معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
هـــایــدگـر؛ گــذار از مـــتـافـیـزیــک مــوجــود
اتووود سرویس خبر:   محمد ابراهیم کرمی
1393/02/23
مـنـــــــبـع : ماهنامه خرد نامه همشهری- اسفند 1388- شماره 39
تعداد بازدید : 4443

متافیزیک را به لحاظ موضوعي مي توان یکي از مهم ترین مسائل فلسفه به شمارآورد. فیلسوفان بسیاري در تاریخ فلسفه بر آن بودند تا ماهیت و دامنه متافیزیک را مشخص كنند. گروهي از آنها یک سره متافیزیک را باطل مي انگاشتند و گروهي دیگر آن را كانون و محور اصلي فلسفه تلقي مي كردند. در این میان هایدگر به زعم خود تلاش مي كند تا با طرح پرسشي دوباره از معناي وجود، زبان، تفکر و انسان پرتو جدیدي را بر این مساله بیفکند. هایدگر تاریخ متافیزیک را تاریخ غفلت از وجود دانسته و بر آن است تا با ارائه یک خوانش متفاوت و جدید از تاریخ فلسفه با محور پرسش از وجود، گامي تازه را در این مسیر بردارد. در این نوشته به ایده هاي هایدگر در باب متافیزیک پرداخته خواهد شد.

واژه "متافيزيك" در نوشته هاي يوناني وجود ندارد و هيچ يك از فيلسوفان دوره يوناني اين واژه را در آثار خود به كار نبرده است. اين واژه تنها پس از مرگ ارسطو توسط يكي از شاگردان او يعني آندرانيكوس رودسي كه به طبقه بندي و تبويب آثار ارسطو پرداخت، به آن بخش از مباحثي اطلاق شد كه بعد از كتاب فيزيك ارسطو آورده شده بود؛ هرچند اشاره به اين حقيقت هم داشت كه در اين بخش به مباحثي پرداخته مي شود كه در فيزيك و هيچ يك از علوم ديگر بدان پرداخته نشده است.

البته همين معناي اخير به تدريج مباحث اصلي فيلسوفاني چون افلاطون، ارسطو، اسپينوزا، لايب نيتس و... را در برگرفت و به مجموعه مباحثي اطلاق شد كه موضوع و مسائل اش از سطح مسائل و موضوع هاي مطرح شده در فيزيك و ديگر علوم فراتر بود. اين مباحث كه قلب انديشه هاي چنين فيلسوفاني به شمار مي رود، نظامي از انديشه هاي مربوط به هستندگان را مطرح مي كند كه طبق آن ما تصوري از واقعيت چيزها را به دست مي آوريم و قادر مي شويم تا در باب ماهيت امور داوري كنيم.

از اين رو، معناي دوم و اخير متافيزيك است كه بعد از ارسطو در سير تاريخ فلسفه مورد توجه قرارگرفته و براساس آن همواره تلاش شده است كه به سمت فهم واقعيت دروني و ذاتي موجودات راهي گشوده شود و ماهيت امور واقعي بر ما معلوم و آشكار شود. اين امر مهم البته از عهده هيچ يك از علوم برنمي آيد و نمي توان در عرصه و قلمروي علوم تجربي آن را جست وجو كرد و اساسا قالب هاي تنگ علوم امكان چنين جست وجويي را براي ما فراهم نمي آورند. علم هرگز از وجود اشيا پرسش نمي كند و تنها به روابط ميان آنها مي پردازد و مي كوشد كه با كشف روابط ميان اشيا و بالا بردن قدرت پيش بيني بشر، زمينه هاي هرچه بيشتر تسلط آدمي را بر اشيا فراهم سازد.

پرسش از وجود اشيا و اينكه "چرا هستند به جاي آنكه نباشند" يك پرسش متافيزيكي است و اين در كانون انديشه ورزي فيلسوفان بزرگ جاي دارد. تا اينجا هرچه در باب متافيزيك مطرح شد، ناظر به معناي مثبت آن بود اما از آغازه هاي دوره جديد تاكنون، متافيزيك به معنايي منفي هم به كار رفته است؛ هرچند اين معناي منفي هم دستخوش تحولاتي بوده و از منظرهاي مختلفي به آن نگاه شده است. مثال در انديشه هاي كانت، متافيزيك به دليل آنكه به طرح پرسش هايي مي پردازد كه جدلي الطرفين هستند و به همين خاطر همواره پاسخ ناپذيرند، راه به جايي نمي برد و نمي تواند پابه پاي پيشرفت علوم حركت كند و پيش رود.

