معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
سلول نرم: سکونت حداقل ـ پیر ویتوریو اورلی و مارتینو تاتارا
اتووود سرویس خبر:   سروش خانی
1400/04/08
مـنـــــــبـع : www.architectural-review.com/essays/soft-cell-the-minimum-dwelling
تعداد بازدید : 1055

کو اپ اینتریورِ Co-op Interieur\ co-operative Interieur _ هانس مایر، با نوید زیستی عاری از بار فضای خانگی، موقعیت منحصر به فردی را در تاریخچه اتاق بخود اختصاص داده است.

کو اپ اینتریورِ هانس مایر؛ عکسی از یک اتاق است که توسط خود مایر بر روی صحنه رفته است، با استفاده از مبلمان و اشیایی که پیدا کرده: چند تکه تاشو -یک تخت، یک میز با یک گرامافون بالای آن، دو صندلی، یک عدد آویز دیواری و و یک قفسه که شیشه هایی حاوی محتوایی ناشناخته را در خود جای داده است. مایر برای شرح مقاله خود «Die Neue Welt» (جهان نوین) که در مجله داس وِرک  _Das Werk_  به سال 1926 منتشر شد، از نسخه کراپ شده این عکس استفاده کرد. یک سال پیش از آن؛ آدولف بهنه، منتقد آلمانی، در مقاله ای که برای ماهنامه برلین اوهو _ Uhu_ نوشت، از این عکس برای تفسیر متن خود استفاده نمود. بهنه در آن عنوان کرد که اتاق؛ "اکستریم" _واجد دیدگاهی افراطی و ویژه_است و مطابق ذائقه همگانی نیست.

با این وجود؛ برای مایر، طراحی کو اپ اینتریور سلیقه ای نبوده بلکه صرفاً اقتصادی بوده است. لازم به ذکر است که مایر، کو آپ اینتریور را در یک دوره حیاتی از زندگی خود  ارائه داد که بتدریج از مشارکت در جنبش تعاونی سوئیس _که شهرک فریدورف در بازل (21-1919) را برای آنها طراحی کرده بود، به سمت موضع گیری مارکسیستی آشکارتری حرکت کرده بود. در واقع؛ کو اپ اینتریور به مثابه اتاق، به مجموعه ای از پروژه ها، آثار هنری، نمایشگاه ها و اجرا های تئاتری اشاره دارد که مایر از سال 1923 تا 1926 به مثابه شعارهای آموزشی برای جنبش تعاونی در نظر گرفته بود. به نظر می رسد تئاتری بودن ظاهری کو اپ اینتریور امتداد آن صحنه پردازی است که مایر برای تئاتر "تعاونی" -کو اُپ- خود در اولین نمایشگاه تعاونی بین المللی در گنت که به سال 1926 روی صحنه برد؛ طراحی کرده بود. مایر با تئاتر کو آپ خود، مجموعه ای از صحنه های کوتاه را در رابطه با زیست خانگی و مزایای تعاونی در برابر فردگرایی طبقه متوسط به صحنه برد. همانند تئاتر برتولت برشت، مایر نمی خواست تماشاگران مقهور ایده تعاون گرایی شوند، بلکه این شیوهء زیست را ارزیابی و در قبال آن موضع گیری نمایند. در حقیقت؛ مقاله "جهان نوین" را، که تصویر کلیدی آن کو آپ اینتریور بود، شاید بتوان به مثابه انکار هنر و معماری توسط مایر به مثابه ایده آل سازی جهان تلقی نمود.

در این مقاله؛ كه به مثابه مانیفستی تسریع گرایانه است، مایر تجربه جهان مدرن را توصیف می نمایدكه ناشی از توسعه بی وقفه فن آوری، کثرت روابط اجتماعی و یكنواختی فزاینده عادات انسانی است. همانطور که مایر می نویسد: "استاندارد سازیِ خوراک ذهنی توسط جمعیتی که به دیدن هارولد لوید، داگلاس فربنکس و جکی کوگان می روند نشان داده شده است (…) اتحادیه های صنفی، تعاونی ها، شرکت ها با مسئولیت محدود، موسسات، كارتل، تراست و جامعه ملل اَشکالي اند که خوشه های اجتماعي همکاری امروزي در قالب آن ظهور می یابند. رادیو و مطبوعاتِ چرخشی، رسانه ارتباطی آنها هستند. همکاری بر جهان حاکم است و  اجتماع بر فرد حکومت می کند.

