بنای یادبود بوزلودزا، جورجی استوئیلوف
در سال 1961 به هدف یادبودی برای 70
سالگی تاسیس جنبش سوسیالیستی در بلغارستان، این بنای پهن و بشقابیْ شکل که در بالای
قله بوزلودزا که در کوههای بالکان بلغارستان قرار گرفته، شروع به ساخت گشت. افتخار
ساخت این بنا، به جرجی اِستوئیلوف داده شد که قرار بود
این بنا را در کنار سه بنای تاریخی دیگر بسازد تا این کوه را به نماد بزرگترین رویدادهای
تاریخی بلغارستان تبدیل کند. اما در حالی که این سه مجسمه کوچکتر به اتمام رسیدند،
ساختِ بنای بزرگ بوزلودزا تقریباً به مدت یک دهه به تعویق افتاد. از اِستوئیلوف خواسته
شد تا پلان ها را اصلاح کند و آنها را با شرایط آب و هوایی خشنِ کوهستانی، سازگار سازد.
در پایان، برای ساخت این پروژه در طول هشت سال با بیش از 6000 نفر نیروی کار به
سرانجام رسید.
با الهام از جنبش بروتالیسمِ محبوب آن
زمان، در طراحی جدید معمار، یک سازه اصلی بشقابیْ شکل و یک برج تاج دار با یک
ستاره به نمایش درآمد. پس از چندین بار تجدید نظر، اِستوئیلوف تصمیم گرفت عناصر
جداگانه ساختمان را تقویت کند تا برج را در برابر زمین لرزه ها و بادهای شدید
زمستانی پایدار کند. او می خواست که طراحی او آینده نگرانه و جاودانه باشد تا
بتواند نشانگرِ خوبی برای شکوه ابدیِ جنبشِ سوسیالیستی باشد.
فضای داخلی این بنای تاریخی با موزاییک
هایی از وقایع تاریخی، تصاویر قهرمانان و سخنانِ حزب کمونیستِ بلغارستان، تزئین
شده است. فضایِ بازِ روی عرشه که در حلقه بیرونی سازه ایجاد شده، نیز با موزاییک های
ساخته شده از سنگهای طبیعی جمع آوری شده از رودخانه های بلغارستان تزئین شده است.
اعتقاد بر این است که ستارگان شیشه ای برج، بزرگترین ستاره های جهان هستند و
افسانه ها حاکی از آن است که از مرزهای کشورهای رومانی و یونان هم، به چشم می آیند.
این بنا علی رغم شکوه اولیه اش، پس از
فروپاشی دولت سوسیالیست کشور در سال 1989 تخریب شد و در سال 2017، توسط گروه
حفاظتی "اروپای ما" به طور رسمی به
عنوان یکی از مکانهای در معرض خطر اروپا قرار گرفت. با این حال، در سال 2018، تلاش
برای بازگردانیِ این بنایِ دوره ی کمونیستی در حال انجام است که پرتوی امیدی را به
این شاهکار برجسته بروتالیستی نشان می دهد.
موزه سلیمان-تو، کوبانیچْبِک نازاروف
موزه سلیمان توو که در میان قله ها و
دامنه های مقدسِ دره فرغانه قرقیزستان قرار گرفته است، سازه ای شیشه ای و فلزی است
که به مناسبت سه هزارمین سالگرد تأسیس شهر اوش ساخته شده و در حال حاضر به عنوان
موزه ملی تاریخی و باستان شناسی آن کشور فعالیت می کند.
موقعیت موزه که به عنوان یک میراث جهانی
ثبت شده است، از نظر مذهبی، معنوی و فرهنگی بسیار مهم است زیرا در آن قبر سلیمان نبی
قرار دارد و زمانی مقصد مهم برای زیارت بود.
این موزه از دو سطح جداگانه تشکیل شده
است؛ طبقه اولِ آن، غارهای قدیمیِ انسانْ ساخت است، در حالی که طبقه دوم آن از یک
غار طبیعی می باشد که دید 360 درجه ای از شهر اوش را ارائه می دهد.
پارکِ خاطره
در کی اِف / آدا
ریباچوک و ولادیمیر
مِلنیچِنکو
پس از وحشت جنگ جهانی دوم، به ویژه
کشتار نازی ها در شهرِ بابی یار، ایده ی سوزاندن اجساد در اوکراین بسیار بحث برانگیز
بود. با این حال ، پس از سال 1965، دولت اوکراین برنامه ریزی برای ساخت بنایی برای
سوزاندن اجسادِ مردمِ کی اِف در تپه باکووا را آغاز کرد. ایده ای که به مذاقِ
جامعه معماری شهر، خوش نیامد.