اما پوزيتويست هاي منطقي قرن بيستم كه تحت تاثير نظام تجربه گرايي هيومي بودند و صورتي از آن را پي گيري مي كردند كه به تاييد و تثبيت علم و نفي متافيزيك منجر شود، اساسا متافيزيك را نه غلط بلكه بي معنا مي دانستند و امكان هر نوع سخن معناداري را كه از حدود تجارب علمي ما فراتر مي رود، نفي مي كردند.اما هايدگر در معناي منفي متافيزيك به چيز ديگري نظر داشت و هرچند در اين معنا شايد تا حدودي از كانت هم الهام گرفته بود اما در عين حال سخن او در باب متافيزيك هرگز سخني در پيروي از كانت نبود و آشكارا نسبتي با آنچه پوزيتويست ها مطرح مي كردند، نداشت. هايدگر متافيزيك را در معنايي به كار برد كه قلمرو آن بسيار وسيع است و بسياري از دانشمندان و حتي مخالفان متافيزيك را هم دربرمي گيرد.

براي هايدگر متافيزيك با غفلت از هستي قوام مي يابد؛ يعني آنجا كه سخنان ما ديگر ناظر به هستي نيست و تفاوت هستي شناسانه ميان هستي و هستندگان در غرقاب فراموشي مي افتد متافيزيك ظهور ميكند و بر ذهن و زبان ما تسلط مي يابد. بر اين اساس تاريخ متافيزيك در نظر هايدگر، تاريخ در حجاب قرار گرفتن هستي و به محاق فراموشي رفتن آن است؛ تاريخي كه ديگر به هستي نمي پردازد و اموري چون ايده هاي افلاطوني و جوهر ارسطويي و... را جايگزين آن مي كند. اين غفلت از هستي و ناديده گرفتن تفاوت هستي با هستندگان تاكنون هم ادامه يافته و در شكل كامل شده خود با آغاز شدن عالم تجدد و علم مدرن ظهور يافته است. هايدگر نشان مي دهد آنچه ما امروزه به عنوان علم مدرن ميشناسيم، مبنا و بنيادي متافيزيكي دارد؛ به نحوي كه بدون اين بنياد امكان ظهور يافتن آن هرگز فراهم نمي شد.

از اين رو به رغم تلاشي كه مثال پوزيتيويستهاي قرن بيستم داشتند، حتي تاييد تجربه و توجه به آن در مسير نفي و انكار متافيزيك باز خود امري متافيزيكي است؛ يعني انديشه اي است كه خود هيچ توجهي به هستي ندارد و كاملا در حجاب فراموشي از آن قرار گرفته است. كاهش و تقليل بحث از هستي به سطح سخن گفتن از هستندگان همواره در تاريخ متافيزيك غربي، از افلاطون تاكنون وجود داشته است. از اين رو تفاوتي نمي كند كه در اين تاريخ ما با فيلسوفي سروكار داشته باشيم كه به اموري فراتر از تجربه و علم مي پردازد يا با تجربه گراياني مواجه باشيم كه به قلمروي تجربي انسان بها مي دهند و آن را يگانه حيطه معرفت و دانش آدمي قلمداد مي كنند.

جالب آن است كه هايدگر براي اين معناي منفي متافيزيك، توجيه زبان شناختي هم دارد و بر اين باور است كه اساسا لفظ "فيزيك" كه در كلمه "متافيزيك" آمده، در زبان يوناني همان "Phusis" است كه به معناي "هستي" است و از اين رو "متا"كه دلالت بر فراروي و گذر مي كند، نشان ميدهد كه "متافيزيك" سخن و دانشي است كه "فراتر از هستي"مي رود و به نوعي هستي را پشت سر مي گذارد و مورد غفلت قرار مي دهد. "Phusis"از كلمه "Phuein " اخذ شده است كه در اصل به معناي "پديد آمدن" و "رشد يافتن"است و هرچند در اين معنا، پديد آمدن و رشد يافتن طبيعي هم موردنظر است اما به آن محدود و منحصر نمي شود. اما اين واژه به تدريج در اثر گذار از دنياي يوناني به قلمروي انديشه هاي رومي و لاتيني به معناي "Physica" تغيير يافته و بر"طبيعت" و "شناسايي طبيعت"اطلاق شده است. به عبارتي، در زبان لاتيني و براساس آنچه تفكر متافيزيكي اقتضا آن را داشته است، ديگر "Phusis" معناي صريح هستي را نمي دهد بلكه به عنوان "Physica" به راه هاي شناسايي "natura" يا همان طبيعت محدود مي شود و اثري از هستي در آن باقي نمي ماند و رشد يافتن و پديد آمدن هم به پديد آمدن و رشد يافتن طبيعي محدود و منحصر مي شود.