از نظر مایر؛ منشأ این تجربیات، سلطه شیوه های تولید بود که در آن، همکاری - تبادل اجتماعی - نه فقط در مورد اشیا و ابزارها، بلکه در مورد خود مقوله زیستن نیز نیازمند استاندارد سازی است. جنبه اساسی این ذهنیت در حال ظهور، از ریشه کندن و کوچ گریِ –نومادیسم- روزافزون زیست و معیشت کلان شهری -متروپولیتن- برای مایر بود، جاییکه؛ کارگران از مکانی به مکان دیگر، از شهری به شهری دیگر، از جامعه ای به جامعه ای دیگر در حال گذار بودند. جالب است بدانید که خود مایر نیز چنین می زیست، زیرا طی سالها،  مدام در کشورهای مختلف اروپایی مانند بلژیک، فرانسه و آلمان در سفر بود و اغلب در اتاقهای هتل زندگی می کرد.

کو اپ اینتریور مظهر نوعی شیوهء زیست "از ریشه کندن" است و به بدین ترتیب آنچه باقی می ماند یک تصویر مرموز و مبهمِ به یاد ماندنی ست. مشخص نیست که میزانسن مایر نوید زیستی بهتر را می دهد، یا توصیف بیرحمانه هستی ناپایدار و اتمی شده فزاینده. مایر در مقاله خود استدلال کرد حتی اگر هنوز جهان تحت سلطه سرمایه باشد، استاندارد سازی و یکنواختی اشکال زندگی شواهدی بر این مدعاست که "همکاری بر جهان حاکم است". علاوه بر این ادعاهای صریح، می توان کو اپ اینتریورِ مایر را به مثابه انتقادی از فضای خانگی  نیز درک نمود. مایر به جای آنکه مانیفست خود را با طراحی یک شهر جدید نشان دهد، به صمیمی ترین و در عین حال رایج ترین فضای کلان شهر مدرن می پردازد: اتاق خصوصی.

بر خلاف معماران دیگر مانند لو کوربوزیه، والتر گروپیوس و لودویگ هیلبرزیمر، که همیشه فضای خانگی خود را به مثابه بخشی از گونه های مسکن- housing - ارائه می دادند، مایر پیشنهاد کو اپ اینتریور را به مثابه یک فضای جهانی –یونیورسال- برای یک کارگر نوعی –ژنریک- ارائه داد. علاوه بر این، نام این اتاق نشان می دهد که بخشی از یک تعاونی است که در آن، احتمالاً سایر وظایف خانگی مانند نظافت، مراقبت از کودکان و آشپزی دیگر به خانواده اختصاص داده نمی شود، بلکه؛ در عوض تخصصی شده و توسط سازمان های اجتماعی انجام می شوند.

بنابراین کو اپ اینتریور  نه تنها نمایانگر هستی ناپایدار کارگر انبوه معاصر؛ بلکه نوید زندگی آزاد از بار فضای خانگی است. برای درک اهمیت پروژه مایر، قرار دادن این اتاق در چارچوب وسیع تری از تاریخچه اتاق خصوصی به مثابه هسته اصلی تاریخچه خود فضای خانگی ضروری است.

اتاق ها هرگز فضایی مستقل نبوده اند، اما نتیجه تقسیم فضای داخلی خانه ها هستند. جنبه مهم اشکال مسکونی ماقبل تاریخ، گذار از پلان های دایره ای به مستطیل شکل است. در حال حرکت از اشکال زیست کم تحرک به حالت بی تحرک، خانه ها نه تنها به فضایی برای سکونت بلکه به مکانی برای انباشت و مدیریت خانگی بدل شدند. در نتیجه، خانه به فضاهای متفاوتی تقسیم می شود، بعضی از آنها عمومی تر  هستند. می توان ادعا کرد که معماری یک خانه به مثابه یک مجموعه چند اتاقه منجر به خلق روابط نامتقارن در میان اهالی خانه می گردد. اینها حاکی از موقعیت غالب صاحب خانه است. به عنوان مثال؛ معماری دموس رومی، با توالی منظم و پشت سر هم اتاق های آن از آتریوم تا تبلینوم تا تریکلینیوم، به منظور بزرگداشت نقش پدرسالارانه صاحب خانه به مثابه خدای خانه بود.

