امروزه در ایالات متحده، تاریخ معماری فمینیستی مانند خود فمینیسم، تقریباً به طور کلی از بین رفته است. سیل انتشارات در اوایل دهه ۱۹۹۰ با موضوع جنسیت و فضا، جنسیت معماری، معماری و فمینیسم اکنون متوقف شده است. تعداد کمی از مدارس همچنان کلاسهای "جنسیت و معماری" را ارائه می دهند و متخصصین در بیست یا سی سالگی تمایل دارند که موضوعات دیگری نظیر پایداری، دیجیتالی شدن و جهانی شدن را جذاب تر بدانند. علاوه بر نیروهای اجتماعی و سیاسی بزرگتری که به نظر می رسد این روزها علیه بورسیه های فمینیستی مبارزه می کنند، موفقیت بسیار زیاد فمینیست در سه دهه گذشته ممکن است به زوال آن دامن زند.

نام های زنان فراموش شده یک بار دیگر زنده شده اند، اعتبار قهرمانان مرد معماری یک یا دو درجه پایین آورده شده و نمونه های زننده نابرابری جنسی و تبعیض در این حرفه اگر برطرف نشده باشند، آشکار شده اند. با این حال، اکثر مورخان و منتقدان معماری فمینیستی هرگونه ارزیابی از پروژه خود یا ماندگاری وابسته به شیوه های آکادمیک را کاملا رد می کنند. اگرچه این آرامش موقت بدون شک یک عقبگرد محسوب می شود، اما یک محصول جانبی مثبت این وضعیت می تواند این باشد که دوره ای از آرامش نسبی را فراهم می کند و از جدال داغ دوره قبل دور می شود، تا در نوشتار تاریخی فمینیسم تأملی صورت گیرد و روش ها و مقدمات آن بررسی شود.

اولین این بارزه ها تمایل به دیدن زنان معمار به عنوان قربانیانی است که استعداد و کمک های حیاتی آنها توسط مردان یا همکاران مرد آنها سرکوب شده است. این تفسیر در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ارزش استراتژیک خاصی داشت و معماران را از کاستی های "استادان مدرن" آگاه می کرد و موضوع تبعیض جنسیتی را بر سر زبان ها می انداخت. بدون شک نابرابری های نگران کننده ای در این حرفه وجود داشت، همانطور که این وضعیت در پاسخ انکارآمیزِ "لو" به پریاند، هنگامی که پریاند برای اولین بار از او درخواست کار کرد، مشهود است. لوکوربوزیه به او گفته بود "ما در آتلیه خود کوسن دوزی نمی کنیم". با این حال ، تحسین عمیق پریاند از لوکوربوزیه ، اصرار او به اینکه زن بودن در زندگی حرفه ای او تداخل ایجاد نمی کند و لذت او از دیدن کار خودش به عنوان بخشی از یک فرایند مشترک، همه حکایت از این دارد، که توصیف زنان طراح به عنوان قربانی، حداقل در مورد پریاند ، بیش از حد بزرگ نمایی شده است.