البته در انديشه ارسطو هنوز معناي باستاني" Phusis" مدنظر است و او در كتاب فيزيك خود در پي راه يابي به فهم هستي هستندگان است اما چنين وضعي استوار نمانده و براساس تحولات تاريخي اي كه خصوصا در نظر هايدگر با غفلت از هستي و به محاق رفتن انديشه در باب وجود همراه بوده، دچار تحول و دگرگوني شده است؛ تا آنجا كه در جهان مدرن، فيزيك به قلمرو و حدود علم طبيعت منحصر مي شود و ديگر هر ارتباط محتملي ميان اين واژه با اصل يوناني آن كه هستي بوده از بين مي رود. در عالم تجدد، فيزيك چنان در معناي طبيعت و موجودات طبيعي منحصر شده كه تصور مي رود اساسا ما با شناخت موجودات طبيعت و هستندگاني كه در عرصه طبيعت هستند ديگر هيچ نيازي به آن نداريم كه به بحث از هستي بپردازيم.

اين در حالي است كه هايدگر انديشه به هستي در فراسوي هستندگان را مهم مي داند و آن را اساس قرار مي دهد.بنابراين متافيزيك در نظر هايدگر به آن نگرشي اطلاق مي شود كه با توجه و پرداختن به موجودات، از هستي غفلت مي ورزد و بحث از هستي را كنار مي گذارد. به عبارتي، متافيزيك به هستي همچون هستندگان مي نگرد و به تمايز آن از موجودات راه نمي يابد و درست جايي كه پرسش از هستي مطرح مي شود در پاسخ هستندگان را مطرح مي كند و اگر پرسش شود كه خود اين هستندگان در پرتو كدام نور قرار گرفته و به ظهور آمده اند، ديگر متافيزيك قادر به پاسخگويي نيست. البته تقليل يافتن هستي به هستندگان صور مختلفي دارد؛ به نحوي كه در تاريخ متافيزيك هستندگان به شكل هاي مختلفي ظهور يافته اند و مثال در نگرش ايدئاليست ها به صورت ايده و در تفكر ماده باوران به صورت ماده يا به صورت هاي مختلف زندگي، جوهر، انرژي، سوژه، بازگشت جاويدان همان و... مورد توجه قرار گرفته ان.

از اين رو هستي در تاريخ متافيزيك همواره پوشيده و مغفول مي ماند و اموري از قبيل طبيعت، تاريخ، فرهنگ، امر مقدس و... جاي آن را مي گيرند. اين در حالي است كه يونانيان آنگاه كه در باب هستي پرسش مي كردند، اين امكان را داشتند كه از هستندگان و طبيعت به معناي مجموعه اي از موجودات فراتر بروند و به حقيقت هستي كه در واقع همان ناپوشيدگي و الثياست بينديشند. اما افالطون "Phusis" را همان ايده دانست و در اثر همين يكي انگاشتن و نسبت اين هماني برقرار كردن ميان ايده و هستي، ديگر هستي را نه در وراي هستندگان بلكه در ايده ها دنبال كرد و همين امر امكان فراروي از هستندگان را از بين برد و موجب فراموشي هستي و به كنار رفتن آن شد. اين هماني ايده و هستي باعث شد كه هستي در حدود هستندگان يا در ذهن بازنمايي داشته باشد و مورد توجه قرار گيرد.

