تاریخدان معماری، بئاتریس کُلُمینا می خواهد دریابد که تخت های ما چگونه در چیستی و چرایی طراحی شهرهای ما در آینده تاثیر گذار هستند. کُلُمینا، پروفسور دانشگاه پرینستون، در این زمینه دو رویداد را ارائه کرده است. رویداد اول درون مایه تخت bed-ins نام دارد که به بررسی تقش تخت خواب در معماری عصر دیجیتال می پردازد.

کُلُمینا به تحریریه دیزین این گونه توضیح می دهد که ترکیب تکنولوژی گوشی های هوشمند، ماهیت انعطاف پذیر و البته افسار گسیخته این وسیله، در کنار اقتصاد و زندگی اشتراکی انسان امروز، بیش از پیش بر معماری افقی horizontal architectureتخت خواب های ما تاکید می کند.

بئاتریس بر این باور است که «با وجود گوشی های همراهمان، زندگی مان هم تغییر کرده است». در ادامه این چنین توضیح می دهد که«شهرهایی که ما هم اکنون در آن زندگی می کنیم نتیجه مستقیم دگرگونی های بزرگی است که با فرا رسیدن صنعتی سازی به وقوع پیوسته است و موضوعاتی همچون جدایی محل کار و زندگی در حیات هر روزه مان و البته این ایده که شما هر روز خانه تان را برای رسیدن به محل کارتان ترک می کنید، به میان آمده است".

بسیاری از جوانان کارشان را از تخت هایشان آغار کرده اند

این پروژه از زمانی آغاز شد که کُلُمینا مقاله ای را در مجله وال استریت خواند و بسیار او را شکه کرد. مقاله این گونه استدلال می کند که 80 درصد حرفه مندان جوان کارشان را از درون تخت هایشان آغاز کرده اند. بئاتریس متن های بسیاری در زمینه تحلیل و بررسی این موضوع به رشته تحریر درآورده است و این که معماری هم اکنون چگونه می تواند صورت بندی شود تا بتواند شرکت هایی که دیگر از 9 صبح تا 5 عصر در محیط های کاری معمول شکل نمی گیرند را در خود جای دهد. در «عصرتخت خواب» هایی که 24/7 ساعته در حال سرویس دهی به کاربران خود هستند، معماری چگونه می توان نقش آفرینی کند. بئاتریس می گوید«از این پس شهرهای ما باید تغییر کنند. ما باید به این موضوع فکر کنیم که امروزه یک تخت خواب چه چیزی می تواند باشد و چه شهرهایی خواهند توانست با راه های جدید کار و زندگی ما تطبیق پیدا کنند».

امروزه خوابیدن، یک کار سخت محسوب می گردد

طبق گفته بئاتریس، ایده های پیرامون کار کردن و خوابیدن همواره در حال تغییر و تحول بوده است. در قرون وسطی، مردم عادت داشتند که برروی نیمکت بخوابند و در نیمه شب بیدار شوند تا بتوانند در کار و رابطه جنسی شان خلاق تر باشند. این جریان صنعتی سازی بود که مردم را به سمت زمانبندی خوابیدن هشت ساعته در شبانه روز و البته جدایی سخت و جدی میان سه فعالیت بنیادین تفریح، کار و خواب هدایت کرد. امروزه کارکنانی که در ساعات متفاوت کاری، در حال بازگشت به زمان بندی انعطاف پذیر خوابیدن هستند که برای هماهنگی کارها با دیگر دفاتر در سراسر دنیا نیز، از تماس های ویدیوها استفاده می کنند.

