پروژه ی مجموعه ویلایی ایرا در زمینی به وسعت ۱۴۰۰۰ متر مربع در منطقه ی ایرا در استان تهران واقع شده است.
این پروژه با طرح سه مساله شروع شد،
1. در یک بافت طبیعی معماری چگونه میتوان دیالوگ زمینه و زیستگاه انسان را از نو شکل دهد؟
2. مرز فضای زیستی و فضای طبیعی چگونه به واسطه ی معماری میتواند بازتعریف شود؟
3. ایجاد یک محله ی کوچک و واحدهای همسایگی در زبان معاصر چگونه میتواند رقم بخورد؟
در ابتدای ورود به مجموعه همانطور که انتظار میرود فقط و فقط دید و منظر طبیعی است که خود نمایی میکند و خبری از ویلاها نیست.
زمینه روایتگر است و ناظر در تلاش برای بازخوانی آن می باشد.
ویلاها مانند قطعه های سنگی از بالا به پایین سُر خورده اند و نرسیده به زمین ایستاده اند.
اولین مشاهدات ناظر در برخورد با ویلاها در حال شکل گرفتن است.
استوار است و هم زمان در تلاش است تا روی سطح شیبدار زمینه ی خود بلغزد.
مقطع پروژه را از بالای زمین ازاد میکند و در ارتفاع رفتاری متغیر را دنبال میکند.
می‌بیند و در پی آن است که دیده نشود.
سرکش است و هم زمان میخواهد تا در دل کوه فرو رود.
مرز خود را به واسطه‌ی امتداد طبیعت از بالای زمین تا دره محو شده می‌بیند و فضای حرکتی در تعامل با همین مرز در حال شکل‌گیری می‌باشد.
این پروژه در تلاش است تا خود را با یک وضعیت "میانی" در برخورد با "مرز" مواجه کند.
در واقع مرز را نه آنقدر قطعی می‌بیند که هر کدام از ویلاها در نسبت با کل تنها و جدامانده خوانده شود و نه چنان غیر قطعی که همه چیز یکپارچه به نظر رسد.