البته در نظر هايدگر فرايند فراموشي هستي و به محاق رفتن آن از ارسطو تا نيچه ادامه مي يابد؛ به نحوي كه مي توان نيچه را آخرين متافيزيسين غربي دانست. از اين رو شايسته است كه ديدگاه هايدگر در باب ارسطو و نيچه را در مسير تأمل در معناي متافيزيك نزد او مورد توجه قرار دهيم. ارسطو و متافیزیک مفاهيم اساسي و عناصر اصلي موجود در تقريبا تمامي نظام هاي فلسفي و رويكردهاي متافيزيكي، تجريدي و غيرتجربي اند. مفاهيمي از قبيل جوهر، قوه و فعل، عليت، حدوث و قدم، امكان و وجوب و... همه به قلمرويي فراتر از تجربه تعلق دارند و علم قادر نيست به چنين اموري بپردازد.

افالطون پس از آنكه واقعيت هاي بنيادين عالم را از حوزه امور پديداري جدا كرد و آنها را آيدوس(eidos)يا ايده خواند، كار علوم را تنها پرداختن به همين امور پديداري دانست و پرداختن به آن واقعيت هاي بنيادين را از آن فيلسوف و در شأن او قلمداد كرد. "فلسفه اولي/ Prima Philosophi "در انديشه ارسطو دنباله رو مسيري بود كه افلاطون براي فيلسوف ترسيم كرده بود؛ هرچند ارسطو در مخالفت خود با افلاطون از مفهوم "ايده" عبور كرد و آن را غيرقابل پي گيري دانست اما در عين حال به آن "كلي ترين" اموري پرداخت كه در نظر او دشوارترين چيزي است كه بشر مي تواند بياموزد؛ دشوار از آن جهت كه از حوزه تجارب و ادراك هاي حسي انسان خارج است. ارسطو بيان مي كند كه دانش هايي دقيق ترند كه بيشتر به اصل هاي بنيادين مي پردازند زيرا بر اين اساس اصل هاي كمتري را دربرخواهند داشت و همين امر باعث مي شود كه از علوم ديگري كه از اصول بيشتري برخوردارند، دقيق تر باشند.

ارسطو بر اين باور است كه از اين طريق- يعني از راه پرداختن به اموري كه از حوزه تجربه و حس فراتر مي روند و به مثابه كلي ترين امور به حساب مي آيند- مي توان به فهم هستي موجودات و بنياد آنچه هست نايل شد؛ يعني از حدود آگاهي و علم دانشمنداني كه فقط به ويژگي هاي موجودات مي پردازند و درنهايت سخني در باب روابط و خصوصيات آنها مي گويند، فراتر رفت و از هستي هستنده ها سخن گفت. بنابراين فلسفه اولي از عالم "امور محسوس mondus sensibilis "فراتر مي رود، از تجارب حسي ممكن گذر مي كند و به دنبال اين هدف نهايي و غايت فرجامين است كه به شناخت اموري نائل شود كه فراتر از حس جاي دارند و به عبارتي بنياد تجربه اند و از جمله اموري به شمار مي روند كه مي توان آنها را امور پيشاتجربي دانست.

هايدگر معتقد است كه كانت بر همين اساس متافيزيك را معنا مي كند و آن را علمي مي داند كه مربوط به امور فراتر از تجربه است و به مباحثي مي پردازد كه تجربه ناپذيرند. از منظري ديگر مي توان چنين گفت كه براي ارسطو متافيزيك همان جست وجو و پژوهش در باب ويژگي مشترك تمام موجودات است. اما در اين ميان بايد پرسيد مشخصه مشتركي كه تمامي هستندگان را به هم پيوند مي زند چيست؟ باور ارسطو آن بود كه اين مشخصه مشترك همان هستي است و هايدگر معتقد است كه اين نكته بنيان بينش متافيزيكي ارسطوست. اما اين "هستي" و بنياني كه ارسطو جست وجو مي كند خود ماهيت بالاترين يا نخستين هستندگان را دارد؛ آن بالاترين هستنده اي كه تغيير نمي پذيرد و متحرك نيست و نمي توان در حوزه فيزيك و علوم طبيعي به آن پرداخت.

هايدگر بر اين باور است كه ارسطو با پيش كشيدن اين گوهر بنيادين، هستي شناسي خود را به سمت و سوي نوعي الهيات مي برد و به آن منش و صبغه اي ديني مي بخشد و "انتولوژي Ontology"خود را به "انتوتئولوژي ontotheology " تبديل مي كند. در عين حال هايدگر ارسطو را آخرين فيلسوفي مي دانست كه هنوز چشمي براي ديدن داشت و با آنكه از زمان افلاطون و ارسطو تاريخ فراموش كردن هستي آغاز شده بود اما با وجود اين ارسطو براي هايدگر اهميت ويژه اي داشت؛ به نحوي كه او را يكي از نخستين و بزرگ ترين فيلسوفان تاريخ فلسفه مي دانست.