با افزایش سرمایه و کار مزدی، فضای "خصوصی" خانه نه تنها به نماد مالکیت خانه، بلکه به "محل مخفی" بازتولید اجتماعی بدل شد. فقط کسانی که خارج از خانه کار می کردند (عمدتاً مرد) حقوق دریافت می کردند و بنابراین "کارگر" محسوب می شدند. کسانی که در خانه کار می کردند (عمدتاً زن) کارگر محسوب نمی شدند، کار آنها در خانه به مثابه "کار از روی عشق و علاقه (نه برای پول)" در نظر گرفته شده و بنابراین اجرتی دریافت نمی شد.

تمایز فاحش ایجاد شده بین فضای عمومی و خصوصی در شهر سرمایه داری مدرن به این دلیل بود که وظیفه این بازتولید به مثابه یک امر خصوصی خانوادگی معرفی شد. با این حال، این موضع از دوره رنسانس مورد توجه بود، معماری خانه و سازمان فضایی آن به دغدغه مبرم معماران بدل شد. نویسندگان و نظریه پردازانی مانند لئون باتیستا آلبرتی و سباستینو سرلیو توجه بی سابقه ای به خانه، به مثابه مکانی داشتند که معماری آن توسط سازمان اجتماعی خانواده تعریف می شود.

این برداشت از خانواده در سازماندهی خانه به مثابه مجموعه ای از اتاق ها منعکس شد، از اتاقهای دسترس پذیر تر برای اعضای خانواده و میهمانان، تا اتاق های دنج تر، ویژه ی "حریم خصوصی" صاحب خانه.  خانه شخص ثروتمند از طریق یک رشته اتاق سازمان یافته، بدل به یک درجه اعتبار اجتماعی می گردد و از آن طریق، وضعیت مهمانان مورد ارزیابی قرار می گیرد: هرچه مهمان مهمتر باشد، صاحب خانه بیشتر در اتاق های خصوصی تر خود او را به حضور می پذیرد.

با ظهور مسکن به مثابه یک پدیده انبوه، اتاق خصوصی دیگر نمادی از اعتبار نیست بلکه ابزاری برای کنترل است. مسکن اجتماعی ناشی از تمایل سرمایه داران و دولت برای کنترل بازتولید اجتماعی طبقه کارگر است. از قرن نوزدهم، قرار بود خانه ایده آل برای طبقات فرودست به وضوح هر یک از اعضای خانواده هسته ای را از یکدیگر جدا سازد. این وضعیت در نقشه طبقات خانه های طبقه کارگری که توسط معمار و اصلاح طلب هنری رابرتز پیشنهاد شد؛ مشهود بوده است. در "الگوی مهم و تاثیر گذار خانه ای برای خانواده چهار نفره" (1850) ، رابرتز زیركانه خانه را به اتاقهای تخصصی مانند اتاق نشیمن، اتاق کنار آشپزخانه (ویژه ی شستن و نگهداری دیگ و ظرف و تهیه ی مقدمات آشپزی)، اتاق خواب اصلی و اتاق خواب کودکان اختصاص می دهد. اتاقهای خصوصی بیشتری مانند اتاقهای خواب فقط از طریق یک درب قابل دسترسی بوده اند، بنابراین می توان آنها را از بقیه خانه به راحتی جدا کرد، درست مانند خانه خانوادگی که از یک ورودی قابل دسترسی بود و کاملاً از سایر خانه های خانوادگی جدا می شد. به این ترتیب؛ برای جلوگیری از روابط خارج از خانواده در میان صاحبان خانه و تحریک غرور خرده بورژوازی در میان آنها، به طبقات پایین، حریم خصوصی اعطا شد.

یک نیروی مخرب در تاریخچه زیست خانگی، افزایش "سکونت حداقل / Minimum Dwelling" ­_نوعی اقامتگاه که فراتر از خانوار _ بود. به دنبال نمودار معروف این نوع شناسی کارل تیگه، ما می توانیم سکونت حداقل را به مثابه شکلی از فضای داخلی سازمان یافته پیرامون دو قطب فهم کنیم: سلول فردی و امکانات جمعی. حتی اگر - همانطور که تیگه استدلال کرد - گسترش سکونت حداقل با ظهور طبقات کارگری همزمان باشد، می توان ادعا نمود که شجره نامه گسترده تر این نوع شناسی ما را به ظهور جوامع ابتدایی رهبانی باز می گرداند.