سوم، نمایشگاه های اواخر دهه ۱۹۲۰ خصوصیات کلیشه ای مدرنیسم به عنوان خردگرایی ابزاری و بنابراین مردانه را زیر سوال می برد. آنچه در اتاق ناهار خوری او در سال ۱۹۲۸ و طرح آپارتمان ۱۹۲۹ و همچنین جنبش گسترده تر برای اصلاحات خانگی در آن دهه مشهود است، این بود که برنامه ریزی علمی و کارکردگرایی صرفاً دغدغه های مردانه نبوده بلکه از مولفه های مهم چشم انداز زنان برای آزادی داخلی نیز بوده است. بسیاری از دانش های فمینیستی به پاک سازی تمایز سلسله مراتبی بین ویژگی هایی مانند عقلانیت، کارکردگرایی و ساختار (که به طور سنتی به حقیقت مردانه نسبت داده می شود ) و ویژگی هایی مانند دکوراسیون، افراط و خیال (که به حساسیت ذهنی زنانه تر ارتباط داده می شود) اختصاص یافته است. اما آنچه هنگام بررسی موضوعات جنگ داخلی درباره مدیریت "علمی"  خانه روشن می شود این است که چنین دوگانگی بیش از حد ساده انگارانه است. جنبش اصلاحات داخلی به زنانه شدن عقلانیت کمک کرد، درست همانطور که زنان (و جامعه به طور کل) به طور فزاینده ای عقلانیت را برای هویت خود اساسی پنداشتند. این ایده که می توان کارهای خانه را منطقی و "علمی" کرد، به این معنی است که همه زنان، حتی خانه دارها، می توانند خود را منطقی و علمی ببینند. عملکردگرایی و برنامه ریزی منطقی معماری مدرن داخلی به طور مشابه با هویت زنان ارتباط داشت، گرچه به ندرت چنین عباراتی تصدیق می شود. دوباره باید گفت که طرح های  پریاند در سال های ۱۹۲۸ و ۱۹۲۹ خصوصیات مدرنیسم و ​​عقلانیت لیزاری مدرنیته را به عنوان محصولی انحصارا مردانه به چالش می کشد.

علاوه بر این، این پروژه ها سوالاتی را در مورد چگونگی توصیف فمینیسم یا تفکر فمینیستی ایجاد می کنند. غالباً، آن دسته از ما که منتقد و مورخ فمینیست هستیم، موقعیت تاریخی زنان را بر اساس معیارهای امروز ارزیابی می کنیم، چه از نظر اقتصاد فردی و حقوق سیاسی یا از دیدگاه پساساختارگرایی که بر سیال بودن جنسیت و هویت تأکید دارد. با این حال، اگر تلاش برای رهایی زنان به عنوان یک پدیده تاریخی در حال تکامل تلقی شود، مهم است که تلاش های "مصالحه شده" گذشته را بررسی کرده و آنها را از نظر زمینه اجتماعی و سیاسی خودشان ارزیابی کنیم.

در فرانسه، تا قبل از انتشار "جنس دوم"  سیمون دوبوار در سال ۱۹۴۹، نه تنها تقسیم جنسیتی کار به ندرت ظالمانه تلقی می شد، بلکه بخشی از مکمل های لازم هر جنسیت بود. از دیدگاه زنان اصلاح طلب خانگی مانند پائولته برناژ و هنریت کاویناک و طراحانی مانند پریاند و لوکوربوزیه، فناوری مدرن و برنامه ریزی علمی می تواند زنان را از شر کار پر زحمت خانگی رهایی بخشد و این امکان را برای آنها فراهم می کند تا از زمان خود به روشهای بسیار اقناع کننده تری به عنوان مادر و همسر، در پیگیری حرفه و یا لذت بردن از اوقات فراغت، استفاده کنند. مطمئناً بیشتر بازدیدکنندگان از d'Automne که آشپزخانه پریاند را می دیدند تصور می کردند که یک زن در آن کار خواهد کرد، اما اظهارات منتقدان معاصر روشن می کند که بسیاری نیز تصور می کردند که این زن یک زنِ مدرن است و یک هویت جدید را برای خودش و جامعه پیش می برد.

من مایلم ببینم که تاریخچه معماری مدرن این پارادوکس آشکار را کشف می کند و به ما امکان می دهد تا تلاش های متفاوت از تلاش خود را به عنوان بخشی از تاریخ غنی و متنوع معطوف به بهبودی وضعیت زنان لحاظ کنیم. این به معنای فراتر رفتن از مطالبه کاهش تبعیض جنسیتی، قربانی کردن و قضاوت های ساده انگارانه درباره خوب و بد است تا بتوان کامل تر شد و دیدگاه پیچیده تری از مدرنیسم را درک کرد؛ دیدگاهی که شامل هر دو بعد کاهنده و مترقی آن است.