شايد بتوان گفت كه مهمترين ايراد هايدگر به ارسطو اين است كه او از طرفي به جاي آغازيدن از هستي، به سراغ هستنده ها مي رود و از طرف ديگر هستندگان را در نظامي از مقولات قرار مي دهد و از اين طريق آنچه مهم و بنيادين است؛ يعني انديشيدن به هستي را به محاق فراموشي مي سپارد. البته ارسطو ميان مقولات، براي "جوهر Ousia " اهميت زيادي قائل است اما در نظر هايدگر اهميتي كه ارسطو به جوهر مي دهد وتاكيدي كه او بر جايگاه جوهر در هستي شناسي خود مي كند هرگز به آن ميزاني نيست كه "جوهر" را با همان "هستي" يكي كند و در يك سطح قرار دهد.

ارسطو آنجا كه درباره مقوله ها سخن مي گويد بيان مي كند كه هستنده به گونه هاي بسيار گفته مي شود. اولين نمونه هستنده همان "چيستي" اي است كه بر جوهر يعني "ousia "دلالت مي كند. البته او بيان مي كند كه معاني بسيار گوناگوني را مي توان براي اين "چه چيزي" يا "چيستي" مطرح كرد اما هيچ يك از اين معاني، حقيقت آن "چه چيزي" و اصل نهايي آن را بيان نمي كنند. سقراط بودن غير از حكيم و دانا بودن و غير از زشت يا زيبا بودن است و اين ها همه بر آن استوارند و بدون در نظر گرفتن آن بنيان معنا و تحققي ندارند. با اين توضيح ارسطو معتقد است كه ما اگر جوهر را بشناسيم، از اين طريق مي توانيم هستندگان را بشناسيم او حتي بر اين باور است كه "اگر جوهرهاي نخستين وجود نمي داشتند، آنگاه هيچ چيز ديگر نمي توانست وجود داشته باشد"و بنابراين اگر جوهري وجود نداشته باشدهرگز نمي توان صفتي را براي چيزي تصور كرد و امكان نخواهد داشت كه در باب مشخصات امور انديشيد. معناي اصلي هر چيز به جوهر وابسته است و در درجه و مرتبه بعد است كه ديگر مشخصات و ويژگي ها مطرح مي شوند.

اما در نظر هايدگر تمامي اين برداشت ها "متافيزيكي" است و هرگز ناظر به هستي نيست و راهي به سمت انديشه در باب هستي نمي گشايد. اين برتري و اهميتي كه ارسطو براي جوهر مطرح مي كند، يك امتياز و برتري ماهوي است و امكان آن را نمي دهد كه جوهر را با هستي يكي بينگاريم. نكته و مشكل اساسي آن است كه جوهر در نهايت مهم ترين مقوله است كه در كنار ديگر مقولات قرار مي گيرد. اين مشكل آنجا كه ارسطو در باب جوهر نهايي و كامل سخن مي گويد آشكارتر و جدي تر مي شود چرا كه در آنجا جوهر از طرفي به ايده eidos افلاطوني بازمي گردد و از طرفي به "theos" و نگرش ديني و الهياتي ربط مي يابد. به عبارتي آنجا كه ارسطو جوهر نهايي را "جاودان نامتحرك و جداي از محسوسات مي داند"، سخن او كاملا افلاطوني مي شود و كلام او در باب آنكه مقولات تعين امور محسوس هستند رنگ مي بازد.

جوهر نهايي از طرفي مقوله اي از مقولات ارسطويي است و از طرفي جداي از محسوسات. اگر ارسطو بر مقوله بودن جوهر نهايي تأكيد مي ورزيد و جانب واقعيت و محسوسات را مي گرفت، ديگر سخن گفتن از جوهر جاويدان ممكن نبود و اگر از اين حوزه رئاليستي فاصله مي گرفت تا در قلمرويي ايدئاليستي و مطلق گرا از جوهري كامل و نامتحرك در وراي محسوسات سخن بگويد، ديگر اين كلام او كه مقولات تعينات امور محسوس هستند، در باب جوهر صدق نمي كرد.

