۰۰۱ که او ترانه و موزیک و کتابش را نوشت، برایش موفقیت جدید و خارق‌العاده‌ای را به همراه داشت. بروکس که برای فیلمنامه‌ی تهیه‌کنندگان جایزه‌ی اسکار دریافت کرد و چندین جایزه‌‌ی اِمی و گِرمی و تونی را هم در کارنامه دارد، بی‌تردید یکی از همه‌فن‌حریف‌ترین و تأثیرگذارترین ذهن‌های کمیک نسل خودش است.

آلفرد هیچکاک 


باستر کیتون 


مِل بروکس




حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

پارودی؛ تلاش تقلیدی برای تولید زبانِ مرتبط با منبع اصلی
هستی شناسی مونتاژ و قطعه؛ از مدرنیسم تا وضعیت های پس از مدرن
پست مدرنیسم و سیاست بازنمایی با تاکید بر سینمای دیوید لینچ
درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group