راهبان متقدم هرمسی با اصرار بر جستجوی خلوت، خانهء _Home_ خود را در سلول _Cell_ یافتند. ریشه شناسی کلمه "سلول" از کلمه لاتین cella گرفته شده است که به معنی اتاق کوچک یا انبار است. رهبانیت را می توان در ابتدای تاریخ خود به مثابه تلاشی برای خلق تعادل در خلوت و زیست اشتراکی به گونه ای درک کرد که این دو شرط با یکدیگر در تعارض نباشند.

رولان بارت در کتاب خود «چگونه با همدیگر زندگی کنیم»، از جامعه رهبانی به مثابه الگویی برای یک زیست اشتراکی مطلوب استفاده کرد. راهبان متقدم که تصمیم به زیست اشتراکی گرفتند در کلبه های تک نفره حول یک فضای مرکزی –غالباً کلیسا، ساکن شدند. همانطور که بارت اظهار داشت، این شرایط به راهبان اجازه می داد تا با همدیگر زندگی كنند اما از یکدیگر جدا باشند و هر كسی بتواند، به گفته خود، "ایدیوریتمیک" خود را حفظ كنند. در این شرایط آنها توأمان در خوشه های ایدیوریتمیک از یکدیگر جدا شده و با همدیگر در تماس هستند. در درون خوشه ها، زیست اشتراکی امکان خلوت گزینی را بطور کامل انکار نمی کند.

بارت مجذوب این شیوهء زیستن بود و اشاره کرد که دقیقاً این شکل از رهبانیت بستری ست برای آنچه بعدها به گونه شناسی بنیادی جهان مدرن بدل خواهد شد: سکونت در سلول ها یا اتاق های تک نفره. یکی از مظاهر اولیه سکونت در اتاق های تک نفره فراتر از زیست رهبانی، زندان اصلاح شده قرن نوزدهمی بود. همانطور که رابین ایوانز در مطالعه مهم خود پیرامون حبس در کتاب «ساختن فضیلت» خاطرنشان کرد، در پایان قرن هجدهم میلادی تمایل نخبگان به بهبود شرایط حبس با تأمین سلولهایی برای هر زندانی وجود داشت. بهترین تصویر از این شکل و از اشغال اتاق های تک نفره، مدل جرمی بنتام برای "سراسربین" (1843) است. در کنار به حداکثر رسانی کنترل زندانیان و کاهش تعداد زندانبانان، سراسربینِ بنتام قصد داشت "فضیلت" زندانیان را از طریق منزوی سازی افراد، در مقابل وظایف و مسئولیت هایشان، که به راحتی توسط مدیر زندان قابل کنترل است؛ بهبود بخشد. چنین منطق اتاق سلولی همچنین در اشکال اولیه سکونت حداقل برای طبقات کارگری مانند خانه های اسکان باغ هاتون (1851) که توسط هنری رابرتز طراحی شده بود، کار می کرد. در اینجا کارگر -چه مرد و چه زن - توسط سلول خودش به فردی جدا از سایرین بدل می شد، همانطور که سیستم مزدی؛ کارگر را به مثابه یک فردِ نوعی، "عاری" از هرگونه پیوند اجتماعی مانند خانواده، خویشاوندی یا صنفی فرض می کند. علاوه بر این، منطق یک راهرو که به اتاقک ها سرویس می دهد نه تنها به کارایی توزیع، بلکه؛ به کنترل ساکنان اتاق توسط مدیر کمک می رساند.

با ظهور زیست کلانشهری (متروپولیتنی) در قرن نوزدهم، اتاق های تک نفره به صورت خانه های شبانه روزی، بیش از پیش به روشی گسترده برای زیستن بدل شدند. این شکل از زیستن، علی رغم هدف تجاری خود، ساکنان زن و مرد را از قید بار زیست خانگی رها ساخت، در حالیکه؛ کار خانگی را تخصصی می کرد، زیرا صاحبخانه  همه خدمات خانگی را نیز ارائه می داد (غالباً زن). هتل های مسکونی که اغلب به رستوران، لابی و سایر امکانات مجهز بودند، مانند هتل هایی که در نیویورک و سانفرانسیسکو ساخته شده بودند، نوعی زیست جمعی را فراهم می کردند که به طور حتم خانه _House_ را به مثابه منبع طبیعی روابط خانوادگی زیر سوال می برد. به همین دلیل بود که زیستن در هتل اغلب به مثابه کاری غیراخلاقی مورد انتقاد قرار گرفت و عملاً در دهه 1970 فروکش کرد، درست در زمانی که صاحبخانه ها توسط سیاست های مسکن نئولیبرال بشدت مورد حمایت قرار گرفتند. به دلیل نقش مخرب آن در برابر زیست سنتی خانوادگی؛ پانسیون ها و هتل های مسکونی نمونه ای اساسی از تلاش معماران شوروی در اصلاح بنیادی معماری مسکن به سمت برابری و زیست اشتراکی بودند.