بنابراين در نظر هايدگر آنچه ارسطو دنبال مي كند در نهايت به قلمرو شناسايي هستندگان محدود مي ماند و تنها به بيان مشخصه هاي آن منحصر مي شود و از طرح هستي و مسائل مربوط به آن در مي ماند. بنابراين كار ارسطو متافيزيكي است؛ به اين معنا كه هرگز ضرورت فراروي از موجودات به سمت حقيقت وجود را درك نمي كند و راهي به هستي نمي گشايد و به جاي پرداختن به هستي و طرح وجود، به مفاهيمي تجريدي و كلي مي پردازد و از اين طريق آن تفاوت هستي شناسانه را كه هايدگر ميان وجود و موجود مطرح مي كند ناديده مي گيرد. مقوله هاي ارسطويي كاملا متافيزيكي است و در باب معناي هستي پاسخي به دست نمي دهد و از اين رو در قلمرو فكري ارسطو بر اساس پرداختن به اين مقولات، نبايد و نمي توان مدعي شناخت هستي شد. نیچه و متافیزیک نيچه براي هايدگر همواره شايسته ستايش و در عين حال مورد انتقاد بود. او نيچه را بسيار مهم مي دانست و از او به عنوان "آخرين فيلسوف آلماني" و واپسين "متافيزيسين غربي" ياد مي كرد. شايد علت عمده توجه هايدگر به نيچه اين باشد كه او براي هايدگر به عنوان نتيجه نهايي متافيزيك غربي و حاصل مرحله پاياني آن به حساب مي آمد.

از طرفي انديشه هاي او ريشه در تفكرات يوناني داشت؛ به نحوي كه ما مي توانيم اين تعلق خاطر او را به يونان در جاي جاي آثار او ببينيم. نكته ديگر آنكه نيچه يك متفكر مدرن به شمار مي رفت. انديشه هاي ويرانگر نيچه براي هايدگر راهي گشوده بود تا براساس آن هايدگر بتواند در باب نيهيليسم تكنولوژيك غربي به انديشه بپردازد و به حقيقت عالم متجدد توجه كند. هايدگر به اين امر مهم واقف شده بود كه نيچه متافيزيك غربي را در مرحله تحقق نهايي خود در بن بست و تنگناي تكنولوژي يافته بود؛ هرچند كه در نظر هايدگر، نيچه خود راه برون شد از متافيزيك را نيافته بود. چيزي كه براي هايدگر مهم بود اين حقيقت بود كه نيچه نقص و نارسايي برداشت متافيزيكي از حقيقت را نشان داده است؛ هرچند كه خود او به عنوان "آخرين متافيزيسين" در اين تفسير ناكامل از حقيقت مانده و به وراي آن راهي نيافته است. هايدگر انديشه هاي نيچه را با موشكافي و همراه با دقت و ريز بيني فراوان مورد توجه قرار داده و به نحو مفصلي در باب او سخن گفته و در همين راستا به نيهيليسم، علم مدرن، تكنولوژي، دوران تصوير جهان و بحران هاي عالم تجدد پرداخته است. او "اراده معطوف به قدرت" نيچه را كه مي توان مهم ترين درونمايه انديشه نيچه تلقي كرد، به عنوان امري متافيزيكي مي شناسد. متافيزيك از دوران افلاطون و ارسطو به بعد به منظور تسلط بر "وضعيت بشري" و به كنار زدن گسيختگي ها و پراكندگي ها از طريق حاكم ساختن مقوله هايي منسجم از هيچ تلاشي فرو گذار نكرده است.

نيچه همه اين نمونه تلاشها را با طرح آموزه معروف" اراده معطوف به قدرت" يا "خواست قدرت" نشان مي دهد و بر اين باور است كه از دوران سقراط و افلاطون، تمامي فلاسفه و انديشمندان بزرگ اين خواست را به صورت و در پوشش اراده معطوف به حقيقت و معرفت دنبال كرده اند. به عبارتي، نيچه اراده معطوف به قدرت را همان اراده معطوف به زندگي مي داند اما چنين ميگويد كه فلاسفه در تاريخ متافيزيك غربي، حقيقت و معرفت را به عنوان والاترين اهداف زندگي قلمداد كرده اند و از اين رو در جهت نايل شدن به آن تلاش كرده و كوشيده اند.