او این چنین ادامه می دهد که «از طرف دیگر، این اقتصاد، ما را از خوابیدن بی بهره می سازد و خوابیدن را به امری مجلل(luxury)تبدیل کرده است...این تکنیک همچنان جواب می دهد و میلیون ها انسان درگیر با انواع و اقسام بی خوابی ها و مشکلات خوابیدن این ادعا را ثابت می کند. در این میان، صنعتی دارویی ـ روان شناسانه وارد میدان می شود و با محصولات جدید خود سعی دارد تا به خواب هرساله مردم کمک کند. گروهی از کارشناسان متخصص در زمینه خوابیدن به شما می گویند که برای خوابیدن مجبور به استفاده چه داروهایی هستید» و در نهایت نیز این گونه نتیجه گیری می کند که«خوابیدن به یک فعالیت، کاری سخت تبدیل شده است، خوابیدن یک تعهد است».

شهرهای با خواب نیمروزی مردم تطبیق پیدا کرده اند

رویکردهای موجود در زمینه خواب گونه جدیدی از معماری شهری را خلق کرده است. نتایج کار و فکر مدیران تجاری همچون آریانا هافینگتون برتری خواب را بر دیگر اعمال انسان ارتقا می بخشد. هافینگتون حتی مجموعه ای از تخت های کوچک را برای مردم به منظور نگهداری گوشی های هوشمندشان به فروش می رساند تا بتوانند در هنگام خواب در هرجایی آن را قرار دهند.

علاوه بر این، برند طراحی و تولید رختخواب به نام کسپراخیرا مجموعه از اتاق های اجاره ای را در نیویورک بازگشایی کرده است و معمارانی همچون یورگن مایر اچ و هاسل مکان هایی برای مراکز خواب طراحی کرده اند که می تواند به دفاتر کاری امروزه مردم نیز معرفی گردند.

کُلُمینا می گوید« این کمی شبیه به هتلی برای رابطه جنسی است ولی بدون رابطه». او اضافه می کند که « این هتل های جدید محفظه هایی را برای خواب در نظر گرفته اند که یادآور طراحی های گروه آرشیگرام در سال های 1960 هستند». بئاتریس در آخراین گونه ادامه می هد که «این موضوعی خنده دار است که معماران و طراحان دهه 60 آینده ای با راحتی و آسایش بیشتر و فعالیت های سنتی کمتر خواستار بودند. امروز، این موضوع به ما بستگی پیدا می کند. البته، ما به اندازه کافی  به این موضوع فکر نکرده ایم».

دوباره روی صحنه بردن اعتراض جان و یوکو در سال 1969

کُلُمینا اولین رویداد خودش را در پاویون هلندی بینال معماری ونیز امسال (2018)میزبانی کرد. مارینا اُتِرو وِرزیر، سرپرست این رویداد، هنرمندان و متفکرانی را برای بحث و بررسی پیرامون موضوع کار/جسم/ تفریح دعوت کرد. کُلُمینا تصمیم گرفت تا پرفورمنس اعتراضی یوکو اُنو و جان لنون در سال 1969 را بازآفرینی کند. این زوج جوان ماه عسل خود را در تخت بزرگی در اتاق 902 آمستردام هیلتون گذراندند.

این زوج هنرمند، حریم شخصی شان را با میزخبرنگاران دعوت شده به اشتراک گذاشتند و آن ها را به مصاحبه هایی درون تخت شان دعوت کردند و از 9 صبح تا 9 شب علیه جنگ ویتنام صحبت کنند. زمانی که رسانه به خانه خود بازگشت، این زوج جوان، توجه شان را بر خوابیدن معطوف می کنند و برای بچه آوردن تلاش کردند.

بازگشایی مصاحبه ها در تخت خواب

کُلُمینا همان اتاق 902 را در بینال ونیز بازسازی کرد و از معماران و طراحان خواست تا پیرامون این موضوع در این تخت خواب به بحث و بررسی و مصاحبه بپردازند. بعد از مصاحبه های کُلُمینا در ونیز،هانس اولریش اولبریست، کارگردان هنری گالری سرپنتین در لندن، کُلُمینا را به منظور ارائه مجدد تفسیرش از "درون مایه تخت"در لندن دعوت کرد.