در بحران امروز مسکن، ناشی از کالایی شدن مسکن و زمین، سکونت حداقلی در شهرهایی مانند نیویورک، لندن و سانفرانسیسکو در حال بازگشت است. با این حال این شکل جدید از سکونت حداقل، که اغلب "میکرو فلت" _ microflat _ نامیده می شود؛ هم به لحاظ مقرون به صرفه گی و هم از نظر ویژگی جمعی در پیشینه تاریخی آنها تقلیل افراطی فلت مرسوم بورژوازی است.

کارل تیگه، شاعر و منتقد فوق الذکر، که به بهترین وجه پتانسیل سکونت حداقل را به مثابه نوعی زیست در برابر اشکال سنتی خانه گرایی _Domesticity_ درک کرده بود، در سال 1932 کتابی را در حمایت از روشی برای زیستن منتشر کرد که در آن تقلیل فضای زیست فردی از طریق تجمیع خدمات خانگی و کارگری، مانند رزرواسیون، خانه داری، استحمام، غذا خوری تکمیل می گردد. از نظر تیگه، ساماندهی زیستن به شکل سکونت حداقل این توانایی را دارد که توامان بر ایدئولوژی زیست بورژوازی و تقاضای مدرن فزاینده برای "حداقل معیشت" غلبه نماید.

شاید؛ والتر بنیامین متفکری بود که بیش از هر کس به فضای خانگی بورژوازی به مثابه شکل پارادایمی جامعه سرمایه داری توجه داشت. در حالیکه؛ مارکس تکامل مالکیت خصوصی را به مثابه یک فرایند تاریخی سیاسی و اقتصادی نوشته شده در «در نامه های خون و آتش» شرح داد، بنیامین مشاهده کرد که مالکیت خصوصی با ظرافت بیشتری، اما نه کم ضرر تر، در ایدئولوژی دکوراسیون بورژوایی تکامل می یابد. بنیامین؛ فضای خانگی قرن نوزدهم را نوعی هدف برای سکونت می دانست، هنگامیکه سکونت بواسطه زیست در کلانشهرهای صنعتی تهی و انتزاعی شده بود. همانطور که وی در مقاله معروف خود، «پاریس عهد امپراتوری دوم در زمان بودلر» خاطرنشان کرد، از زمان شهروند-پادشاه، لوئیس-فیلیپ، بورژوازی با افراط در طراحی داخلی آپارتمان شخصی، به شدت در پی جبران خسارت در برابر ماهیت بی نتیجه زیست خصوصی در شهر بزرگ بود. به این ترتیب؛ فضای خانگی برای ساکن به فضایی جهت خلق توهم واجد هویت بودن در برابر گمنامی در شهر بدل گشت.

دقیقاً بر خلاف این شکل از زیستن؛ بنیامین روشی برای آن تصور می کند که "بی نام و نشان" خواهد بود و بنابراین می تواند ساکنان شهر را نه تنها از نظر اقتصادی و سیاسی، بلکه بالاتر از همه از لحاظ انسان شناختی، از دام خانه گرایی برهاند. وی در یکی از ظریف ترین و رادیکال ترین تصاویر فکری خود که در سال 1931 (سالی که زندگی اش به طور فزاینده ای دستخوش خطر شد) نگاشته شده است، احتمال "یک شخصیت ویرانگر" را مورد استناد قرار داد: "شخصیت ویرانگر فقط یک شعار دارد: جا باز کردن _ جایی برای خود بیابد. و فقط یک فعالیت: پاکسازی و از نظر محو شدن و رفتن. نیاز او به هوای تازه و فضای آزاد بیش از هرگونه نفرتی است."