در آنچه ذكر شد هم مي توان وجه انتقادي نيچه به تاريخ متافيزيك غربي را مشاهده كرد و هم وجه متافيزيكي خود انديشه هاي نيچه را. همان طور كه ذكر شد، هايدگر معتقد است كه نيچه با وجود آنكه بزرگ ترين منتقد متافيزيك به شمار مي رود، به دليل طرح آموزه هايي از قبيل اراده معطوف به قدرت يا بازگشت جاودان همان، به منش خود ماهيتي متافيزيكي بخشيده چرا كه در نهايت، اين نمونه از انديشه هاي نيچه را ميتوان به عنوان پاسخ به مسائل دير پاي سنتي متافيزيك غربي به شمار آورد؛ يعني مي توان آن را پاسخي دانست به پرسش در باب ماهيت و وجود آنچه هست."اراده معطوف به قدرت" در نظر هايدگر خود نشان دهنده آن است كه نيچه نيز همانند تمامي متافيزيسين هاي تاريخ متافيزيك به گوهر و حقيقت هستي نينديشيده و در اثر پيروي از قاعده هاي مسلط متافيزيكي، همچنان به هستي هستندگان اكتفا كرده و آن را چونان خواست قدرت مطرح كرده است. از اين رو هستي شناسي نيچه هم متافيزيكي است و به هستي توجهي ندارد و تفاوت هستي شناسانه را ناديده گرفته است.

اين هستي شناسي با وجود انتقادهاي جدي و تأثيرگذاري كه به سوژه، افلاطون گرايي، اومانسيم و خردباوري دوره جديد دارد، باز در قلمرو سنت متافيزيكي غرب باقي مي ماند. البته سعي و تلاش جدي نيچه براي طرح مسأله هستي و همچنين مخالفت او با افلاطون گرايي، در نظر هايدگر نشانه هاي قابل توجه ضديت و مخالفت نيچه با متافيزيك غربي بود اما هيچ يك از اين موارد باعث نشد كه نيچه از قلمرو متافيزيك غربي پا را فراتر بگذارد و بر آن چيره شود. به همين دليل چيزي كه براي هايدگر اهميت داشت همان جهت گيري كلي نيچه بود، هرچند كه بعضي مفاهيم و مباحث نيچه هم باعث مي شد كه ما به مسأله آغازين و بنيادين و اصيل فلسفه راه يابيم و نزديك شويم. اما در عرصه انديشه ورزي هاي نيچه گام برداشتن و از طريق او به مسأله اصيل و بنيادين فلسفه نزديك شدن همواره اين خطر و لغزش را با خود دارد كه پرداختن به تماميت هستي در حد كشف مشخصه هاي هستنده كاهش يابد.

نيچه با طرح اراده معطوف به قدرت و با تأكيد بر اصطلاح خواست قدرت، در واقع به جاي پرداختن به هستي و مسأله بنيادين فلسفه، به مشخصه بنيادين هستندگان مي پردازد و بيان مي كند كه هر هستنده اي كه هست، حال به هرگونه كه باشد، خواست قدرت است. اما براي هايدگر اين انحراف از مسأله بنيادين فلسفه است و هرگز نمي توان آن را پاسخي براي آن محسوب كرد. هايدگر بيان مي كند آنچه بايد مورد توجه قرار گيرد و آن مسأله بنيادين و تعيين كنندهاي كه در فلسفه بايد به آن پرداخته شود اين است كه "خود هستي كدام است؟" نه اينكه "منش بنيادين هستندگان و شكل بنياديني كه هستندگان در آن ظهور مي كنند كدام است؟"در نظر او نيچه و تمام متافيزيسين هاي غربي به پرسش دوم پرداخته اند و در اثر چيرگي و تسلط متافيزيك نه تنها به پرسش اول نپرداخته و پاسخي نداده اند بلكه اساسا آن را فراموش كرده و از ياد برده اند.هرچند كه هايدگر، نيچه را به عنوان "آخرين متافيزيسين" مي شناسد اما اين به آن معنا نيست كه نيچه هم درست مانند ديگر متافيزيسين ها به مفاهيم سنتي هستي و حقيقت انديشيده و دقيقا از همان راه هايي كه آنان به سمت حقيقت و هستي رفته بودند، به حقيقت و هستي تقرب جسته است.

