از نظر طراحان، مهمترین موضوع معماری، نحوه تعامل با زمین است. زمین-زمینه هم در معنای عینی و هم عام آن. در منطقه ای که مهمترین مشخصه “مکان” طبیعی، شخصیت (CHARACTER) متنوع زمین- در برابر آسمان صاف و بدون نوسان- است این نگاه به معماری مستمسکی جدی می یابد. از این رو موضوع پروژه را در نحوه ساماندهی زمین دیدیم، نه به معنای مدرنیستی آن که عبارت است از تقسیم بندی زمین به حوزه هایی عملکردی که در نهایت به “مستر پلان” هایی مبتنی بر برنامه می انجامد، بلکه به عنوان پاسخ به چنین سوالی :

” چگونه تعاملی با زمین و زمینه می تواند تبدیل به مشخصه (CHARACTERISTIC) اصلی معماری شود و سبب ساماندهی فضای ساخته شده و ساخته نشده گردد؟
معماری پروژه در پاسخ به سوال فوق شکل گرفت. ” زمین به مثابه عنصر اصلی معماری” که فراهم آورنده امکان فضا و مشخصه اصلی پروژه است.

زمین به مانند صفحه ای بتنی- خاکی، بلند شده و متخلخل، ضمن حفظ امتداد خود، امکان عبور نور و هوا را فراهم می آورد تا مولفه های اصلی آسایش را در این اقلیم تامین کند. در فضای سیال و متخلخل میان دو ” زمین” ، برنامه پروژه استقرار یافت. شکل احجام در پلان متاثر از شکل زمین و در مقطع با شیب زمین بالایی هماهنگ شد تا پذیرای فضای سبز در ترکیب با فضاهای اداری غیر رسمی باشد. فضاهای بسته به فعالیت رسمی اداری اختصاص یافت.
در زمینی که به مراتب بزرگتر از برنامه فیزیکی مورد نیاز کارفرما است، راه حل های معمول استقرار عمودی بناهای اداری، منجر به شکل گیری محدوده کوچکی از سطح اشغال و بالنتیجه لزوم تهیه “مستر پلان” برای ساماندهی پارکینگ ها و .. می شد. لذا راه حل طراحان گسترش افقی پروژه بود. گسترش افقی امکان تفکیک فضاهای بخش عمومی تر شامل فضاهای ورزشی و آمفی تئاتر و … از بخش اداری را فراهم آورد تا این فضاها در ساعات غیر اداری با تعبیه یک وروردی مجزا برای عموم قابل استفاده می شود.
این گسترش افقی امکان ایجاد ورودی های متعدد را نیز برای بنا فراهم می آورد. اتصال فضای سبز زیرین به پوسته سخت بتنی- خاکی، ورودی های متعددی برای پروژه تعریف کرد که در ترکیب با محورهای آب، تصویری نمادین از درخت زندگی را به ذهن متبادر میکند.