آداریو برای اولین بار در سال ۲۰۰۰ به افغانستانِ تحت کنترل طالبان رفت؛ در آن زمان، او یکی از معدود عکاسان خبری زن بود که وضعیت جنگی این کشور را پوشش می‌دادند. خودش می‌گوید:"وقتی که پوشش جنگ را شروع کردم خیلی بیشتر با برخوردهای جنسیت‌زده مواجه می‌شدم؛ چون تازه ۲۵ ساله شده بودم، و خیلی مشتاق و خیلی کم‌تجربه بودم ... هیچ کس جدی‌ام نمی‌گرفت." در عین حال، او می‌گوید که حتی پس از گذشت این همه سال، اوضاع فقط کمی بهبود پیدا کرده است."وقتی تازه کارم را شروع کرده بودم، همه‌اش به این فکر می‌کردم که به تدریج زن‌های بیشتری به این عرصه می‌آیند، اما این اتفاق نیافتاد."

آداریو، هنگام یادآوری مأموریتی همراه با دکستر فیلکینزِ خبرنگار در سال ۲۰۰۸، برای پوشش فعالیت‌های طالبان در پاکستان، شرح می‌دهد که مجبور شده هنگام ملاقات با یک فرمانده‌ی طالبان خود را همسر فیلکینز جا بزند."گفته بودند نمی‌توانی زن همراه خودت بیاوری." بنابراین، آداریو در حالی که فیلکینز را برای ورود به اتاقی که محل ملاقات ۱۵ تا ۲۰ جنگجوی مسلح بود، خود را همسری جا زد که "به طور اتفاقی دوربینی هم به همراه دارد." تصاویری که به دست آمد، باعث شد که تیم آداریو و فیلکینز جایزه‌ی پولیتزر سال ۲۰۰۹ در زمینه‌ی گزارش بین‌المللی را ببرد.

آداریو می‌گوید:"خبرنگاران مردی هستند که کشته می‌شوند و بچه هم دارند و هیچ کس نمی‌گوید: آن‌ها در منطقه‌ی جنگی چه می‌کردند؟" او به معیارهای دوگانه برای قضاوت فعالیت‌های زنان و مردان در این حرفه اشاره می‌کند و می‌گوید:"از دست دادن پدر به همان اندازه‌ی از دست دادن مادر بد است." ولی در ضمن می‌گوید آن‌چه به همان اندازه مهم است تعداد زنانی است که باردارند و هر روز در مناطقی که او اخبار آن‌ها را پوشش می‌دهد بچه به دنیا می‌آورند."هیچ کس درباره‌ی وضع آن‌ها حرف نمی‌زند؛ تنها چیزی که می‌گویند این است که چطور دختری از اهالی کانتیکت وقتی که باردار است به سومالی می‌رود؟" او می‌گوید:"برای من خیلی مهم بود که چیزی را که حس می‌کردم به آن نیاز دارم، انجام دهم."