نيچه اساسا در اين جهت ميكوشيد كه حقيقت و هستي را بازارزش گذاري كند و از ديگر متافيزيسين هاي تاريخ متافيزيك غربي فاصله بگيرد. او در همين راستا تعريف حقيقت به عنوان رابطه ميان گزاره و امر واقع را نارسا و نادرست تلقي مي كرد؛ هرچند كه خود هم به درك حقيقت به عنوان ناپوشيدگي و نامستوري راه نمي برد. ايراد نيچه به مفهوم حقيقت، در نظر هايدگر پيامد غايي رويكرد متافيزيكي به حقيقت در مقام مطابقت با واقع است. اما در اينجا هم به دليل گرايش ناخودآگاه نيچه به حوزه متافيزيك و رهيافت هاي متافيزيكي، او در تنگناي نظريه مطابقت در باب حقيقت فرو مي ماند. به همين دليل در نظر هايدگر، آموزه اراده معطوف به قدرت و بازگشت جاودان همان به عنوان جلوه اي از حقيقت به شمار مي رود. از طرفي نيچه در "انساني كردن حقيقت humanization of truth "يا انسان گونه انگاري anthropomorphism" آن نقش مهمي را ايفا مي كند.

او از طرفي با برتري دادن به "شدن" نسبت به "هستي" امكان درك هستي را از ميان مي برد و راه انديشه در باب وجود را مسدود مي كند و از طرفي با عنوان كردن خواست قدرت به انديشيدن در باب هستندگان محدود مي ماند و البته در اين مسير به سوي يك هستنده خاص- يعني "انسان"- سوق داده مي شود. هايدگر معتقد است كه اساسا انديشه نيچه خود نمونه عالي انسان گونه انگاري است. در نظر او متافيزيك غربي در حوزه انديشه هاي نيچه به كمال تحقق خود رسيده و به مرحله نهايي و تماميت خود نايل شده است. هنگامي كه نيچه، انسان را در مركز جهان قرار مي دهد؛ به نحوي كه همه چيز بايد در جهت داوري او قرار گيرد، در واقع مبناي متافيزيكي انسان مداري را پيروي كرده و به اوج خود رسانده است.

البته نيچه پيامدهاي اين مبناي متافيزيكي را هم نشان داده و بيان كرده كه چگونه با انسان مداري، همه چيز به ارزش تبديل شده و در خدمت مصالح سوژه به كار گرفته مي شوند. به عبارتي نيچه با تأكيد بر نظريه اراده معطوف به قدرت نه تنها حقيقت را پندار مي انگارد و تنها چيزي را به عنوان حقيقت اعتبار مي كند كه ماهيت آن با اراده معطوف به قدرت سازگار باشد بلكه وجود را هم به مرتبه ارزش تنزل مي دهد و با اين تنزيل سنت متافيزيكي غرب را ماهيتي نهيليستي مي بخشد.

اين نيهيليسم حاصل در پرده حجاب و غفلت قرار گرفتن وجود است؛ چيزي كه در تاريخ متافيزيك رخ داده و شدت يافته است. آنگاه كه انسان خود را بنياد همه هستي قرار مي دهد و همه چيز را مبتني بر داوري خود كرده، وجود را هم به ارزش تنزل مي دهد، در اين صورت خود بي بنياد و بي اساس مي شود و به ورطه نيهيليسم فرو مي غلتد. وقتي انسان به مثابه مالك و محور هستي تلقي مي شود و همه عالم و اشيا عالم به او موكول مي شوند، به نحو گريزناپذيري همه چيز بي مالك و فاقد هر نوع محور و غايت شده، در نتيجه همه چيز بي اعتبار مي شود. اين ها همه حاصل تسلط سنت متافيزيكي اي است كه همه چيز را به سمت كشف مشخصه هاي هستنده به جاي خود هستي سوق مي دهد.



حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

تراشه های کانسپچوال ـ کلبه هایدگر؛ مجادله ایی اساطیری میان فیلسوف و هستی
هنر گفت وگو ـ یدالله موقن با روزنامه فرهیختگان
تراشه های کانسپچوال ـ نظریه روانکاوی و بعد منفی هستی سوژه
هنر گفت وگو ـ روزنامه فرهیختگان با سیاوش جمادی
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی ـ آزاده شاهچراغی
درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group