هنرمندانی به نام آدا
ریباچوک و ولادیمیر ملنیچنکو، برنده مسابقه ای شدند که برای طراحی این سازه برگزار شد. اندکی بعد، آبراهام میلتسکیِ
معمار، به این دو نفر پیوست اما مخالف در ایده های طراحی بین آنها به سرعت منجر به
درگیری بینشان شد. میلتسکیِ این پروژه را یک ساختار کاملاً کاربردی می دانست، در
حالی که ریباچوک و ملنیچنکو این فضا را به عنوان یک محیط درمانی تصور می کردند که
می تواند به خانواده ها کمک کند تا از آسیب های روانیِ وداع های خود، ترمیم شوند.
سرانجام آنها مفهوم منحصر به فردی از ترکیبِ پارک خاطره، دیوار یادبود و تالارهای
خداحافظی را توسعه دادند که هرکدام با خطوط منحنی و از نظر معماری، با تیپولوژی
بناهای مشابه قبلی، متفاوت بودند.
دیوار یادبود که در اصل به عنوان عنصر
اصلی پروژه در نظر گرفته شده بود، برای پرت کردن حواس بازدیدکنندگان از سوزاندن
اجساد به تمرکز بر "مواجهه ی جهانیِ تاریخِ بشریت" طراحی شد. با این
وجود، تقریباً بعد 10 سال که کار ساختمانی به طول انجامید، دستور حذف پروژه داده
شد و نقش برجسته های بتونیِ آن تا به امروز ناقص مانده است.
موزه اِسپومن دوم یا خانه
یادبود / رانکو رادویچ
این سازه بتونیِ 3000 متر مربعیِ بزرگ
و غیر متعارفِ کلبه مانند، برای یادبود وقایع نبرد
سوتْجِسکا در سال 1943 ساخته شده است. در سال
1974 افتتاح شد ، این پروژه توسط رانکو
رادویچ، استاد دانشگاه و نظریه پرداز معماری،
اهلِ مونته نگرو طراحی شد.
از خارجِ بنا، بازدید کنندگان می
توانند سازه های زاویه دار متصل شده از بافت بتن را مشاهده کنند. در مورد فضای
داخلی، این بنای یادبود دارای حکاکی های بزرگ و همچنین نقاشی دیواری از اسامی و
نقل قول هایی از سربازانی است که در نبرد سوتْجِسکا سقوط کرده اند. یک عنصر قابل توجه در
فضای داخلی، عدم وجود نور مصنوعی است. کل فضا فقط با نورگیرهای زاویه ای و روزنه
هایی در دیوارها و سقف های سازه روشن می شود. این ساختمان آیکونیکِ پست مدرن در
حالی که در خدمت اهداف خاطره انگیز خود بوده، کاملاً با چشم انداز اطراف ترکیب شده
است.
خانه مِلنیکوف / کُنستانتین مِلنیکوف
این پروژه مسکونی نمادین که معمارِ آن،
کنستانتین ملنیکوف است، سبک معماری آوانگارد روسی 1920 را نشان می دهد. این
ساختمان که در منطقه مرکزی اربات در مسکو واقع است، یک کنتراست تکان دهنده نسبت به
محیط سنتی آن دارد. تایید و تصویب دولت برای احداث این ساختمان، تصمیمی غافلگیرانه
بود، به ویژه با درنظر گرفتنِ یکنواختی اعمال شده توسط دولتِ وقت در معماری آن
زمان.
این خانه دارای دو استوانه سه طبقه ی
بهم پیوسته است که در آن ملنیکوف و خانواده اش را جای می داد و مکانی برای نقاشی
ها و استودیوی معماری وی بود. معمار، هنگام ساخت سازه به تایپولوژی کارآمد و منابع
محدود توجه ویژه داشت، بنابراین او یک طرح استوانه ای را برای صرفه جویی در مصرف
مواد استفاده کرد. استوانه رو به خیابان کوتاهتر از استوانه عقبی است و دارای یک دیوار
شفاف است. پنجره های شش ضلعی متعددی به نمای پشتی اضافه شده، در حالی که تمام دیوارهای
خارجی با گچ سفید و با فرم لانه زنبوری ساخته شده اند تا ورود نور طبیعی ساختمان
را به حداکثر برسانند.
سرانجام ملنیکوف در اولین کنگره
معماران اتحاد جماهیر شوروی حق خود را برای کار ددر حرفه معماری از دست داد. با این
حال، امروز نیز خانه او همچنان به عنوان یک ساختار نمادین از سبک آوانگارد روسی و
شاهدی بر قدرت هنری او پابرجاست.